“Weggaan is een beetje sterven”, is een wereldwijd bekende uitspraak, ontleend aan de eerste regel van een Frans gedicht uit de negentiende eeuw.
Je kunt er qua uitleg een heel emotioneel geladen referaat aan wijden, maar ik hou het maar wat simpel bij de betekenis van “afscheid nemen en vertrekken doen een beetje zeer…..”
Voor alle duidelijkheid: ik bedoel dan niet de smartelijke gebeurtenissen waarmee je op mijn leeftijd helaas steeds frequenter wordt geconfronteerd. Want bij een definitief afscheid van het leven zelf, of een andere desastreuze gebeurtenis, past een verkleinwoord als “een beetje” natuurlijk niet.
Maar in het dagelijkse leven zijn er volop situaties die vanwege een afscheid of vertrek wel min of meer pijnlijk kunnen zijn. U kunt zelf vast voldoende voorbeelden voor de geest halen waarin weggaan door uzelf of door een ander dierbaar mens, u mentaal en emotioneel toch een tikkie of zelfs een tik uit het evenwicht bracht.
U zult zich overigens na het lezen van deze paar alinea’s in gemoede kunnen afvragen wat dit gepalaver van uw chroniqueur over handel en wandel van Bordeauxrood in hemelsnaam met voetballen van doen heeft.
Nou, ik kan u verzekeren dat in ieder geval bij ondergetekende – en ik neem aan ook nog wel bij wat anderen – een noodgedwongen vertrek van AMVJ 1 uit de tweede klasse bepaald niet met een gierende lachbui zou zijn begeleid. In feite zou het best pijnlijk zijn geweest wanneer onze in september honderdjarige club getrakteerd zou zijn op een degradatie van het eerste elftal.
Gelukkig werd die dreiging vorige week afgewend met winst op Aalsmeer. Een opsteker was dus paradoxaal genoeg, dat om afscheid te nemen van dit behoorlijk in de soep gelopen seizoen door de Kumar Kids en coaches geen enkel traantje wordt gelaten. Het gevolg van de grote opluchting was wel dat “vertrekken” – toch al tijdens het seizoen in meerdere opzichten in zwang geraakt – voor de resterende potjes nog eens een extra impuls kreeg.
Deze middag tegen het nog nacompetitiegretige Zandvoort was het qua opstelling al behoorlijk “fantasie classique”, maar een bank met slechts twee halfitte spelers symboliseerde het afscheidsvirus via een almaar slinkend aantal manschappen. Voor coach Ricky Kumar en assistent Nick Tavenier geen beginnen aan om nog een konijn met punten uit de hoge hoed te toveren.
Luister ook maar even naar het eerste deel van Ricky’s relaas na afloop om aan te geven dat ik bij mijzelf, over het totaal van dit seizoen bezien niet onterecht, een zere snaar voelde trillen.
Bij rust was het, overigens onder de prima leiding van scheids van dienst de heer Jongejan, al 4-0 voor de thuisploeg. AMVJ speelde toen al geruime tijd met 10 man.
Een complete afstraffing hing in de Zandvoortse lucht maar merkwaardigerwijs bleken de 10 Bordeauxroden in het tweede bedrijf mentaal en ballend beter bestand tegen de tegenstander en de winderige elementen. Zandvoort kreeg er geen eentje meer in het netje en het zou een compliment waard zijn geweest wanneer vlak voor tijd de lat de eretreffer niet in de weg had gestaan.
Nu werd er toch door alle aanwezigen geapplaudisseerd voor de twee vertrekkende spelers die met bordeauxrood gespoten haar hun laatste pot voor de club speelden en na dit seizoen samen met nog vier anderen van de selectie, naar zeggen in een vriendenteam, gaan afbouwen bij Sporting Martinus. (Gezien de kwaliteit die daar binnenkomt, geloof ik overigens geen zier van dat afbouwen.)
Het moet me wel van het hart dat afscheid nemen van (vooral) die twee kanjers die ik -zie filmpje – interviewde en die ik met de korte broek zag binnenkomen bij Bordeauxrood behoorlijk zeer doet bij
Dirk
Naschrift
Natuurlijk wens ik hen en hun ook reeds vertrokken en nog vertrekkende maatjes alle plezier, gezondheid en geluk toe op hun verdere voetbal- en/of levenspad.
Maar ik maak ook van de gelegenheid gebruik om de nieuwe boys welkom te heten en ze veel plezier en succes te wensen bij de club tijdens een normaal verlopende comcpetitie in een stabiele en vertrekarme selectie (zie ook het tweede deel van het interview met Ricky Kumar).
D.
