Sterke Tjerk vloert ZOB in een oogwenk

Net terug uit de Arena waar Ajax op zijn akkertje een wel erg armetierig NAC op een 4-0 zeperd trakteerde, wachtte nog een impressie over de uitpot van AMVJ Eén tegen het altijd lastige Z(uid)O(oost)B(eemster). De graaigretige KNVB heeft immers voor fine fleur van het Nederlandse voetbal een wedstrijdschema opgesteld, die een seizoenkaarthoudend mens verplicht om op zaterdag na het eindsignaal bij zijn favoriete clubje hals over kop te vertrekken om nog net het beginsignaal van “ons aller” te horen fluiten. Dus moet ik “Dowton Abbey” en “Overspel” opnemen voor de late avond om voor Studio Sport mijn herinnering van die middag aan de toetsen toe te vertrouwen.

Omdat grens Harry weer eens een druilerige dag had uitgekozen voor een familiefeestje mocht ik langs het ZOB-ber kunstgras alweer het vlagje hanteren. Dat deed ik blijkbaar zo enthousiast dat het mij door de weer voortreffelijke scheids, (jonge)heer J.Knetsch verstrekte exemplaar voordurend vluchtgedrag vertoonde en alles behalve wilde vlaggen….Dat maakte de concentratie op het spel binnen de lijnen lastiger dan het toch al is wanneer je geacht wordt louter op zaken als “uit”, “hoekschop”en “buitenspel” te letten. Kort gezegd: als grens zie je van de wedstrijd eigenlijk maar een fractie. En dat maakt het fröbelen van iets dat op een relaas van het gebodene lijkt, nog aanzienlijk problematischer.

Nou ben ik toch al niet zo’n verslaglegger pur sang die alle speldetails nauwgezet bijhoudt en in schrift dupliceert. Maar langs de lijn meehobbelend met een vlagje in de hand wordt het echt lastig om een notitieboekje met feiten te vullen. Ik kan mij er dus met een Jean de Liège van afmaken door mee te delen dat Bordeauxrood een verdiende maar wel iets uit de hand gelopen 0-4 zege mee naar Amstelveen nam. Maar dan zou ik tekort doen aan de prestatie van het team als geheel en van een paar mij in het oog gesprongen jongelingen te velde.

Eerst het team als geheel. Het mag er dan allemaal niet altijd even gepolijst uitzien, en sommige kijkers tot hoofdschuddends toe zelfs verbaasd doen afvragen “of dit nou wel echt bovenste plek van de ladder staat”, maar een feit is dat het team van coach Maurice zich meer en meer als een ijzersterk collectief manifesteert. Er is sprake van een fitte groep boys die als één geheel de tegenstanders tegemoet treedt; weinig tot niets weggeeft en het moet gezegd: de wind ook wel een beetje in de zeilen heeft. Bovendien is de selectie behoorlijk breed en van behoorlijk gelijkwaardige kwaliteit (met een paar uitschieters naar boven)

Zo kon het gebeuren dat er deze middag drie basisspelers ontbraken, maar die plekken werden simpel en goed ingevuld door zeer capabele vervangers. Zoals Yannick van de Meijs, de A junior uit Twee die voor de handgebroken Levien Rocha en de nog immer op een tropisch eiland brandenblussende Nick de Groote het doel moest verdedigen. En dat deed deze zeer getalenteerde jongeling bijkans als een gepokt en gemazelde routinier, die achteloos zijn doel schoon hield. Chapeau!

In de eerste helft kreeg hij niet veel te doen omdat ZOB best aardig balde en veel energie in de pot stopte, maar nauwelijks gevaarlijk kon worden. Dat deed AMVJ aanvankelijk ook niet, tot een minuut of toen voor rust. Toen werd het door gelegenheidspits Jonne Seriese die uit een klutsbal een niet te missen kans kreeg 0-1. En na die bevrijding nam Eén het heft met lekker spel in handen.

De tweede helft was aanvankelijk een kopie van het eerste bedrijf: een goedwillend en hardwerkend ZOB, dat er maar niet in slaagde dicht bij het vijandelijke doel gevaarlijk te worden. En als ze dat al een keertje deden was daar Yannick (zie boven) om de zaak kundig te neutraliseren. Bordeauxrood was wel wat beter, kreeg ook wel kansen en zelfs een pingel, die echter deze keer niet aan “the King” Jonne Seriese) was besteed. Hij pegelde de bal snoeihard op de paal. De dreiging van een gelijkmakende tegentreffer bleef tot een kwartiertje voor tijd in het ZOB-ber zwerk hangen.

Toen besloot Tjerk Veldman dat het zijn middag moest worden. Ten leste gooide deze soms wat verholen spelende spits alle remmen los en liet hij zien waartoe hij werkelijk in staat is. Tjerk draaide het moedige ZOB hoogstpersoonlijk solo de sportieve nek om door in luttele minuten een loepzuivere en speedy hattrick te produceren. De ene goal op snelheid nog fraaier dan de andere (op nog hogere snelheid) Daarmee bracht hij zijn ploeg toch nog erg ruim in veilige haven.

Opnieuw dus drie punten in de tas en nog één potje tegen BOL te gaan tot de winterstop. Het wordt in ieder geval glorieus overwinteren als koploper. Dat werd in zijn glazen BOL al wel gezien door

Dirk