Bordeauxrood speelde vandaag zijn laatste potje in deze dwaze competitie op sportpark Sloten in de gelijknamige wijk van Mokum.
Nu ben ik daar sinds het verre en minder verre verleden zoveel keer geweest dat ik al mijn karretjes slechts de opdracht “Sloten” mee hoefde te geven of zij brachten mij bij wijze van spreken blindelings naar het immense parkeerterrein waar voor de vele bezoekers altijd wel een plekje te vinden was.
Maar de laatste seizoenen was geen van de clubs in onze klasse aldaar gastheer. Ook dit seizoen niet, want onze laatste tegenstander speelde toch al vele jaren een stukje richting Halfweg op een accommodatie Spieringhorn genaamd?!
Mis! DWS, want daar hebben we het over, is inmiddels verhuisd naar Sloten. Vandaar dat ik mijn recente aanwinst opdroeg om mij naar dat immense parkeerterrein te vervoeren.
Alweer mis! Die illustere parking bleek inmiddels volgebouwd met huizen en het dus was zoeken geblazen naar een ingang. Die lag nog wel op de oude plek en de slagbomen waren zo gewillig om mij binnen naar een plekje te laten zoeken.
Dat lukte, maar het ontbreken van een duidelijke wegwijzer naar de club met het roemrijke verleden moest worden gecompenseerd door een vriendelijk rasecht Amsterdams echtpaar dat me naar een overigens welbekende plek doorverwees: het voormalige bolwerk van de goede Han van der Meulen, te weten “Beursbengels”. Tegenwoordig opgegaan in en door grote billboards omgedoopt tot Blauw-Wit. Ook alweer zo’n gigant uit vroeger tijden.
In historisch perspectief gezien zou dit een bruisende accommodatie moeten zijn, waar het krioelt van de teams en van senioren op leeftijd langs het lintje die sterke verhalen uit de goeie ouwe tijd uitwisselen. Maar die verwachting werd snel gelogenstraft: bij aankomst was het een bijna verlaten plek waar de scheids van dienst, de mij welbekende en al jaren de fluit hanterende heer G.A. Smith, als eenzame eenling stond te wachten op de dingen die mogelijkerwijs nog zouden gebeuren.
In een entourage die ook niets meer weg had van de grandeur van voormalige Amsterdamse toppers. Ik heb er maar een paar foto’s van gemaakt ten bewijze dat van enig overdrijven geen sprake is.
Het clubhuisje van DWS.
Vergane glorie
Clubhuis van Blauw-Wit leeg en in de steigers gevangen
Het was toch wel even slikken voor iemand die in zijn jonge jeugd in vak S van het Olympisch Stadion de niet geringe verrichtingen van DWS en Blauw-Wit bejubelde.
Maar goed, tijden veranderen en dat besefte Ted Schoonenberg, oer DWS-er en AMVJ-er en de man die wetend van mijn stadionverleden, mij bij tijd en wijle met historisch (kalender)materiaal verrast. En vandaag een van de weinige bezoekers bij zijn oude club.
Op een complex waar DWS en AMVJ in zomerse omstandigheden op een top kunstgrasveld maar paradoxaal toch ook in een wat kil verstilde entourage en eigenlijk om des keizers baard de competitie moesten afsluiten.
Beide teams zijn sowieso veroordeeld tot de nacompetitie, met voor AMVJ nog een kleine premie te verdienen door bij winst zeker te zijn van de negende plek; en zo, als schrale troost, maximaal in maar twee potjes hoeft aan te treden in plaats van drie.
En dat lukte vanmiddag door net als vorige week met 2-0 te winnen. Die stand was in deze op zich weinig opwindende match al bij rust bereikt door een (mooie) knal van Teddy Mijnals en een intikker van Max Krake, na een van de betere aanvallen.
De tweede helft had voor ondergetekende ook schriftelijk afgedaan kunnen worden. AMVJ was net als in het eerste bedrijf voetballend wel beter dan het weinig imponerende team van de thuisploeg. Maar zoals heel frequent dit seizoen, was ook nu de eindpass vaak te onzuiver of stonden de vizieren richting de stralende zon.
Van de vooronderstelde negen punten in de laatste drie wedstrijden werden er dus “maar zes” gescoord, maar ook het maximale aantal bleek achteraf niet voldoende te zijn geweest om direct klassebehoud veilig te stellen.
Dat moet dus nu gebeuren in een enerverend toetje van hopelijk twee knallers van optredens van het Kumar Cohort. Volgende week slaan we over en dan is in ieder geval één tegenstander bekend. De week daarop (10 juni) is het menens en bij winst een week later weer.
Ik hoop dat de wens van coach Kumar om de boys in deze vermaledijde tekentafelqueeste te komen steunen niet onbeantwoord blijft (zie het filmpje hieronder).
Bovendien: een vol Loopveld is ook wel weer eens leuk om mee te maken, vindt ook
Dirk
Tot dan!
