Ik kom er al heel erg lang, maar aangezien de grijze cellen bij het vorderen van de jaren toch wel de nodige slijtageplekken beginnen te vertonen, moest ik na afloop van de sub- topper tegen het roemruchte WVHEDW (hierna te noemen: WV) toch weer even laten ophelderen waar die letterreeks ook alweer voor staat.
De ontzettend aardige bestuurder waar de vele bevlogen vrijwilligerjaren, no-nonsense en bescheiden van het gezicht af te lezen zijn, wijst mij desalniettemin met meer dan enige trots op een meerdelige, meer dan 1000 pagina’s tellende en door een over het algemeen niet al complimentscheutige Johan Derksen himself meer dan de hemel in geprezen geschiedschrijving van deze meer dan honderdjarige fusieclub, waarvan de samenstellende delen nog steeds in de huidige naam zijn terug te vinden: W(ilhemina) V(ooruit)/ H(ortus)/ E(endracht) D(oet) W(innen)
(wie daar meer over wil weten Googele zich naar de site van deze in alle opzichten enorme vereniging).
Ik beken hem dat de toch ook niet meer zo piepjonge club die ik onder meer mag vertegenwoordigen in de bestuurkamers van opponenten, het qua leeftijd (ruim 90 jaar) en aantal letters (slechts 4, maar wel ongefuseerd!) moet afleggen tegen de tegenstander van vanmiddag. Maar ik voeg er wel direct aan toe dat achter de wat belegen tenaamstelling: A(lgemene) M(aatschappij) V(oor) J(ongeren) een boeiend historisch “introspectief†van sociaal cultureel werk en sport verborgen gaat. Doch eveneens een in grootte wat bescheidener, maar, gelijk WV, niet minder springlevende, modern bij de tijdse, pure liefhebbersclub (wie daar meer over wil weten, hoeft niet meer te Googelen, want die info is via deze site te vergaren).
En dat laatste kom je in de contreien waar beide verenigingen acteren gelukkig nog wel meer tegen, maar ik zou alle ballers die zo her en der ook al in de tweede klasse van het amateurspel, stilletjes een eurocentje of wat stoffelijk privileges bijsnoepen, op straffe van een private deconfiture niet graag in de kost nemen.
“Armoe houd je netjesâ€, sprak mijn al eerder in deze bijdrages geciteerde wijze oma vaak. Een zinsnede waarmee zij zich als karig bedeeld werkster glorieus staande hield te midden van het gefortuneerder volkje voor wie zij met zorg de kakhuizen en badkuipen glimmend poetste.
En zo kan het vandaag de dag in de voetballerij toch ook nog: dat bewezen WV en AMVJ vanmiddag op het grote maar toch knusse complex aan de Kruislaan/Middenweg.
Anders gezegd: ondanks de belangen die op het spel stonden, maakten de twee eerste teams van deze bijzondere clubs er een in alle opzichten puike pot van, die ondergetekende en met hem veel van de redelijk talrijke zijlijners als een regelrechte reclame voor het pure liefhebbervoetbal kwalificeerden.
Zowel wat betreft de amusementswaarde van het spektakel, de kwaliteit van het spel gedurende lange periodes van de strijd, het gedrag van spelers, bankzitters, coaches en publiek en niet te vergeten de prima leiding van “de kaartenlozeâ€scheids, de heer Akkaya, was het van begin tot eind genieten geblazen. Helemaal voor Bordeauxrood want dat stapte uiteindelijk met een zwaar bevochten, maar gezien de eminente tweede helft, verdiende zege van de mat. En daar zag het beslist niet naar uit in het eerste kwartier. WV fabriceerde binnen een poep en een zucht een paar open doelkansen die met enig fortuin dan wel zonder uiterste reddingspoging van Kiepie tot treffers gepromoveerd hadden/moeten kunnen worden.
Eén stelde daar wel veel energie en wilskracht tegenover maar vooralsnog weinig lijn en ook een vrij rammelende defensie.
Nadat Thomas echter uit een corner out of the blue bijna raak kanjerde, kwam er meer evenwicht in de pot. Maar WV bleef met zijn uitvallen gevaarlijker en dat leverde na een halfuurtje en een snel uitgevoerde attaque de tot dan toe verdiende voorsprong voor de thuisploeg op.
Dat de Mauricemeute steeds verder stapjes maakt in diens gestage leerproces, werd duidelijk toen in tegenstelling tot hetgeen vaak gebeurde nu de koppies bij zijn discipelen omhoog gingen, de ruggen nog rechter werden gerecht en er nog meer druk naar voren werd gezet. Zo ontspon zich een boeiend, fel maar uiterst fair gevecht van twee op de aanval spelende ploegen die elkaar geen duimbreed toegaven; maar met een nu wel wat gevaarlijker AMVJ. Dat leidde vlak voor rust tot de gelijkmaker door de alweer opgekomen Thomas die een piekfijne voorzet van Tjerk met een welgemikte knik tot een lekker smakend koppie thee voor zijn ploeg omboog.
Voor Eén was deze meevaller de opmaat voor een prima tweede bedrijf. Nu regen vlak na het begin de kansen zich voor Wieger, Imke en Tjerk aaneen om er maar een paar te noemen. WV kwam nauwelijks meer aan voetballen toe en moest steeds meer de toevlucht nemen tot de lange haal. Maar de nu goed geconcentreerde Bordeauxrode defensie had daar weinig tot geen probleem meer mee. Tekenend was dat Kiepie eigenlijk maar één keer een beetje in verlegenheid werd gebracht door een schotje dat net naast verdween. Voor de rest kon hij zijn kanariegele trui ongeschonden weer in de tas stoppen.
Samen met de drie punten die daar uiteindelijk ook voor de hele ploeg in verdwenen. Want de al de hele wedstrijd sleurende, gaten trekkende, op een kans loerende en weer in zijn voetbalelement verkerende Boertje (René) kreeg vijf minuten voor tijd de kans om zich een paar keer om te draaien om vervolgens met een droog tegendraads schotje de winnende op het (fraaie) scorebord te toveren.
Want ondanks een paar verwoede pogingen van WV om alsnog de gelijkmaker in het mandje te krijgen, betekende het eindsignaal complete euforie aan AMVJ zijde. Want met een aardig resultaat in het inhaaltje tegen BOL op Pasen Twee komt de door mij vorige week voorspelde verlengde competitie echt in beeld.
Tenslotte: groot compliment aan iedereen die deze middag eraan bijdroeg om er een in alle opzichten puike pot van te maken en mij zo de gelegenheid te geven om daar voor het onbezoldigde (!) tweede klas voetbal en voor beide clubs een (hopelijk)lekkere reclamespot aan te wijden. Bij deze grote dank van
Dirk
