Na de taaie uitpot tegen Monnickendam van vorige week stuurde de competitieplanner mijn Bordeauxrode brigade opnieuw de Noord-Hollandse dreven in.
Nu naar het nog wat verder in het groen gelegen, pittoreske Broek op Langendijk; alwaar het Bolwerk van BOL de volgende door de Schakelboys te nemen horde moest worden op de weg naar een succesvol slot van de Slag om de punten in 2A van het zaterdagvoetbal.
Ik laat het aanzienlijk aantal kilometers richting BOL altijd met veel plezier onder de wielen van mijn met de coach, diens onovertroffen zoon Abe, fysio Emiel en een hele lading warming up spullen druk beladen karretje doortuffen.
In de wetenschap dat het op het Bolwerk tot op heden steeds goed toeven is geweest. Zowel wat betreft de positieve resultaten voor AMVJ, maar niet in het minst vanwege de immer vriendschappelijke ontvangst en de dito sfeer op hun sportpark.
Of het er nou stormt en giet zoals in het verleden nog wel eens moest worden beschreven of dat zoals vandaag een mild lentezonnetje het treffen tussen de kemphanen opfleurde.
De begroeting door erebestuurder ome Kees, door onze Abe onmiddellijk liefdevol maar niet correct tot “Opa Kees†gepromoveerde clubcoryfee, was ook nu weer allerhartelijkst. Maar die werd wat treurig overschaduwd door het verzoek om voor aftrap een moment stilte in acht te nemen wegens het deze week overlijden van twee van zijn mede ereleden.
Na dit zeer terechte eerbetoon mocht een door blessures en ziekte wat gekortwiekte AMVJ selectie onder eminente leiding van scheids van diens de heer Schipper aan de slag om in de race voor titel te blijven.
Maar het is al eerder in deze kolom benadrukt: de verbreding van de groep met gelijkwaardige acteurs zorgt ervoor dat uitval van (basis)spelers vrij achteloos en zonder direct door het ijs te zakken kan worden gecompenseerd.
Tel daarbij op dat ook dan de bank nog kwaliteit genoeg herbergt.
Door Joram Melis, Joop Canes en Daan van Hees -pijlsnel na zijn pot in Twee door onze luckily van een forse medische ingreep herstelde Lucky ingevlogen- konden blessures en lichte off days vandaag meer dan afdoende worden opgevangen.
Toch bepaald niet misselijke, maar wel gekwetste spelers als Bram Owusu, Robin Meerhoff en Jimmy Jansen mochten dat achter het hek vertoevend persoonlijk waarnemen.
Want tegen het op de vijfde plaats best aardig geklasseerde BOL werd van die collectieve kracht van Bordeauxrood het fonkelende bewijs opnieuw geleverd.
En zonder te overdrijven: het lijkt wel of dat collectief met de week hechter wordt. Er maakt zich met het vorderen van de competitie een samengebalde gretigheid van het keurkorps van Schakel meester die in AMVJ gelederen bij mijn weten ongekend is.
Hoewel het spel natuurlijk lang niet altijd Barcelona gelijkende trekken vertoont, worden de technisch/ tactische opdrachten van de coach steeds nauwgezetter uitgevoerd. Effect van stap voor stap opgebouwde en eenheidgerichte trainingsopzet.
Maar het is vooral de onverzettelijkheid en fitheid die het team geen windeieren legt.
En dus werd na afloop ook door de zijlijn van de tegenstander volmondig toegegeven dat de 0-4 zege voor AMVJ dik en dik verdiend was. Waarbij de collectieve kracht van de opponent met name –en terecht- werd geprezen als een van de voornaamste wapenen.
Kon de thuisploeg in de eerste, mede door de hobbelmat nog wat rommelige helft nog een beetje stand houden tegen de druk van Eén, veel gevaar konden zij toen al niet stichten voor het doel van de ook vandaag weer uiterste alert keepende en coachende Levien Rocha.
De pressie van Eén was dermate dwingend dat tegenhouden de voornaamste zorg in de BOL gelederen was.
Maar die voorkwam toch ook niet dat zij met een 0-2 achterstand aan de thee moesten.
Al na een kwartiertje was het door een spijkerharde lage hoekschop van alleskunner Imke van Moorselaar al raak omdat een verdediger niks anders wist te doen dan de bal achter zijn eigen doelman te caramboleren. (halve goal voor Imke). En vlak voor rust was het diezelfde alleskunner die een verrukkelijke steekpass van de uitstekend spelende Jonne Seriese opnieuw gedecideerd tot een treffer promoveerde. (anderhalve goal voor Imke)
Na rust bleek de ploeg tot groot genoegen van coach Schakel en de zijnen niets aan gretigheid te hebben ingeboet.
Van gemakzucht geen sprake van voordurende druk op de tegenstander des te meer.
Het was de thuisploeg dan ook mentaal al snel aan te zien dat er deze wedstrijd voor hen bitter weinig te halen zou zijn.
Ze speelden weliswaar wat meer naar voren, maar daarmee het agressievere Bordeauxrood ook rechtstreeks in de kaart.
Want van de ruimte die dat opleverde werd met aandoenlijk aandoende teamspirit en gretigheid gebruik gemaakt.
Hoewel de zon bleef stralen regende het plots kansen voor AMVJ.
En dat leverde nog (slechts) twee treffers op.
Eerst was het alweer Imke van Moorselaar die een magistrale supersonische solo van Devery Boldwijn voor de 0-3 bekeken in het net schuiverde. (twee en een halve goal voor Imke). En nadat hij niet lang daarna een fraaie kans onbenut liet om een heuse hattrick in de boeken te laten aantekenen, besloten we op de bank om de puike quota van zijn puike pot toch- zij het als een “manke hattrickâ€- in de kop van dit artikel te vereeuwigen(zie boven).
Het slotakkoord van een middagje Bordeauxrood teamgeëtaleerde geestdrift en lekker voetbal mocht zoals zo vaak al dit seizoen youngster Joram Melis geven. Na opnieuw een briljante pass van Jonne Seriese werd een niet geflatteerde 0-4 toegevoegd aan een zegereeks die nu al tien potjes lang de tegenstanders uit 2A terugwijst.
Op naar de volgende gretigheid en misschien nog een (manke) hattrick, althans dat hoopt
Dirk
