Mijn vorige bijdrage over de lotgevallen van Een na een lullig middagje tegen Roda 23 eindigde aldus: “Ik ben dan ook zaterdagavond lekker rustig gaan slapen, nadat ik mijn volleybalmeiden in het verre Oldenzaal in de play offs ook al zo’n truc zag uithalen: 0-3 verliezen om de dag daarna in Amstelveen ongenadig toe te slaan. Maar dat ga ik straks pas beleven; evenals de klinkende zege op Ouderkerk door het onnavolgbare Een…”. Van de week kon ik de boys persoonlijk via een reply- mail al laten weten dat mijn volleyvoorspelling perfect was uitgekomen. Wilskracht en doorzettingsvermogen van een hecht team forceerde een derde wedstrijd in de play offs tegen een hoger ingeschatte tegenstander. Aanstaande donderdag gaat er zelfs een bus met aanhang voor de beslissende match naar Oldenzaal. Dat is volgens mij in Amstelveen nog nooit vertoond, maar zo zie je maar hoe aanstekelijk vechtlust en spirit binnen de lijnen kan werken op de getrouwen aan de kant.Een ongedachte finale reeks na een uiterst moeizaam seizoen lonkt voor dit stel kanjers.
Vandaag kan ik met nog de nodige (mooi zonnig lenteweer en opgewonden) blosjes op de wangen, melden dat mijn voorgevoel over het onnavolgbare Een ook uiterst solide is geweest: Ouderkerk werd op eigen veld met een klinkende 0-4 van de mat gespeeld.
Als er nog maar een spoortje twijfel was over het vooropgezette pandoertje van concurrentie pesten, dan is dat op deze puike zaterdagmiddag voorgoed aan het verlate 1 april grappen archief toegevoegd. Ik zei het al vrienden: allemaal slappe lariekoek van die gasten dat punt- verlies uit de voorafgaande potjes… Van het begin af aan was de onverzettelijke strijdlust die de Hassanhorde dit seizoen zo kenmerkte weer even overvloedig aanwezig als de strakke wind en het even weldadige zonnetje.
Met de weer herstelde Driest en de in Barcelona blijkbaar met de wereldberoemde Xavi-Iniesta Xerez gelaafde Jonne weer op hun vertrouwde strekkies werd de tegenstander geen moment rust gegund. Het gretige middenveld met dit keer een herboren Nemo in de gelederen rakkerende er weer ouderwets lustig op los. Geen spoortje van lamlendigheid ook meer te merken bij de twee spitsen. Boertje continue sleurend en Vissertje ook al weer wonderbaarlijk hersteld van vakantiemoeheid, zorgden ervoor dat de toch al niet zo solide ogende defensie van Ouderkerk het al snel Bordeauxrood voor de ogen werd. Doordat er ook achterin redelijk solide werd verdedigd kreeg Kiepie gedurende de eerste helft al helemaal niks te doen en moest hij in het tweede bedrijf slechts een enkele keer (puik) handelend optreden.
En voor de rest…? Vier doelpunten waarvan er maar liefst drie van Jonne en één van de tegenpartij. Voor rust werd al een uitermate rustgevende 0-3 op het scorebord getoverd. De eerste uit een vrije trap kan, gezien de woede van alles wat Ouderkerk was, nog worden aangemerkt als een samenloop van scheidsrechterlijke omstandigheden. Maar toen een verdediger zo vriendelijk was om met “het- eigen –doelpunt- van –het- jaarâ€de marge te verdubbelen, besloot Jonne zich hoogstpersoonlijk kandidaat te stellen als prijswinnaar van het echte doelpunt van het jaar in het Amstelveense voetbal. Zijn boogballende knal of knallende boogbal van zo’n metertje of dertig over de hulpeloze Ouderkerk goalie was van een schoonheid die door de jury “cum laude” beoordeeld zou moeten worden. (tip voor D. Narao) De tweede helft gebeurde er eigenlijk niet zo veel meer. Eén consolideerde de voorsprong vakkundig en kreeg kansen om de score nog verder op te voeren. Ouderkerk bleef deze middag volledig vakonkundig en hield blijkbaar (hopelijk) de energie in de tas tot volgende week (tegen het altijd lastige NFC). Met alweer een villein hard genomen vrije trap bevestigde Jonne vlak voor tijd nog even voor de zekerheid met de 0-4 dat Eén er weer helemaal is, eigenlijk nooit is weg geweest maar zoals gezegd het blijkbaar leuk vond om de concurrentie gedurende een paar weken valse hoop te geven. Ik ga echter wat betreft de rest van het seizoen nog rustiger pitten dan vorige week. Dirk
