Het toch ietwat merkwaardige woordje “sneu” was een deel van deze week op mijn handel en wandel van toepassing.
Ik heb geprobeerd om de herkomst ervan te traceren, maar ook de geleerden in de letteren komen niet verder dan dat het een variant is op het woord “snood”, dat al vrij oud moet zijn omdat de vaderlandse dichter PC Hooft (1581- 1647) snood in een van zijn gedichten bezigde.
Maar betekenissen van “sneu” zijn er te over: meelijwekkend, bedroevend. teleurstellend, hard, jammer, spijtig, onbevredigend om er maar een paar op te sommen …
En daar kon ik wel wat mee terugkijkend op vooral de laatste dagen.
En oh ja, voor ik het vergeet: ik kwam ook nog een gelijkend werkwoord tegen, nl. sneuken. Nou niet meteen opgewonden raken, want ik heb geen spelfout gemaakt dit keer. Sneuken betekent: “snoepen” en “in stilte genieten”; en dat doe je, als ik me goed herinner, niet bij het bedrijven van het opgewonden woord.
Tot woensdag bood het leven niet echt zaken die het odium “sneu” rechtvaardigen. Natuurlijk passeert, ook in het dagelijks leven van een gepensioneerde senior als ondergetekende, het nodige gedoe. Maar daar worden we als vrijwilliger in een “ paar takken van sport” al niet meer koud of warm van. Dat gebeurde echter wel fysiek, toen ik rond 7.00 uur op donderdag op de sportschool (ja, ja hoe ouder hoe…) merkte dat het voor geen meter ging. Dat was sneu voor iemand die het niet laten kan om zijn prestatiecurve toch nog steeds een beetje te laten pieken. Het werd die dag echter één groot dal. Sneu dus in de zin van teleurstellend en onbevredigiend. Alles deed zeer, maar tegen einde van de middag was ik nog in staat om met onze voorzitter op sponsorjacht te gaan.
Keurig op tijd op de plek van samenkomst meldde hij mij echter dat de gesprekspartner een uur vertraging had. Alweer een sneue ervaring, maar dan uitgelegd als een tikkie zelfmedelijden.
En in zo’n toestand krijg ik dan sterk de neiging om mezelf te gaan verwennen En het lukte met een overheerlijk bakkie patat in ons nabijgelegen clubhuis uitstekend om mijn humeur weer naar gespreksniveau te tillen (dat later best lekker verliep).
De rest van de avond werd een lichte verkoudheid, die ik als niet belemmerend beschouwde, echter met het klimmen van de uren tot loopneus snotterend, inclusief kouwe botten en een warme kop gepromoveerd.
De volgende dag begon mijn lieve vrouw dezelfde verschijnselen te vertonen. Hetgeen ons uiteindelijk maar deed besluiten om de bekendste test van een paar jaar geleden op te halen en open te maken. En jawel: beiden positief (Corona). Donderwolken van isolatie en quarantaine vulden het geestelijke zwerk en maakten dat ik mij nu pas echt een sneue (zielige) vogel vond.
Maar na een korte terugval in paniek en andere emoties besefte ik dat het nu eenmaal niet anders was en begon toch al snel de directe omgeving melding te maken van de onverbiddelijke testuitslag.
Ook aan de mensen bij AMVJ. Ik kreeg “veel sterkte” en “het beste” in de apps te lezen en te horen.
Voorbereidingen werden getroffen tot huiselijke kazernering, tot ik ontdekte dat de geleerden van het RIVM geen isolatie meer voorschrijven bij deze ziekte.
Opluchting en een iets minder sneue mood, want echt beroerd voelde ik mij nog steeds niet.
Ook zaterdagochtend ging, de loopneus daargelaten, eigenlijk ook best aardig en ik besloot na de wekelijkse boodschappenprocessie met goed gevolg te hebben voltooid toch naar het Loopveld te vertrekken. Om, weliswaar in afgezwakte vorm, toch nog een beetje nuttig te kunnen zijn. En vooral om in de gevaarloze open lucht de pot tussen (mede) rode lantaarndrager (AMVJ) en de koploper (SDZ) met eigen ogen te aanschouwen.
Een tikkie sneu was het nog dat ik de (eindelijke) fotosessie van de Hees horde miste, maar je kunt niet alles hebben en ik was al blij het telraam thuis niet te hoeven bijhouden.
Want gezien de eindeloze afstand op de stand en het leerproces waarin de boys van coach Daan van Hees zich nog bevinden, werd mij zelfs al voorgehouden dat we blij mochten zijn met de uitslag van vorige week (5-0 verlies bij DWS).
Helemaal pesterig was het niet, want de selectie van trainer/coach Yunus Okcu en trainer Nick van Beek maakte een robuuste indruk met spelers van professioneel kaliber.
Dat bleek ook wel na het begin van de door de heer R. Sulaiman goed geleide pot. De wedstrijd speelde zich het eerste bedrijf hoofdzakelijk af op de helft van de thuisploeg. Een beetje te vergelijken met de grote broers de avond te voor in Hongarije.
Het percentage balbezit van de bezoekers was enorm en dat van Bordeauxrood navenant gering, Immers, handen en voeten vol om zich een aandringend SDZ van het lijf te houden (maar dan zonder er gelukkig meteen een schoppartij van te maken).
Dat lukte soms met kunst-en-vliegwerk redelijk, maar het was desalniettemin wachten op de eerste treffer van de gasten. Maar die bleef met een tikkie geluk maar ook door weinig gogme in de afronding van de SDZ-ers steeds langer uit.
Na 20 minuten was die storm een beetje over en waagde AMVJ zich ook over de horde van de middenlijn. Maar gevaarlijk voor een haast werkloze keep van SDZ werd het nooit.
Keeper Mo van de thuisploeg had het stukken drukker maar bleef-met behulp van paal en lat tot de rust overeind (0-0).
Benieuwd hoe het de Hees horde de tweede helft zou vergaan, want er was samen al massa’s aan verdedigingswerk verzet.
Het was lekker om te zien dat Bordeauxrood zich nu ook een beetje meer met voetballen en niet alleen met tegenhouden bezig ging houden.
En zo werd er met het vorderen van de tijd collectief steeds feller geknokt om toch voor een regelrechte sensatie te gaan zorgen. Aangezien de tegenpartij een beetje meehielp door mogelijkheden en regelrechte kansen om zeep te helpen werd het nog spannend ook. Omdat een doelpunt voor de thuisploeg niet meer ondenkbaar was.
De nervositeit bij de tegenstander groeide en groeide, maar sloeg toch nog om in een oorverdovend indianengehuil toen in de 85e minuut alsnog de 0-1 in het netje achter kiep Mo verdween.
Een erg SNEUE (harde, jammere en droef stemmende) Mokerslag voor een ploeg die heel dicht bij een eerste competitiepunt leek te zijn aangeland.
Dat vond ook coach Daan van Hees die overigens best trots was op zijn equipe. Zuur dat werd verzoet door de getoonde vechtkracht en wil om de pot er met een punt uit te slepen. En stof genoeg om op verder te borduren….(zie filmpje)
Ondergetekende kon dat met hem eens zijn.
En nadat hij een tevreden aan een koek sneukende (zie boven) trainer van Beek nog veel succes had gewenst, kwam zo een sneu (toch beetje zielig) einde aan een middag die het verdiend had anders af te lopen.
Maar ja, sneu of niet: het is niet anders. Maar dat wordt het nog wel met Bordeauxrood, volgens
Dirk
