Het was lekker weer afgelopen zaterdag op Het Loopveld. Ik kon de winterjas tenminste in de kantine achterlaten. Dus hadden de weergoden in ieder geval hun best gedaan om een aangename entourage te bieden voor de derby tussen Bordeauxrood en de vrienden uit Ouderkerk.
Maar dat was het dan ook wel wat betreft de omgevingsfactoren en gebeurtenissen die nog zouden volgen.
Ik heb in de tijd dat ik lid ben van mijn mooie cluppie heel veel van alles meegemaakt, maar deze zaterdagmiddag bleek toch dat een mens nooit te oud is om te leren. Zo heb ik tot nu toe nog nooit – samen met Lex, onze onvolprezen voorzitter – met kinderkleren lopen zeulen van de ene naar de andere kleedkamer. En ook nooit een voorzitter gezien die met rollen toiletpapier trap op, trap af aan het jongleren moest.
Het was begrijpelijk dat niets vermoedende bezoekers vreemd moeten hebben opgekeken, toen ze een oude knar en jeugdige jongeman met die vreemde combinatie van spullen over het terras zagen sjouwen. Gedachten aan grensoverschrijdend gedrag zijn in deze bizarre samenleving toch al snel geboren…….
Voordat ik ga uitleggen wat de aanleiding was van deze licht mallotige vertoning, moet ik eerst verklaren waarom ik, als het over scheidsrechters gaat, van mijn sokkel ben gevallen.
De refs die AMVJ uit en thuis komen fluiten weten dat ik altijd de volgende stelregel hanteer: als ze de klus in alle opzichten oké hebben geklaard, worden ze met naam en toenaam genoemd; vaak tot extra aandacht voor hun persoonlijke handel en wandel aan toe. Omgekeerd weten zij ook dat naam noch aandacht wordt gespendeerd in mijn impressies als het om een mindere beurt of erger ging.
Maar deze middag hield de aangestelde leidsman de gemoederen in en buiten het veld zo ongenadig bezig dat ik het daar toch even over moet hebben.
Het begon al na aankomst.
Er verscheen – voor de eerste keer bij ons – een niet meer zo piepjonge (naar later bleek dik in de zestig) maar fors corpulente man, die de hem toegewezen lege spelerskleedkamer pardoes afkeurde omdat een douche* en ook een toilet niet aanwezig waren.
Nu hebben we bij de club een onderkomen waar nog drie AMVJ verenigingen op zaterdag en zondag gebruik van maken. En zijn er maar een zeer beperkt aantal kleedkamers met een privé douche en een plee beschikbaar.
Mijn voorzichtige suggestie om van het sanitair gebruik te maken aan de buitenkant van het gebouw of boven in de kantine werd rücksichtslos afgedaan met de mededeling: “Het is voorschrift van de bond en daar zoek je dus maar een oplossing voor. Anders ga ik naar huis en rapporteer ik dit sowieso aan de bond”.
Ook voorzitter Lex deed nog een vergeefse poging om de man tot een beetje soepeler houding te bewegen, maar kreeg dezelfde riedel te horen: “naar en ik rapporteer….” Toen hebben we de enige kleedkamer met toilet uitgeruimd (zie boven) om hem alsnog te accommoderen. De coach van het betreffende jeugdteam had begrip voor onze actie en dat was een hele opluchting.
Ik dacht nog: daar hebben van we als eenvoudige goedwillende club van ze lang zal ze leven nooit last van gehad met scheidsrechters. Dus was zo’n eis ons volslagen onbekend. En of het waar is zullen we toch maar even checken.
Ik moet toegeven dat het op mijn lippen lag om bij de inspectie van de ruimte nog toe te voegen: “Het toiletpapier komt eraan, maar de sauna staat niet aan en de Thaise mevrouw voor een ontspannende massage na afloop is helaas ziek.” Maar gezien de lage humortolerantie van mijn metgezel heb ik dat ingeslikt, omdat bij elke opmerking de reprimande dreigde van: “Ik ga naar huis en rapporteer dit aan de bond”.
Nadat ik nog een keer naar boven moest om het houten blok waar de sleutel aan vast zat los te knippen (want anders paste het ding niet in de broek) was in ieder geval de bereidheid “om nog even te blijven” en de partij te gaan fluiten gered. (PFFFT!)
Mijn conclusie dat er bij deze scheids sprake was van een soort onverwerkt heimwee naar thuis en van een onbedwingbare rapporteringsdrang bleek in het vervolg van de middag niet geheel uit de lucht gegrepen.
Dus op naar het kunstgrasveld…..
Onderwijl had Kiep Ronald Visscher bij de warming up van Bordeauxrood naar het zich liet aanzien zijn pink gebroken. Opnieuw een pijnlijk maar ook vervelend incident, want bij gebrek aan een reserve goalie werd speler/grens Randal Shakison tot ballen(ver)vanger gebombardeerd.
De daardoor behoorlijk verstoorde voorbereiding had tot gevolg dat de wedstrijd met een vertraging van tien minuten kon beginnen. De eerste 15 minuten waren dan ook niet best van de weinig geconcentreerd opererende thuisploeg. Maar daarna ging het allengs beter. Met heel aardig positiespel en gedreven ballend werd Ouderkerk onder druk gezet. En kwamen er kansen.
De beloning kwam vlak voor de rust. Spits Thierry van der Kooye deponeerde de bal achter de tot dan toe vlekkeloos keepende De Wit van de gasten (1-0).
Toch werd er met een gelijke stand gerust. Slordig balverlies en een weinig alert ingrijpende defensie bij AMVJ werd door de tot dan toe weinig potten brekende ploeg van coach Hans Verhoogt dankbaar afgestraft (1-1). Beetje typerend voor het team van Kumar: lekker op voorsprong komen en dan een cadeautje weggeven.
Die bal uit het net halen was overigens de enig echte actie die Kiep Shakison diende te verrichten in het eerste bedrijf. Hetgeen iets zegt over de algehele kwaliteit van verdedigen, maar ook over de onmacht van Ouderkerk om in de zestien echt oorlog te maken.
Voor goed begrip van het restant van de pot meld ik hier dat het zowel in het eerste bedrijf als daarna een uiterst sportief potje was tussen de twee “buren”. Wel bleek er vooral bij de thuisploeg allengs de nodige ergernis te ontstaan door het vaak onbegrepen optreden van de scheids.
En dat werd er in de tweede helft niet beter op.
Ook het niveau van het voetbal was bepaald niet echt hoog en dat gold voor alle acteurs te velde.
Het werd soms wel wat vinniger maar spelers en begeleiders waren het er – ook na afloop – over eens, dat het daar niet aan lag dat de emoties soms hoog opliepen. Vooral aan AMVJ kant waar onder meer een diarree aan kaarten aan werd uitgereikt (ik dacht negen stuks omdat ook de coach en assistent de klos werden van een rode prent, maar de site van Voetbal.nl meldde er “slechts” zeven, opgespeld bij spelers (zie ook hierna).
Tijdens dat vooral hoogpolige Ego -gedoe vond de scheids het weer eens tijd “om voortijdig huiswaarts te keren”. Hij had een bal tegen zich aan gekregen en omdat hij de dader niet vond staakte hij de pot, ging met de goede grens van Ouderkerk in conclaaf om niet veel later toch weer op zijn schreden terug te keren.
Eén van de kaarten was om nog duistere reden direct rood voor Dion Reuvekamp en die moest dus vertrekken. Omdat er nog geruime tijd in gedecimeerde samenstelling te spelen was, was de verwachting dat het team van coach Kumar, zoals ook in de uitwedstrijd het geval was, best weer eens de bietenbrug zou kunnen opgaan.
Maar ziet, ook met 10 man bleef Bordeauxrood hard knokkend fier overeind. En het werd nog mooier toen na een flitsend omschakelmoment Melvin Grootfaam na een fraaie rush even fraai de 2-1 inschoot.
Door stug verdedigen, met aanvoerder Burakl en jonge Jurre aan het hoofd, gaf AMVJ weinig kansen weg. Behalve vlak voor tijd toen een Ouderkerker er in slaagde om bijna op de doellijn en voor een leeg doel de bal huizenhoog over te knallen.
Niet lang daarna floot de scheids – naar het oordeel van de gasten – veel te vroeg af. En ging er groot gejuich op bij het Kumar Cohort.
Een nipte zege wat de betreft de uitslag. Maar een grote overwinning als het om kaarten ontvangst ging. Die strijd werd met liefst 7-0 gewonnen door Bordeauxrood.
Ik ga daar niet verder over speculeren maar constateer slechts dat van zeer eenzijdige bestraffing sprake was.
Zoals het hoort heb ik de scheids te velde, ondanks alles, bedankt, maar ontving het zegevierende team hem met een klaterend, maar een tikje cynisch getint applaus voor zijn kleedkamer, die grensde aan de – overigens toiletloze – kleedfaciliteit van AMVJ.
Ik ben nog even meegelopen naar binnen, maar een uitnodiging voor een verkoelend drankje en/of hapje van het een of ander werd afgewezen met de inmiddels historische mededeling: “Ik ga naar huis (Rijswijk) en zal mijn beklag over de behandeling doen bij de bond”.
En zo kwam er in sportief opzicht een mooi, maar door de vervelende gebeurtenissen daaromheen toch naargeestig einde aan een zo zonnig begonnen middagje voor,
Dirk
En wat Ricky Kumar ervan vond hoor je nu……
D.
* Voor de goede orde: Uiteraard beschikken alle kleedkamers over een douchegelegenheid, maar in veel gevallen worden de doucheruimtes gedeeld door twee kleedkamers.
