De titel verraadt al waar dit naartoe gaat, maar toch beschrijven we de situatie graag. Het was zonnig en 24 graden – in oktober nota bene – Henk had de fluit weer uit de kast gehaald en het publiek zat met gezonde spanning langs de lijn. De zondag dames stonden op het punt af te trappen tegen Zaandijk. En een overwinning betekende langer bovenaan staan. Na een felle jel vlak voor de wedstrijd was het tijd voor 90 minuten van plezier.
Controle, geen beloning
De wedstrijd ging geweldig van start. De Bordeauxrode brigade nam de leiding in deze tango van twee teams en de tegenstander werd geleid naar daar waar de dames dat graag wilden. Na 5 minuten was het duidelijk welke kant de meiden op wilden: voorwaarts. Tine haalde vroeg uit en haar bal landde precies op de kruising, onder begeleiding van een “OEEEEH” vanaf de zijlijn. Dit was een voorbode voor meer goeds. Kaj – functionerend als grasmaaier die iedere aanvaller het leven zuur maakte – veroverde voor de zoveelste keer de bal en lanceerde Tine. Zij kapte á la Robben uit en plantte de bal in de lange hoek: 1-0.
De verdediging stond als een huis, maar aanvallend werden er maar geen doelpunten gemaakt. Aal kwam nog het dichtste bij door de paal te raken uit een corner. Het centrale middenveld domineerde, maar dirigeerde nog niet echt goed. Het centrale aanvallende duo was fel, maar niet effectief fel. De tweede helft moest er toch net en tandje bij, want deze controle verdient een beloning.
Totale macht, pure controle
De doorslag kwam in de tweede helft. Het middenveld – volledig buitenlands dankzij het massieve transferbudget dat de TD van de dames ter beschikking staat – vond zijn draai. Zoë en Agnes vlogen over het veld en de flanken werden bestreken door Karin en Hannah. In één woord? Magistraal. En loon na werken kwam. De technische staff, waar Ray zich bij had aangesloten, werd bijna emotioneel van de goal. De bal begon bij Fleur, schoof door naar Kaj en die opende op Karijn. Agnes kwam in de bal centraal en opende op rechts naar Hannah. Die zich op haar beurt in 1-2 met Zoë – en dat lukte wonderschoon – waarna Hannah vrij kon voorgeven op de inmiddels doorgelopen Agnes. Driehoekjes, kaatsen, schone voorzet, snel schakelen en een opponent die de lunchbox mee had genomen omdat ze alle 11 het bos in werden gestuurd. “Dat leren ze dus van de veteranen!” bulderde Ray, inmiddels vlagger. “Precies zoals we op de training oefende!” riep een toevallig passerende trainer.
Een momentje van concentratieverlies leidde een totaal onverwachte tegengoal in: 2-1 en opeens lag de wedstrijd open. De meiden waren echter op een missie en met de bemoedigende woorden van de harde kern langs de lijn namen zij de controle weer volledig over. AMVJ was oppermachtig en de doelpuntenmachine ging aan.
Agnes tekende voor de 3-1, Fleur nam een vrije trap luttele minuten later waar Rosa een briljante overstap over deed waardoor Zoë kon binnenschuiven voor de 4-1. In de blessuretijd kreeg Roos de bal ook nog even op een 20 meter van de goal voor haar voeten. Kijken, plaatsen, uithalen: 5-1. Applaus en buiging op zijn plek.
Waar gaat dit heen?
De verdediging was solide, Hannah speelde een berenwedstrijd, Agnes en Zoë domineerde centraal, Rosa was vanouds briljant en het team in zijn gehaal was fenomenaal. Kaj en Aal leken een ander
drankje geprobeerde te hebben, want ze dreven de tegenstander tot wanhoop met hun felheid en Karin zat heerlijk in haar veld op rechts-midden.
Vlagger en gelegenheidscoach voor de 2e helft, Ray, had niets dan lovende woorden voor de meiden en die waren volledig terecht. “Waar gaat dit heen?” Vroeg hij zich hardop af. De meiden bloosden wat en schuifelden heen en weer om dat woord maar te vermijden.
Niet veel verderop stond een semi-bekend figuur in een schriftje te krabbelen. “KAMPIOENSJAAR?” stond er in blokletters, terwijl er wat trainingsoefeningen omheen waren gekrabbeld. De fans geloven erin. Nu de meiden ook nog. Stay tuned, meer moois komt eraan.
Koen Durlinger
