Op de al duistere terugtocht van het AMVJ clubhuis naar mijn keurig op de grote parkeerplaats gestalde hybride karretje, hoorde ik mij zachtjes het refrein zingen van het legendarische, ooit door Johnny Hoes beroemd gemaakte lied over het aloude DWS: “en van je hoempa, hoempa, hoempa DWS, de fijnste club van Nederland is DWS…”.
Ik heb het dan over de 60’er jaren van de vorige eeuw, toen deze profclub furore maakte in de vaderlandse en buitenlandse competities. Met als een van de groots(t)e daden het landskampioenschap in het seizoen 63/64. Uw chroniqueur van het steeds aangenamer voetballend Kumar Cohort was toen 16 jaar en frequenteerde in het Olympisch Stadion de wedstrijden van dit hoempa, hoempa team.
Thuisgekomen heb ik die voetbalpolonaise nog eens opgezocht en in het kielzog daarvan popten er een heel stel voetbalcoryfeeën uit die tijd op mijn scherm omhoog. Een groot aantal zal de jongeren onder u niets meer zeggen, maar misschien als ik de gezichten erbij toon….popt er in ieder geval bij de wat ouderen iets op van; ”oh ja, die…”
Dus hier een galerij van die toen (en later) uiterst bekende mannen.
Tja, als je zo begint ontstaat er als vanzelf een drang om door te gaan. Maar dan wordt deze impressie veel te lang.
Ik besef echter terdege dat als ik zo stop nog tal van spelers in mijn selectie passeer; DWS-ers van toen, die ook van betekenis zijn geweest voor het Nederlands voetbal. Daarom verwijs ik u graag naar het onovertroffen Wikipedia en naar hetgeen daar over “het grote DWS“ te vinden is.
Het zal inmiddels wel helder zijn dat mijn “hoempa, hoempa-ingeving” en de kleine nostalgische terugblik op een groots verleden alles van doen had met de wedstrijd tussen Bordeauxrood en het hedendaagse DWS.
Natuurlijk gaat iedere vergelijking met de status van de “grote opa’s” mank, maar het wedstrijdformulier vermeldde een aantal namen die mij toch bekend in de oren klonken. Wat te denken van Poepon (2x), Bobson, Breinburg, Burgzorg, Esajas…..wellicht niet de echte profs maar toch mannen “van naam”.
Toevallig (?) hoorde ik zondag van een bestuurder van de club tijdens een bijeenkomst in de Johan Cruyff Arena, dat dit DWS onder leiding van coach Sergio Benito Cameron voornemens is om in ieder geval het vorig seizoen verloren gegane terrein (2e klasse) te heroveren.
En gezien de uitslagen, de stand op de ladder en hetgeen ik recent met eigen “spionnenogen” mocht aanschouwen (zie mijn impressie over het bijwonen van de match tussen DWS en Ouderkerk) zijn ze daartoe redelijk flitsend van start gegaan.
Omdat ook mededegradant AMVJ het tot nu toe niet slecht deed en op korte afstand van deze koploper staat, werd de ontmoeting door de insiders van “de Acht van Amstelveen” al tot een regelrechte klapper gedoopt. En het moet gezegd: ze kregen geen ongelijk.
Want onder leiding van de kordaat strak maar goed fluitende jongeheer Jay Hulsing ontspon zich een clash die achteraf het predicaat “topper” best verdiende. Maar dat zag het direct na de aftrap er bepaald niet naar uit.
De zijlijn van de thuisclub ging ervan uit dat er door de coaches danig op was gehamerd om direct gefocust en fel van acquit te gaan. Tja, als je dan zo begint dat AMVJ kiep Visscher al na krap 30 seconden zijn naam een bedenkelijke eer moest aandoen, dan leek deze match er een te worden die door de thuisploeg maar snel vergeten moest worden (0-1).
Het tegendeel was echter waar. Het Kumar Cohort zette zich schijnbaar moeiteloos over deze miserabele domper heen en begon niet alleen mee te ballen, maar ook beter te spelen. Er werd heel aardig gecombineerd en er kwamen ook meerdere kansen.
Maar tot scoren kwam het maar niet. Het bleef overigens een enerverende pot met lekker voetbal van beide kanten. DWS kreeg echter na 27 minuten de grootste kans om de score te verdubbelen. Op miraculeuze wijze wilde de bal er niet in en zo bleef inclusief veel overtime tot vlak voor rust “de 30-seconden Goal” staan.
Een extra en gedreven krachtsinspanning van AMVJ kant bracht de prima opererende spits Max Krake in scoringspositie en die mocht trefzeker de luid bejubelde gelijkmaker aantekenen.
“Dat gaat lekker rusten” gniffelde de Bordeauxrode aanhang….ook al werd er nog afgetrapt.
En tja, als je dan binnen alweer 30 seconden ook eindigt met een mispeer van jewelste, gaat de thee er opeens weer een stuk bitterder van smaken (1-2).
Maar evenals vorige week in Marken, lieten de mannen van Kumar ook vandaag zien dat ze als team voetballend en mentaal “stappen aan het maken zijn”. Een van de eerste aanvallen met corner in het tweede bedrijf stelde newcomer Jurre van Burg in staat om te laten zien dat hij meer kan dan verdedigen. Zijn pegel richting kruis was goed voor een snelle gelijkmaker (2-2).
Een booster van jewelste voor het team dat doorging met snoeihard werken en kansen creëren. Een door aanvoerder Burak Sitil en Jeffrey Bok slim bedachte en door de laatste vlekkeloos ingeschoten vrije trap leverde als beloning een tot dan toe verdiende voorsprong op (3-2).
Aangezien DWS ook niet van plan was de handdoek te gooien, bleef het een wedstrijd vol spanning en strijd. Een wat makkelijk weggegeven corner door de AMVJ defensie werd zo precies genomen dat de stand via een knappe kopbal toch weer gelijk werd (3-3).
Nog geen reden voor de thuisclub om bij de pakken neer te gaan zitten. Het bleef jakkeren en het kennelijk vermoeide DWS had een paar gele kaarten nodig om gevaarlijk ogende aanvallen van de thuisploeg tijdig te torpederen. Dat leverde in het restant van de pot en tegen het sluiten van de opnieuw lang uitgerekte tweede helft nog twee rode kaarten op voor de bezoekers.
En tja, als je dan tegen een uitgepierd negental een aantal niet te missen kansen om zeep helpt en zo de pot eindigt, wordt het een gelijkspel waar je in het begin niet eens op gerekend had maar aan de eindstreep en na een prima gepeelde match toch het gevoel overhoudt iets te weinig te hebben gekregen.
Vonden ook Coach Kumar en Max Krake:
En ook Dirk die als kleine ode aan het team achter zijn toetsenbord roept: “toch een mooie pot boys!”
Hoempa, Hoempa, Hoempa AMVJ!
