Laatste woorden van coach Kumar in mijn eerste impressie vorige week: “Volgende week voor het echie tegen OSV: ja, altijd lastig…….”
Maar na de redelijke oefenperiode, afgesloten met een heel aardige – met gedreven voetbal behaalde – winst op eerste klasser Uitgeest, leek hij de start van het door de KNVB bedachte “Rad van Fortuin” in 2A (zie hieronder*) toch met het nodige optimisme tegemoet te zien.
Onder meer de manier waarop zijn aanwinsten zich tot dan toe hadden gepresenteerd moet daaraan bepaald hebben bijgedragen. Gezien de twee gedreven trainingen afgelopen week nam ik -toch niet een echte rasoptimist – wat van Kumar’s positieve vibes mee naar Oostzaan.
En toen bij aankomst zelfs het druilerige weer inrukte voor een langdurig aangename opklaring kreeg zelfs de tocht van parkeerplaats naar de bestuurskamer van de gasheren – een normale gang bij een uitwedstrijd – een vrolijk en verwachtingsvol tintje.
Maar dat was het dan ook wel wat deze middag aan vermaak te bieden zou hebben voor een Bordeauxrode adept. In de verder lege bestuurskamer trof ik een man met een rolkoffer. Het bleek niet de scheids te zijn maar fotograaf Richard de Vos die opnames kwam maken voor “orangepictures.nl” (een mij onbekende site waar je naar zeggen zijn foto’s gratis af kan plukken).
Hij was er al even maar had ook nog niemand gezien van de thuisclub. Even later drentelde Benny Ruff van de Telegraaf (sport) binnen met in zijn kielzog Jessica Westwijk van HAV (voor niet ingewijden: Het Amsterdamsche Voetbal).
Ik dacht: met zoveel sport-journalistieke interesse in deze match had een: ‘Hé hallo, leuk dat jullie er zijn!’en een bakkie koffie toch wel op zijn plaats geweest. Toen enige vorm van belangstelling uitbleef heb ik maar pseudo gastheer gespeeld en voor een versnapering gezorgd.
We hebben daarna nog een poosje gezellig zitten babbelen, zonder door wie dan ook te worden gestoord. Ik heb in de rust ook nog even tersluiks naar binnen gekeken: nada. En na afloop hoopte ik op enige feestvreugde van de thuisclub maar ook toen heerste er leegte en haast gewijde stilte.
(Nog even snel een fotootje gemaakt ten bewijze.)
Vreemd hoor!
Ik besef dat AMVJ bij thuiswedstrijden niet eens een lege bestuurskamer kan aanbieden. Dus enige bescheidenheid is op zijn plaats.
Maar rond het domein van onze onvolprezen wedstrijdsecretaris Steef Schelling in de kantine is altijd wel iemand aanwezig en bankruimte genoeg om scheids, pers en tegenstanders welkom te heten, na afloop (desgewenst) wat na te kletsen en te drinken en/of te eten.
De wedstrijd zelf had voor uw chroniqueur van Bordeauxrood 2.0. ook iets van “stille leegte”.
Een pot die zich de eerste helft vrijwel op het middenveld afspeelde zonder al te veel opwindends.
Zeker niet voor de doelen, want beide keepers kregen geen gericht schot te verwerken. Van beide kanten te weinig luidruchtige storm en drang naar voren. Het bleef bij een stilletjes voortkabbelend potje. Dat viel voor de Bordeauxrode zijlijn best een beetje tegen na het aantrekkelijke vertoon van Eén die week ervoor.
Het opvallendste geluid kwam wellicht van de scheids, de goede heer Verbij. Veelvuldig fluitend voor inworpen op de verkeerde plek (metertje), voor te snel genomen vrije trappen, het met stemverheffing vermanend toespreken van protesterende spelers en meer van dit klein voetbalbier. Het zal volgens de regels allemaal wel moeten maar het bevorderde de snelheid van spelen en gedrevenheid van de spelers ook al niet.
Na rust aanvankelijk een kopie van het eerste bedrijf. Tot een half uurtje voor tijd het eerste jubellawaai van de thuisploeg tot de geloken ogen en werkeloze oren van toeschouwers doordrong. 1-0 voor OSV na een zwak verdedigde flipperkast goal out of the blue.
Vlak daarop, na een merkwaardige black-out in de complete defensie van AMVJ opnieuw volop vreugdegehuil van de thuisploeg. (2-0)
Wissels aan AMVJ kant moesten helpen het onheil snel te herstellen, maar dat pakte ook al niet goed uit. Weliswaar een kopbal op de lat, en een paar dreigende momenten, maar tot het eind bleef het scorebord net zo leeg voor de bezoekers als de bestuurskamer voor ondergetekende en zijn journalistieke vrienden.
Een onverwacht matig begin derhalve van een competitie waarin het Rad van Fortuin* voor de “Kumarkerels” (gezien de leeftijd en ervaring van de huidige heren is “kids” niet meer passend) puntloos is gaan draaien….. Vond ook de coach na afloop.
Alles bij elkaar een vreemde “lege” belevenis in Oostzaan, dat eindigde met een domper die ongetwijfeld niet geluidloos zal passeren in de nabespreking. Want zoals ook HAV het betitelde: “Je kunt maar beter goed uit de startblokken komen in deze zware competitie!”
* Want zo ziet dat Rad er uit: De nummers 12 en 13 degraderen rechtstreeks, de nummers 9, 10 en 11 zijn veroordeeld tot nacompetitie.
Nu al te somber? Welnee, we zijn pas begonnen. Realistisch om dit misfortuin scherp in de gaten te houden? Zeker!
En wel te beginnen volgende week, vindt
Dirk
