Tegen zat het in hoofde genoemde duivelse drieluik op deze fraai zonnige middag op het Loopveld allemaal. Want, van de toch redelijk gerechtvaardigde verwachting dat AMVJ 1 frisse energie geput zou hebben uit de euforie van het in de schoot geworpen periodekampioenschap, kwam helaas niets terecht.
Het was direct na de aftrap tegen het laaggeklasseerde Zandvoort al aan te zien komen: hier was schijnbaar sprake van een behoorlijke lentedip. Wellicht dat de weldadig vroegwarme zon een sluipend soezende invloed had op de ploegspirit, maar direct na de fluitstart van de puik leidende scheids Barrales, leek het wel of de mannen van coach Maurice Kuijper liever aan het strand van de het gelijknamige dorpje hadden willen verpozen.
In plaats van er van acquit af aan op te knallen werd de bepaald niet briljante, maar wel degelijk strijdlustiger ogende tegenstander welhaast uitgenodigd om een vroege voorsprong te nemen. Met het wapen van de lange haal, die op de nu toch zorgelijk hobbelige mat van de thuisclub uiterst leep werd gehanteerd, lukte dat ook al na een minuut of tien. Een verdedigend slecht verwerkte lange peer leverde volstrek onnodig een corner op, waaruit een volledig ongedekt staande Badplaatsgast eenvoudig de 0-1 op het bord gekopt kreeg.
Die vrij sullig opgelopen achterstand bleek toch wel enig opwekkend effect te hebben op Bordeauxrood. Er werd wat meer energie gestoken in pogingen om toch ook een beetje dichter bij het vijandelijke doel te geraken. Maar als dat al gebeurde was het ook met de afwerking weer uiterst sobertjes gesteld.
Dat het niet veel later toch gelijk werd lag meer aan het hobbelig veld dan aan de brille van Eén. Een ingebrachte lage voorzet kreeg door de hobbelende ondergrond springveerneigingen en botste daardoor tegen een uitgestoken hand in de Zanvoortdefensie. De verder niet zo zichtbare en ongelukkig ballende Mark Schol ontfermde zich vakkundig over de terecht gegeven pingel. (1-1)
Tot de rust bleef het allemaal uiterst mager om aan te zien. AMVJ wilde misschien wel, maar kon niet beter, had moeite met de hobbels en falende passing; balde onrustig en moest ook nog met lede ogen toezien dat Tjerk Veltman na een ongelukkige val met een forse schouderblessure het veld moest ruimen. Zandvoort stichtte daarbij van tijd tot tijd de nodige verwarring in de AMVJ gelederen door het blijven hanteren van de eerder gememoreerde lepe lange haal. Ook al door betere Zandvoorter kopkwaliteiten dan de AMVJ verdedigers bleef het daarom af en toe behoorlijk onrustig achterin.
In het tweede bedrijf trok Eén, het moet gezegd,behoorlijk wat energieker van leer dan de vijfenveertig voorgaande minuten. Zandvoort kwam er aanvallend nauwelijks meer aan te pas; en moest zich te pas en te onpas louter beperken tot de nu veel minder lepe lange haal naar voor. Maar het streed met veel elan en verve wel steeds voor elke meter. Maar echt in de buurt van de vijandelijke veste, kwamen zij overigens alleen maar door weifelend ingrijpen aan AMVJ zijde; en dat ging een enkele keer maar net goed.
Eén was wat je noemt optisch sterker, voetbalde wat beter, maar tactisch was het allemaal weer niet zinderend om te aanschouwen. In plaats van de vrije ruimtes aan de zijkant te benutten; werd er veel te veel getrechterd. En daar stonden ook alweer koptechnisch veel gekwalificeerder Zandvoortkrachten dan de ook qua stootkracht en power mindere aanvallers van Bordeauxrood. Er kwamen nog wel een paar heftige kansen voor de thuisploeg maar of die werden zelf om zeep geholpen of gepareerd door een voortreffelijke Zandvoortse goalie.
Het duel leek zich zo naar een voor beide partijen teleurstellende draw voort te slepen. Maar toen gebeurde wat bij dit soort potjes wel meer in het scenario staat: de op zich gedurende de tweede helft onderliggende partij werd alsnog de zege in de schoot geworpen. Bij een –onnodig, vrij onintelligent weggegeven- vrije trap tegen rond de AMVJ zestien, werd door de volkomen verkeerd staande muur zo hoffelijk vrije doorgang verleend, dat het Keurkorps alsnog met drie punten naar een ongetwijfeld in alle opzichten fraaie zonsondergang in het Zandvoortse mocht terug keren. Een tikkie teveel van het goede misschien, maar daar maalde alleen AMVJ na afloop over.
Door dit nieuwe verlies heeft ook de ranglijst zich uiteindelijk maar gewonnen gegeven (zie vorige bijdrage). Hopelijk kan er, nu de ploeg verlost is van het leiderschap in 2A weer fris,fruitig en ontspannen aan en in de slag gegaan worden om de nieuwe lijstaanvoerder volgende week het leven zuur te maken in het immer feeërieke Zunderdorp.
Het is echt te hopen want het is zo langzamerhand snakken geblazen naar een ouderwets lekkere pressiepot van de Bordeauxrode helden door
Dirk
PS: en ik blijf een bloedhekel houden aan het schrijven over verliespotjes.
D.
