Ik schrijf niet graag over nederlagen van de mij zo gekoesterde Mauricemeute, maar uitzonderingen bevestigen nu eenmaal de regel. Zo’n uitzondering was de pot afgelopen zaterdag tegen (mede)titelkandidaat WVHEDW. (tussen haakjes: ik schrijf Bordeauxrood dus nog helemaal niet af)
Over dit “aardige†verlies is het immers veel aantrekkelijker schrijven dan in een redelijk somber gestemd relaas iets zinnigs te moeten melden over het zouteloze gelijkspel van een week daarvoor tegen ZOB.
Want nog meer dan de eerste ontmoeting tegen WV om de beker, was dit een clash om de vingers bij af te likken. Geheel in tegenstelling tot het energie dovende gemiezer uit een herfstsomber zwerk , spatten de vonken er op het goed bespeelbare veld vrijwel de hele wedstrijd knetterend vanaf. Vanaf het eerste fluitsignaal van de helemaal uit het verre Meppel afgezonden, maar ruim voldoende leidende scheids van dienst was gedrevenheid om te winnen bij beide ploegen het parool. Nu was Eén wel direct één en bij de les; speelde het met aandoenlijke inzet en bij langere vlagen heel erg aardig voetbal. Tot aan de zestien, zoals de artikelkop reeds verraadde, want in het zicht van het lonkende netje van de tegenstander lukte het allemaal net niet. En er waren, door vaak snel maar beheerst uitgevoerde aanvallen mogelijkheden zat; en zelfs een paar aanzienlijke kansen. Maar de oude kwaal : moeite met scherpte in de afronding zat helaas ook deze middag het team weer eens danig dwars.
Nu moet eerlijkheidshalve worden gezegd dat er ook moest worden opgetornd tegen een heel degelijke en goed georganiseerde opponent. Vooral defensief zat de zaak bij WV(enz.) proper en stug in elkaar. Dat gold trouwens voor de hele ploeg. Niet briljant maar oh zo solide. En effectief. Want in tegenstelling tot AMVJ had WV maar één mogelijkheid nodig om op voorsprong te komen. Uit een dood moment na een twijfelachtig toegekende vrije trap, schoot de (uitblinkende)aanvoerder zijn uitzinnige team en zijlijn naar een op dat moment minder terechte voorsprong .
Tot de rust bleef een niet echt geschokt ogend Bordeauxrood de bovenliggende ploeg maar dat leidde niet tot de gelijkmaker. Erger nog: in het tweede bedrijf deelde WV na een minuut of acht , alweer uit een dood (corner)moment de tweede mokerslag in effectiviteit uit. Daarbij wel geholpen door wat mazzel en ook vrij aarzelend ingrijpen van de AMVJ defensie.
Door het losgooien van de remmen achterin en het bijzetten van één spits(de herrezen Nemo Schnek) en toen dat niet hielp later nog eentje (Ousmane Sonko, die vlak daarvoor met Twee op mooie wijze wel drie punten van WV(enz) had gepikt) nam coach Maurice de voor zijn te prijzen winnaarmentaliteit even kenmerkende maatregelen. Maar in tegenstelling tot eerdere gelegenheden (zoals tegen NFC) lukte het vandaag net niet om nog een puntje (of meer) uit het vuur te slepen. Verder dan een aansluiter door Léon Götz, na weer een fraaie aanval (met adequate afronding!) kwam het jammer genoeg niet.
Natuurlijk kreeg WV na de offensieve wissels nog een paar behoorlijke kansen om de stand alsnog wat verder te flatteren. Maar of de weer prima acterende Levien Rocha weigerde doorgang te verlenen of de voorwaartsen van WV imiteerden hun collega’s aan de andere kant in gemis aan scherpte in de afronding.
Het bleef na de2-1 een uiterst boeiend gevecht dat met stevige maar respectvol sportieve middelen in het veld (en vanmiddag gelukkig ook in verbale zin langs de kant) werd geleverd.
Het uitbundige vreugdegehuil van de overwinnaars na afloop symboliseerde wellicht ook de opluchting dat er drie kostbare punten waren gehaald, waar het fraaie scorebord best een gelijkspelletje (of meer) voor een “tot de zestien†prima spelend AMVJ had kunnen vermelden.
In ieder geval vonden veel toeschouwers het weer een mooie middag voor het pure voetbal;en dat vond ook
Dirk
