De frisheid waarmee AMVJ 1 vorige week vooral in de twee helft in en tegen de Bilt huishield deed zo weldadig aan, dat positieve vibes de overhand hadden voor het beslissende derde en vierde optreden van de boys in de nacompetitie.
Maar dat diende dan wel te gebeuren tegen een voor behoud van het eerste klasseschap strijdend WNC. Toch wel een tikkie “Different Cook†(op z’n van Gaaliaans) deze ferme club uit het ongetwijfeld pittoreske aan de Waal vastgeklonken dorp Waardenburg; zo was althans de verwachting aan Bordeauxrode zijde.
Maar dat viel in deze eerste tevens thuisbeurt voor Eén eigenlijk best mee (of tegen) Want de Waardenburgse Cook bleek minder different dan die waarmee de Biltse boys tevergeefs hadden getracht AMVJ een poets te bakken.
Immers na een verkennend begin van beide kanten (in gewoon Nederlands: povere nerveuze start met veel hotseknotsbegonia gedoe) bleken de gasten veel moeite te hebben met de aanpak die coach Schakel zijn pupillen had voorgehouden. Door nog niet echt goed maar wel compact te spelen werd WNC gedwongen om voortdurend de lange parallel- of crosspass te hanteren; om zo te proberen een beetje gevaar te stichten.
Dat lukte maar matig want de AMVJ-verdediging stond ook van middag weer als een huis.
Slechts een keertje werd het na een sporadisch defensief foutje billenknijpen voor de AMVJ getrouwen maar Levien Rocha was ook vanmiddag weer alert aanwezig en voorkwam bordeauxrood onheil.
Aan de andere kant hoorde men in de aanvangsfase van deze door scheids van dienst Vriesenga en zijn secondanten Baas en Leider prima geleide pot Eén ook weinig kansrijke potten breken.
Wellicht dat de plots opgedoken hittegolf met hoge vochtigheidsgraad zijn energievretende werk met wat al te groot enthousiasme etaleerde, maar de conclusie tijdens de drinkpauze na een klein half uur kon geen andere zijn dan dat er tot dan toe eerder sprake was van een zwoel zomeravond onderonsje dan van een gloeiendhete strijd om promotie.
Dat veranderde gelukkig in het laatste deel van het eerste bedrijf toen Bordeauxrood in toenemende mate de lakens ging uitdelen.
Succes had dat niet, maar het bood wel een optimistisch spectrum voor de tweede helft. Qua fitheid alleen al, maar ook qua voetballend vermogen zou AMVJ met meer vermetelheid het Waardenburgse bastion gaan belagen na de verkoeling in de kleedkamer, zo meenden de supporters die een week geleden na rust ook van het Biltse demasqué hadden genoten.
En de verwachtingen werden door de Schakelboys volledig ingelost. In feite balde er maar één ploeg en dat was tot plezier van het thuisfront Bordeauxrood.
En met het verstrijken van de tijd werd het alleen maar lekkerder om naar te kijken hoe de mannen met soms oogstrelende combinaties trachten de score te openen.
En vooral hoe er blijkbaar volledig hittebestendig werd gejakkerd en gerakkerd om nu al een klinkende voorsprong te realiseren.
De vermoeid ogende tegenstander was volledig gedwongen tot tegenhouden en kwam alleen nog via een raar hoog en stijl dalend afstandsschot verrassend dicht onder de deklat bij Rocha. Maar daar bleef het dan ook wel bij.
En dat terwijl het aan de andere kant hogedruk bleef en veel kansrijke mogelijkheden de temperatuur in het strafschopgebied van WNC vaak tot nog groter hoogte opjoegen.
Maar toen het AMVJ ook niet lukte om zelfs drie opgelegde “reuze jongens†in het netje te krijgen bleek de scoresheet aan eind net zo blanco als aan het begin.
Daarmee deed de thuisploeg zich weliswaar met een te karige van Turenhout (NUL-NUL) te kort, maar kan het gezien het hartverwarmend fitte optreden toch met veel goede moed en optimisme volgende week de return tegemoetzien.
En dat alles onder de gedreven leiding van coach Hans Schakel en zijn onvolprezen assistent Jessy Lissauer; aan wie de eer om de boys klaar te stomen voor het laatste hopelijk succesvolle karwei van dit enerverende seizoen.
Want dat is de overtuiging van uw chroniqueur die reeds nu een diepe buiging maakt voor de teamprestatie van: Levien, Dennis, Mark, Driest, Jimmy, Roppa,Joop, Bart, Chri, Devery, Rene (basis), de supersubs Bram, Imke en Daan; maar ook met veel respect voor de werkloze reserve Kiepie en Tim zonder wie het team echter niet compleet zou zijn geweest.
Op naar Waardenburg vrienden; busje komt zo!
Dirk
