Koning winter had er voor gezorgd dat de herstart van de competitie een welkom weekje mocht worden uitgesteld. Die gevonden tijd kon de immer felle coach Maurice goed gebruiken om zijn manschappen weer een beetje in shape te brengen voor het tweede bedrijf van de (in)spannende competitie in de tweede klas. Want een heel behoorlijk afgesloten eerst helft van het seizoen zou wat hem betreft zeker gevolgd moeten worden door een knallend vervolg met zicht op promotie. En daar zag het in de winterperiode nou niet echt naar uit. Veel blessures, langdurige pijntjes, een tanende collectieve spirit en ook nog een mentaal opdofferende oefenzeperd tegen een klasse lager opererende sparring partner, voorspelden nou niet meteen een briljante herstart.
En dat werd het ook niet tegen de aloude opponent AFC op het altijd nog fraaie maar stadsbestuurllijk danig onder vuur liggende sportpark Goed Genoeg ("Rare jongens die stadse politiekers trouwens; al vijftien jaar bezig om deze voorname senior onder de amateurclubs weg te jagen om de grond voor enorme sommen Euroslijk te verpatsen ten gunste van voor leegstand geboren maar even poenerige kantoorkolossen. Ik zou zeggen: "lekker volhouden en dwars blijven liggen Rood Zwarte Ridders, want jullie horen op die plek thuis en nergens anders…")
Maar goed, het heroptreden van Eén op het maxi mega mooie hoofdveld van AFC was er voetballend bepaald niet één om door een ringetje te halen. Maar kon er overall en gezien de niet al te rooskleurige bespiegelingen vooraf toch opluchtend aardig mee door. Het werd weliswaar nooit een gepolijst pressierijk potje tegen de zich met nogalwat uit de Zondagélite van de club getransfereerde ballers danig versterkte tegenstander, maar van een laatmaarwaaien slappe happie inzet was gelukkig geen moment sprake. Ook niet toen AFC vlak voor rust uit een minder goed verwerkte corner de thee voor de Mauricemeute het bittere smaakje van een achterstand gaf. Tot die goal was het van beide kanten hardwerken en veel rommelen geblazen geweest. Heel weinig tot geen goed geoliede combinaties. Dit als gevolg van wederzijds stevig "doorstappen en doordekken" (zoals dat blijkbaar in jargon tegenwoordig heet). Het was dan ook behoorlijk fel met veel lijf aan lijf werk, kort op de man en de bal. Daardoor veel tackle-tikkies die tot een reeks ter aarde stortend klein blesussureleed leidde. Maar echt grof werd het gelukig nooit (uiteindelijk slechts twee gele kaarten die de slotstatistieken ontsierden). Dat mannelijk krachtvoetbal deed AFC de eerste helft wat beter dan het nog nerveuzerig naar de vorm van voor de stop zoekende Bordeauxrood. Desalniettemin waren er aan beide kanten nauwelijks mogelijkheden, laat staan echt uitgespeelde kansen. De beide keepers hadden dan ook weinig vuil werk op te knappen, behoudens de goede Levien Rocha dan, die zoals al gemeld één keertje moest bukken om de bal uit zijn netje te halen.
De vrees voor een- door de valreep tegengoal -mentaal ingekakt Eén werd na rust tot genoegen van de aanhang gelukkig volledig geloochenstraft. Fris, fruitig en geestelijk gesterkt werd er (vrijwel) collectief voor een beter resultaat gestreden. Het was qua voetbalschoonheid nog zeker niet groots, maar het was zeer hartverwarmend om te zien hoe er werd gejakkerd en gerakkerd om deze in vergelijking met de voorwinterse pot duidelijk uit zijn as herrezen opponent alsnog onder de duim te krijgen. Het loon naar werken kwam via een droge knal van de ziekige Wieger Visser die een wereldpass van Bram van der Driest vlak voor zijn wissel op gezondmakende scoringswaarde wist te taxeren. Eventjes daarna had de voor hem ingevallen Ricky Kumar een fraaie vrije trap van Jimmy Jansen nog voor drie punten achter de AFC doelman kunnen koppen, maar die poging leverde zelfs niet de corner op die alles en iedereen wel, maar de overigens aardig fluitende jeugdige scheids in het gedoe voor de goal was ontgaan. En eerlijk is eerlijk: een zege in deze taaie pot was ook wel iets te veel van het goede geweest voor deze aanvankelijk koude maar mentaal toch ijzersterke herstart van Bordeauxrood. Althans dat vond….
Dirk
