Iedereen vond het tijd worden bij Bordeauxrood om na twee redelijk teleurstellende startpotjes vandaag tegen de aloude rivaal DVVA de stoute verwachtingen eens echt waar te gaan maken. Met andere woorden: de volle drie punten moesten en zouden mee terug naar het Loopveld. Alleen al om niet al terstond van een compleet mislukte seizoenopening te moeten spreken.
Helaas dien ik mijn trouwe lezers met een fors verhoogde zuurgraad te melden dat de Schakelboys er opnieuw niet in zijn geslaagd om bovenop de bezwete Jansen en Tilanus van de sponsor een overwinning in de 100 %- voetbaltas mee naar huis te nemen. Sterker nog: de zweetlucht in de tas werd in het geheel niet gematigd door de zoete geur van zelfs maar één enkel puntje. Kortom: opnieuw en voor de tweede keer verlies; en weer met het kleinst mogelijk verschil van één doelpuntje.
Gevolg: een ploeg met vooraf uitgesproken kampioensaspiraties die momenteel wat moeizaam ook maar met één puntje in de onderste regionen van de lijst bungelt.
Oorzaken? Gebrek aan inzet?
Welnee, dat valt het team niet te verwijten; er wordt behoorlijk gejakkerd en gedraafd gedurende de volle negentig minuten.
Onverzorgd hotseknotsbegonia-voetal met een hoog “God-zegene-de-greep†gehalte?
In genen dele! Vriend en vijand waren het er na afloop over eens dat Eén veruit de beter voetballende ploeg was in deze clash. En dat de begonia’s en de gezegende grepen veeleer karakteristieken waren van het vertoon van Door Vriendschap Verenigd Amsterdam. (mooie slogan trouwens voor een op utopische beginselen te grondvesten neo-politieke beweging in onze weinig saamhorige hoofdstedelijke samenleving)
Wat schort er dan wel aan? Tekort numero uno naar de bescheiden mening van uw chroniqueur : “hete herrie maken in de zestien, koele killersmentaliteit en supergemotiveerde scoringsdriftâ€. Want eerlijk is eerlijk: je kunt als team wel aardig ballen, maar aan het eind van de rit gaat het er toch om dat het netje bij de vijand meer heeft bol gestaan van de scorende ballen dan het rasterwerkje in het door jou bewaakte heiligdom.
En met die druistige doortastendheid was het bij Eén ook deze middag nog droevig gesteld. Op een (te) hoogpolige grasmat van het zo langzamerhand tot nationaal erfgoed te promoveren onderkomen van de gastheren was het Bordeauxrode veldoverwicht te prijzen; maar wilde het maar niet lukken om ook scorematig in de prijzen te vallen. De keeper van DVVA moet vast met een droog shirt van het veld zijn gestapt na afloop. Echt lastig heeft hij het immers nauwelijks gehad.
En eerlijk is alweer eerlijk: in dit onderdeel van het edele voetbalspel deden de geel zwarte rakkers van de tot vlak voor het eindsignaal in het verre Nairobi vertoevende coach Sjaak Tersteeg het aanmerkelijk beter. Per saldo hadden ze tenminste een factor vijf aan mogelijkheden en kansen dan hun doeldolende opponent. (zij vijf, wij eigenlijk nul)
Daarvan werd er alweer maar ééntje van voor rust benut. Een, laten we maar zeggen, gelukkige kluts uit een corner werd koppend verlengd door DVVA nr. 5 (ben helaas de spelerslijst kwijt, maar het was geloof ik de heer Nottin die uit het niets de naar later bleek winnende scoorde)
Die treffer werd in de rest van de strijd gekoesterd als een kostbaar kleinood, dat met hand en soms met tand verdedigd diende te worden. En dat lukte de DVVA-ers manmoedig , met volle inzet van lijf en leden; zonder echt over de schreef te gaan, trouwens.
Het team van coach Schakel die in en na de rust zijn rijk gevulde wisselbank met het toegestane maximum verkleinde deed er in de resterende tijd voetballend en ook met volle inzet alles aan om het nieuwe onheilstij nog tijdig te keren. Maar de zestienmeterlijn bleek steeds weer een te hoog obstakel om met succes te kunnen slechten. Of wel: kansarmoe bleef Bordeauxrood parten spelen.
Dat de tegenstander aan het eind de kansenstatistiek verder in hun voordeel kon opvoeren was louter voor de statistiek. Maar die had gelukkig ook geen invloed meer op het eindresultaat: 0 punten toegevoegd aan het schamele ene puntje dat het nog prille begin van deze zo hoopvol gestarte competitie opleverde.
En dat is dan ook meteen het ene grote lichtpunt: er zijn nog zat wedstrijden te gaan om te bewijzen dat ook na een vroege val een grootse wederopstanding mogelijk is. En gezien de kwaliteiten die in dit team schuilen, bestaat er geen twijfel dat ergens uit de spelonken van de motivatie ook de scoringsdrift opgedregd zal worden en nog tot veel gejuich aanleiding zal geven bij de hondstrouwe Bordeauxrode aanhang waaronder ook
Dirk
