Zo’n 14 dagen geleden werd op 8 oktober in Alkmaar het traditionele feest van het ontzet gevierd dat iets langer geleden – namelijk 444 jaar (1573) – een einde maakte aan de knellende omsingeling door den Spanjaert.
Het eerste succes van de slimme, dijkenvernieler Willem van Oranje, dat uiteindelijk een eind zou maken aan de in de vaderlandse geschiedenis zo uitbundig beschreven 80-jarige Oorlog.
“In Alkmaar begint de Victorie”, zouden ongetwijfeld de krantenkoppen toen der tijd hebben gebulkt, ware er van Telegraaf, Volkskrant en andere multimedia al sprake geweest.
Alkmaar, een stad met een rijke historie, waarvan taalkundige geleerden menen te weten dat de naam zoiets betekend moet hebben als ”moerasvijver” of “watertempel”. Twee betekenissen die zo op het oog niet met elkaar te rijmen zijn, maar voor mijn impressie van de wedstrijd van Bordeauxrood tegen het Alkmaarse Jong Holland mooi van pas komen.
Want bij het binnenrijden van de toeristisch wereldberoemde Kaasstad annex folkloristische kaasmarkt (en een beetje van AZ om dichtbij het voetbal te blijven) hoopte uw chroniqueur stilletjes dat door de Kumar Kids radicaal afgerekend zou worden met de veel te magere seizoenstart. En dat hij dus na afloop zoals aangekondigd een rondje zou moeten hollen op de velden-omzomende paardenbaan in de Alkmaarderhout; zulks onder het in euforie uitroepen van “Victoria ad Alcmaria incepit” (“de overwinning is bij Alkmaar begonnen”)
Bij zo’n oude chique als een wat belegen paardenbaan hoorde naar mijn idee een studentikoos-achtig palaver als vocale ondersteuning van de vreugdedraf.
Ik ben wel geen Thierry Baudet, die het presteerde vanaf het rostrum in de Tweede Kamer zijn semi-erudiete gaven in het Latijn te spuien, maar op zo’n eindeloze dravers baan zou toch geen mens mijn uitbundige geprevel kunnen horen.
En zeker deze zaterdagmiddag niet want de weergoden hadden weliswaar de regen voor een poosje “on hold” gezet, maar in plaats daarvan met satanisch genoegen een gierend stormpje over de kale vlakte van zanderige renbaan en korrelig kunstgras gestriemd.
Ik had die malligheid er overigens graag voor over gehad, want dat zou betekent hebben dat mijn dierbare bordeauxrode krijgers er eindelijk met de volle buit vandoor waren gegaan.
Maar helaas vrienden, ik kan u in deze impressie geen mallotige foto’s tonen van een seniore grijsaard die al even mallotig in vreugdegalop een overjarige Hairos Deux tracht te imiteren.
Opnieuw geen Victorie voor AMVJ derhalve en zo werd Alkmaar ten leste toch weer “de moerasvijver” en niet “de watertempel” waarop zo vurig werd gehoopt.
Want na afloop van de stormwindbevlogen pot tegen Jong Holland stond de teller na een wat sneue 1-0 nederlaag zelfs geheel op “nul”.
Excuses? Nee, maar wel een paar feiten en omstandigheden die blijkbaar opgeld doen wanneer een goedwillend maar naar vorm en vertrouwen speurend team ook nog in de bekende hoek zit waar de even bekende klappen vallen.
Feit 1: het blessurespook dat vorig seizoen al danig aan de deur rammelde is erin geslaagd ook nu weer de keuzevrijheid van coach Kumar ernstig te beperken. Met slechts 13 acteurs van de oorspronkelijk 22 man sterke selectie werd naar het Alkmaarse afgereisd. Een zevental geniepig gekwetsten, Jimmy Jansen die wacht op een fikse operatie aan de knie en de Finse reserve kiep die het plots te druk kreeg in de privésfeer kleuren het spelerspalet toch wel redelijk aan de donkere kant
Feit 2: de trainerstandem Kumar en Kenneth (K&K) is al een paar weken niet compleet. Na de zeer veelbelovende entree van assistent Kenneth te Vrede is het te hopen dat hij snel weer bij het team kan aansluiten.
Feit 3: het restant van het team wil best zijn best doen, maar van een beetje fatsoenlijk ballen komt weinig met zo’n Hotseknots Begonia-bries die uitgerekend deze middag het verblijf op de Hout tot een lichte kwelling maakte. (de tegenstander had daar natuurlijk ook last van, maar die boys zijn ongetwijfeld beter gewend aan en bestand tegen dit storm-gedrogeerde steppeklimaat.)
Feit 4: Je speelt bepaald niet goed, maar werkt wel collectief hard voor een zo goed mogelijk resultaat en dan zal je zien dat er ook niks is dat een beetje meewerkt.
Werd vorige week na een gemiste pingel gedurende een paar minuten fataal open huisgehouden, nu scoorde medio 2e helft de tegenstander uit een counter vlak nadat een in veler ogen zuivere penalty voor Bordeauxrood met de bekende scheidsrechtelijke handgebaren werd weggewoven.
Omstandigheid 5: Je probeert na zo’n teleurstelling met man en macht en tegen de elementen in alsnog het leed weg te poetsen, krijgt in het laatste kwartiertje een paar echte dotten van kansen, maar het doel van de gastheren lijkt dan voorzien te zijn van een ondoordringbaar hor.
Natuurlijk kan men ook beweren dat het hier gaat om onmatige onkunde, maar het is een bewezen feit dat als de knoei er inzit ook opgelegde kansen de mist ingaan.
Zo bleef het, alle tegenspoed voor de gasten meegerekend, maar een piepkleine 1-0 voor de thuisploeg en voor coach Kumar en zijn discipelen de schrale troost van een piepkleine nederlaag.
Maar liever gezegd: een schraal, want nog puntloos begin van de uiteindelijke Victorie.
Dat het goed komt met dit -al eerder bewezen- tot heel aardig voetbal instaat zijnde vriendenteam een hechte groep die niet definitief wegzakt na deze nieuwe zeperd in “de moerasvijver” is geen vrome wens die wordt meegenomen uit “de watertempel”.
De wijze waarop vooral in het tweede bedrijf samen werd geknokt is wel degelijk een -zij nog wat schraal- begin van echte Victorie die er binnen niet al te lange tijd zit aan te komen. Mark the words from
Dirk
