Aan het eind van de queeste bij het vers gepromoveerde EDO uit Haarlem stapten 10 AMVJ-ers met maar liefst vijf gele, één rode kaart en een behoorlijk stel gehavende ledematen en met nul punten van de kunstgrasmat. Zoveel prenten in een potje aan de start van een nieuw seizoen zou erop kunnen duiden dat de fonkelnieuwe formatie van coach Schakel een mega malicieuze metamorfose had ondergaan gedurende de zomerperiode: van een redelijk zachtaardig groepje plezierballers naar een horde nietsontziende professionele schoffelaars. Ook al gelet op het feit dat coach Schakel vroegtijdig door zijn wissels heen was als gevolg van getormenteerde ledematen van tenminste twee van zijn strijders.
Wees gerust getrouwe Bordeauxrode adepten; want hoewel het aantal bestraffingen getalsmatig bepaald ongewoon hoog was voor ons toch als fatsoenlijk bekend staande Loopveldclubje en er mogelijk van een lichte uitbraak van geelzucht en een kleine besmetting van roodvonk sprake was onder enkele leden van het team, echt schandalig van aard waren de overtredingen nou ook weer niet. Ook de verbale en met geel bestrafte uitingen aan het adres van de scheids van dienst waren evenals de gewraakte tackles eerder niet slim dan dat ze grof waren.
Maar al met al valt niet te verhullen dat er na afloop toch een beetje een Nederland-IJsland- Arjan Robben- Marcus Indi- syndroom in mijn grijze cellen resoneerde. Kortom, een gruizig gevoel na een stroefdroevige start van de competitie.
En het begon allemaal nog wel zo aardig, want de beginminuten waren voor de fris van acquit kletsende Schakelboys. Tegen een, naar het vorderen van de strijd leerde, ervaren en uitgenaste opponent waarin de meeste niet eens meer zo piepe mannen de klappen van de voetbalzweep feilloos bleken te beheersen. Het was dan ook zeker niet onverdiend dat Myrisk Asiamah na een klein halfuurtje op wonderbaarlijke wijze de bal over de toch bijna twee meter hoge goalie van de thuisploeg caramboleerde. Maar dat was in al in een periode dat het optische overwicht van Eén begon te tanen en de tegenstander stilletjes aan het heft meer in handen nam.
Maar tot een minuutje voor rust bleek de Bordeauxrode defensie solide in elkaar te zitten. En als Dennis Frijn niet net naar de coiffeur was geweest zou een verre voorzet van ver links naar ver rechts niet vrij baan hebben gegeven aan een kegel van de linkerspits van EDO . Nu was de parade van Levien Rocha op die spetter best oké maar toch onvoldoende klemvast om de thuisploeg alsnog via de gelijkmakende afronding een aangenamer rust te schenken dan de zichtbaar teleurgestelde AMVJ-ers.
Blijkbaar heeft die domper ook het verwachtingsvolle windvoordeel in de tweede helft teniet gedaan voor Eén. Want er lukte qua combinatievoetbal nog maar bitter weinig en veel gevaar werd er ook niet meer gesticht voor het vijandelijke doel. Het was allemaal een beetje onsamenhangend en ook niet scherp genoeg wat de Loopveldbewoners op het kunstgras lieten zien.
Wat dat betreft werd de teneur van de oefencampagne in de beker onverdroten voortgezet: een redelijke tot goede eerste helft gevolgd door een aanmerkelijk armoediger tweede bedrijf. Er werd wel hard gewerkt om de sterkere tegenstander zoveel mogelijk dwars te zitten. En dat lukte met af en toe behoorlijk wat kunst -en vliegwerk toch heel aardig. Ook al omdat EDO tot de zestien wel aardig balde, maar ook niet erg doelgericht bleek.
Maar een wisselblessure bij captain Bram van der Driest werd aanvankelijk defensief nog goed weggeslikt maar leidde uiteindelijk toch tot wat grotere gaten in het manmoedige verweer. En toen Levien Rocha zich genoodzaakt zag om een doorgebroken tegenstander vlak buiten de zestien subtiel maar overduidelijk de doorgang te beletten, kon hij zijn handschoenen besmuikt overdragen aan zijn rechterverdediger en goed gekapte maatje Dennis Frijn. (Coach Schakel had immers zijn drie wisselmogelijkheden al moeten verbruiken; zie boven)
Dennis bleek overigens een prima stand in want hij stopte de vrije trap die volgde op het vertrek van de AMVJ goalie genadeloos goed. En ook zijn restant optreden was bepaald van hoog niveau. Maar toen de scheids van dienst vijf minuten voor tijd een koppende kamikaze actie van de aanvoerder van EDO beloonde met een twijfelachtige pingel was die hem toch een tikkie te machtig.
Hoewel AMVJ met zijn tienen toch nog manhaftig probeerde een puntje te sprokkelen, lukte dat niet meer.
En zo eindigde de ouverture van het seizoen voor de Schakelboys in een druilerige deceptie. En niet alleen vanwege de geelzucht en roodvonk (zie boven) maar ook in het besef dat er binnen de ploeg zelf individueel en collectief nog wel het nodige mentale en fysieke reparatiewerk te doen valt. Wil de aangename draad van het vorig seizoen tenminste weer spoedig worden opgepakt. En aan dat laatste wordt in het geheel niet getwijfeld door Dirk
