Sonko is geen TOB-ber, ik wel….

Ik zal er maar niet omheen draaien, beste vrienden van Bordeauxrood, als het op voetbal en het door mij zo gekoesterde AMVJ Eén aankomt ben en blijf ik waarschijnlijk een onverbeterbare tobber met voor te tere zielen veel te vaak een te grote bek (zoals mij afgelopen zaterdag weer eens liefdevol van tussen de witte lijnen vandaan werd toegezongen…)
Voor het overige in zijn modest bestaan is deze patiënt op vele fronten aan de beterende hand, maar op het vlak van “het spelletje” met Eén in de hoofdrol, blijft het toch maar armzalig gekrabbel op Gods goede aardbodem. Het ging een tijdje goed maar deze middag was het in de oren van de mijn matadoren weer uien.
Nu zij te mijner schamele defensie nederig opgemerkt dat er voorafgaand en ook nog tijdens de thuiswedstrijd tegen rode lantaarndrager TOB behoorlijk wat te tobben viel.
Tob- moment 1: de stapel afwezigen en geblesseerden die na afloop van de verloren pot tegen Castricum de story van de kleine nikkertjes als een spookverhaal door mijn brein deden gieren. Liefst zeven basisplekken dreigden vacant te zijn…… (tegen mijn natuur in hou ik het in het verslag van die wedstrijd behoorlijk optimistisch; kijk nog maar even terug)
Tob- moment 2: de “toevallige” ontmoeting met de heer Lissauer, de aardige aanvoerder van TOB, op het veld van Sporting Martinus de zondag daarop. De goede man laveerde zijn team onmiddellijk in de onderhond positie, maar toverde wel een vilein lachje op het vriendelijke gelaat toen hij mij achteloos vertelde dat hunschamele puntentotaal er wel drie bevatte die van topper AFC warenaf gepakt. (en nog verdiend ook”, zo voegde hij er haast olijk aan toe)
Het spookbeeld van de verleden jaar kansloos en vet verloren pot tegen het toen ook dik onderaanstaande VVA/Spartaan doemde in alle hevigheid op….
Tob- moment 3: maandag training; Maurice ziek, zwak, en misselijk en maar een handjevol mannen aanwezig. Het spookbeeld van een coachloze wedstrijd met een wel erg gehavende ploeg leek bepaald niet denkbeeldig…(Thomas ook nog in de gauwigheid aan de blessure lijst toegevoegd).
(iets minder) Tob- moment 4: donderdag training, Maurice, zij het nog een tikkie zwabberig, weer terug en enkele hoopvolle signalen uit het absentenregister…. Weinig spookbeelden te bekennen die avond. Zelfs een klein topmoment: een voorzichtige suggestie aan de coach om het, gezien het nijpende personeeltekort, eens met Ousman Sonko, de pijlsnelle zwarte parel uit Twee te proberen in de vuurlinie…
Tob- moment 5: een zaterdagochtend waarop ik veel dingen zomaar uit mijn tengels laat glippen (van een kop koffie tot een bak vol oud papier… ) Een bijgelovig spookbeeld van een sof dag waar ook op het Loopveld nog veel meer door de vingers zal glippen, doet mij huiveren.

Maar aangekomen bij de club lijkt alles toch weer op zijn goede plek te vallen:aanvoerder Mark blijkt over een ijzeren pan te beschikken en is de schuddende klap van een week daarvoor weer voldoende te boven om te kunnen spelen. De enkel van Jimmy is minder brak dan aanvankelijk gedacht en is met een forse tape speelklaar gemaakt. En de broertjes Driest daalden zo snel van de ijzige pistes af, dat zij zich zaterdag toch nog tijdig konden melden voor een lenteachtig potje voetbal. Zie je wel, niks om je druk over temaken toch? Zeker toen bleek dat coach Maurice ook Sonko zijn eerste basisplaats tussen de Eén familie gegund had. Jawel hoor, alles Paletti tot…
Tob- moment 6: een mij veel te frivole stemming in het kleedruim en een vrouwenverhalen doorspekte warming up, die spookbeelden opriepen over voorbereidingen van een slapjanuserij-gehalte die Eén in het echie daarop vrijwel altijd duur kwamen te staan….(vraag het maar aan Thomas, wiens rugblessure ik met mijn voorgevoel eerder verergerde dan verlichtte; sorry man)
Tob- moment 7: de achterstand die na een weer redelijk begin achteloos na een minuut of vijftien werd geïncasseerd. En niet lang daarna bijna de 0-2, die echter door een reflex van de reeds gekwetste knie van Kiepie werd voorkomen.
Tob- momenten 8 tot …. : het geploeter van het team gedurende dik een uur tegen een tegenstander waarvan ik mij afvroeg waarom ze tot nu toe niet meer punten verzameld hadden. Want ik vond dat het blauwwitte TOB helemaal niet zo schril afstak tegen Bordeauxrood; of het moest zijn dat Eén wel heel erg slecht acteerde en dat de tegenstander daarom niet veel minder leek. Hoe het ook zij, het bleef weer erg lang billenknijpen. Weliswaar werd de ruk op het vijandelijke doel in de tweede helft steeds meer opgevoerd maar aan de andere kant bleef het zeer oppassen voor nog een tegentreffer van de opportunistisch enthousiast ballende tegenstander. Nerveus te veel balverliezend gedoe alom.
Het mag tekenend zijn voor de stootkracht, dat de gelijkmaker pas zo’n twintig minuten voor tijd door de dolvreugdelijke defensief Sander van Dam werd gescoord.
Daarna vond Sonko het tijd worden om zijn dankbaarheid voor de basisplaats in klinkende munt terug te betalen. Had hij in de eerste helft al met een onnavolgbare passeertruc nog enig jolijt gebracht in het chagrijn lang de kant, de manier waarop hij op snelheid een van de weinige loepzuivere passes uit het achterland op waarde schatte en beheerst scorend alle TOB- verdedigers tot tobbende figuranten in zijn show degradeerde, was om van te smullen. De kers op de taart zette hij toen hij vlak voor tijd nog eens liet zien bepaald geen TOB-ber te zijn door blijmoedig met een strak precieze assist Boertje in staat te stellen (eindelijk) weer eens iets aan zijn doelsaldo te doen.
Zo werd het, na een overigens hevig tobberig gedoe, optisch toch nog een redelijk ruime driepuntenpot. En leiden na het eindsignaal van een top en kaartenloos fluitende scheidsrechter de uitslagen van de concurrentie zelfs nog tot een wel heel goed smakende en spokenloze bittergarnituur.
Dirk
NB1
Zaterdag aanstaande ga ik wel op het dak van veiling in Aalsmeer zitten kijken naar de nieuwe topper die eraan zit te komen. (maar neem wel een megafoon mee)
NB2
Ik wens alle TOB-ers alle sterkte en succes in hun strijd naar behoud (van klasse en club)
D