Ik heb de gewoonte, beste lezers, om voorafgaand aan een mij onbekende uitwedstrijd vooraf een beetje te grasduinen op de site van de betreffende club. En aangezien mijn wellicht wat tanende grijze archiefcellen uit het verre noch prille verleden een bezoek aan de tweedeklasse promovendus met de faunagetooide naam “Reiger Boys†konden produceren, hielp Google mij rap aan de nodige info over deze vereniging; tussen haakjes een van de vijf (!) voetbalclubs in het toch niet als Metropool bekend staande Heerhugowaard.
Mijn veronderstelling dat het herbergen van zoveel voetbal in dit stadje ongetwijfeld zijn neerslag moest vinden in omvang en kwaliteit van het Reigersnest, werd door de professioneel ogende website al ras faliekant gelogenstraft. Want waar wij in Amstelveen en omstreken het gewoontjes hebben over “een Sportparkâ€, afficheert de gastheer van Bordeauxrood van vanmiddag zijn complex nadrukkelijk als “een Sportlandgoed†. En de wijze waarop het Clubhuis van deze 1400 leden en donateurs tellende vereniging wordt beschreven,doet eerder het vermoeden ontstaan van een heus Voetballandhuis, dan van een doorsnee bladderend verkleedhonk met trijpe kantinefaciliteit.
Nu kennen we allemaal wel de opgedoft fotogeshopte prentjes van vakantiebestemmingen die het op winst beluste reiswezen met groothoeklens en al in hun verleidelijke brochures proppen. Dus enig voorbehoud over de werkelijke pracht en praal van dit als voetbalparadijs aangeprezen “Reigerstaete†leek mij voorshands op zijn plaats. Maar de tweedeklassers die al een bezoek aan deze tegenstander hebben gebracht, zullen vast beamen dat we hier inderdaad te maken hebben met een complex van wat mij betreft ongekende voetballuxe. Een plek waar qua indeling en vormgeving op alle fronten sportdeskundig verstand en architectonische inspiratie op een fraaie en efficiënte wijze hand in hand zijn gegaan.
Dat “adel verplicht†toont zich trouwens ook in de bijkans professionele werkorganisatie. Met één groot verschil: een heel peloton aan vrijwilligers creëert een huiselijk vriendelijke sfeer zonder opsmuk in deze riante omgeving. Kortom: de ontvangst, de nazit en het afscheid van de gastheren waren even hartelijk. Ook al won AMVJ de wedstrijd uiteindelijk met 0-2, geen onvertogen woord in de ook al fraai gestoffeerde bestuurskamer. Ook niet tegen of over de door zijn levenspartner gesecondeerde scheids van dienst, de heer Spaans, die, uitgewisseld uit het verre Bleiswijk, liet zien dat ze in die buurt ook heel wel in staat zijn een potje voetbal professioneel en zonder kaarten tot een goed einde te brengen.
Zelfs het gepeperde college van onze grens Guido, die zijn ongezouten visie gaf over de zijns inziens zo gewenste en door hem omarmde onpartijdigheid van de clubgrensrechter, vermocht de pret na afloop niet drukken. En dat allemaal na een over het geheel genomen matige wedstrijd, waarin Bordeauxrood er pas laat in slaagde om de Reigers voor de vijfde keer puntloos aan de grond te houden.
Zoals gebruikelijk was de start van de Schakelboys hoogwaardig. Twintig minuten lang kreeg de tegenstander voetballend geen poot aan de kunstgrasgrond. Tegenhouden was hun enige recept. Maar de geschiedenis blijft zich ook deze middag weer herhalen. Echt kansrijk werden de bezoekers in het geheel weer niet. De zo begeerde opluchtende voorsprong bleef te lang uit om het moreel op winstniveau te houden. Daardoor kregen de Reigers ruimte voor een lift off, maar ook hun vlucht reikte vooralsnog niet ver genoeg. AMVJ goalie Rocha kreeg hoegenaamd niets te doen in het eerste bedrijf. En omdat zijn collega aan de overkant ook niet hoefde te bukken om de bal uit het netje te halen, brak de rust aan met een voor Eén teleurstellend van Turenhoutje (NUL-NUL).
Het door coach Schakel tijdens de thee gepredikte adagium: “looplijnen blijven volgen, collectief vastzetten en opjagen die gasten†werd door zijn discipelen aanvankelijk maar slapjes uitgevoerd. De Reiger Boys deden dat in plaats daarvan een poosje heel aardig. Zij het dat, evenals bij AMVJ ook van hun kant de Horsteknotsbegonia een geliefd wapentje bleek. Pas toen Coach Schakel drie verse wissels had ingezet, ging het eindelijk weer een beetje marcheren bij Eén.
Het was dan ook dankzij de prima relievers: Jonne Seriese, René Boer en (voor zijn eerste entree in de ploeg) Joop Canes dat de broodnodige drie punten alsnog veilig konden worden gesteld. Allereerst profiteerde Joop van chaos in de defensieve Reigersvlucht door de bal laconiek maar vol vreugdegehuil in het vijandelijk net te prikken. Dat buitenkansje bracht de geest wel degelijk maar ook nauwelijks de rust terug in het spel van de Bordeauxroden. Dat was jammer omdat bij de thuisploeg de poort open ging en zich ongekende ruimtes aandienden om het pleit meteen te beslechten. Maar het duurde tot een paar mixnuten voor tijd dat Rene Boer, na een slim wippertje van alweer Joop Canes de zekerheid van de winst met een fraaie treffer kon bevestigen.
Niet echt goed maar wel uiterst nuttig deze overwinning van een nog steeds wat zoekende Loopveld ploeg. Tegen best enthousiast en af en toe ook redelijk ballende, maar nog niet hoogvliegende Reiger Boys. De topkwaliteit van de thuisomgeving van deze aardige vereniging moet toch ook hun hoofdmacht kunnen inspireren om eindelijk van de bodem op te stijgen naar puntrijker sferen. AMVJ kan na vandaag wat opgewekter verder stijgen. Dat hoopt en verwacht de onverbeterlijk optimistische brompot
Dirk
