Ook op zaterdag wordt het leven soms gelardeerd met onvoorziene verrassingen. Toeval? Wie zal het zeggen, maar dit was er wel weer zo eentje.
Zo reken je er in afwachting van het treffen tussen Bordeauxrood en Jong Holland, “de club van de Alkmaarse paardenbaan”, niet op dat je verrast wordt met een fraaie ruiker bloemen.
Namens de scheidsrechtervereniging Amsterdam aangeboden door hun onverwoestbare -al meer dan acht kruisjes tellende- trainer Jan Laarman (zie foto);tevens trouw begeleider van de op de valreep aangestelde scheids van dienst, de ons welbekende en nog immer strak fluitende buschauffeur, de heer Ferit Akkaya.
Dit sympathieke gebaar werd wellicht niet direct gekoppeld aan het honderdjarig bestaan van “de grote AMVJ”, de koepelorganisatie die al een eeuw lang een baaierd aan sportclubs en sociaal-culturele activiteiten verbindt.
AMVJ voetbal zelf is echter wat later uit het ei gekropen en zal zich in 2022 tot de eeuwelingen mogen rekenen.
En omdat bloemen het niet zo lang uithouden meld ik de aardige voorzitter van de scheidsrechters Peter de Waard bij dezen en onder dank dat zijn geschenk toebedeeld is aan een van de hardwerkende mensen achter de bar en in keuken van ons clubgebouw.
Daarna op zoek naar een redelijk stevig stoeltje teneinde te voorkomen dat ondergetekende ten zoveelste male de risee van het keurkorps van coach Kumar zou worden met zijn ongewilde stoelendansen.
Gevonden en lekker in het frisfruitige zonnetje geposteerd aan de zijlijn tegenover het dug-out gedoe wachtend op de voetbaldingen die gaan komen.
Vergeet het maar.
Na de warming up en dus een paar minuten voor het begin van de match berichtte Kumar dat onze bezoldigde grens door een plotselinge aanval van buikgriep geveld was.
En aangezien je aan zo’n feit nu eenmaal geen schijt kunt hebben en ook het gras niet op een dergelijke ongewone wijze wil bemesten, moest er snel iets geregeld worden.
Nooit gedacht maar voor ik het wist was ik -voor een keer (!?)- weer uw chroniqueur met het vlagje.
In spijkerbroek, steunend op gewone stappers, gesnoerd in een redelijk knellend trainingsjack, natuurlijk een verschijning op leeftijd waar de menig wenkbrauw terecht over gefronst zal zijn.
Maar goed, als een grens structureel te hoge nood heeft breekt die nood alle wetten.
En zo kon het dus gebeuren, beste vrienden dat een aanzienlijk deel van de vertoning die de acteurs te velde opvoerden zich aan mijn oog onttrok.
Want het was weer opletten geblazen, zoals op op uitballen (“hé Dirk dat was andersom”; “koppen dicht en niet zeiken”, ja ja ik kan het nog steeds….)
En vooral nauwkeurig nagaan of het buitenspel is; wat mij betreft lastigste en meest tot schelden nodende regel in het hedendaagse voetbal. Gelukkig kwam het maar twee keer voor en in beide gevallen bleef het commentaar uit.
Of ik veel heb gemist valt overigens te betwijfelen, want bij rust was het nog steeds dubbelblank.
Met de thuisploeg iets beter dan de tegenstander, maar daar is dan ook alles wel gezegd.
Gelukkig kon ik wel waarnemen dat er meer inzet, werklust en motivatie om er echte wat van te maken aanwezig was bij de Kumar Kids dan tijdens het doordeweekse oefenpotje tegen Sporting Martinus. (Ik heb me nu echt voorgenomen om dit soort opwellingen van zinloos ongeïnspireerd ronddolen voortaan te laten voor wat het is).
In de rust de benen sparend en genietend van het zonnetje, glad vergeten dat de anderen zoals gebruikelijk glad zouden vergeten de thee bij de tegenstander te brengen.
Kwam me terecht op geel te staan door de collega grens.
Nogmaals, sorry Jonge Hollanders voor dit verzuim.
De tweede helft nog potsierlijker getooid met het zonwerende petje van onze materialenkoning Lucky zag ik AMVJ wel gretig proberen om een goal te maken, maar ook dat alle goede bedoelingen stilletjes strandden in het zicht van de haven.
Met andere woorden: er woedt opnieuw een virus van scoringsarmoe bij het team.
Voetballend ging het wel redelijk maar -ten tweede male dit nog jonge seizoen- scoren ho maar.
En omdat ook van de tegenstander te weinig dreiging uitging om aanspraak te kunnen maken op de drie punten bleef het opnieuw bij een van Turenhoutje. NUL-NUL.
Meest opwindende dat de gemoederen ook lang na afloop bezighield (en tijdens het tikken van deze impressie nog steeds houdt) was het door scheids Akkaya wegsturen van de net ingevallen youngster Tim Reuvekamp. Aanleiding was een tweegesprek.
De lezingen over de gewraakte dialoog tussen beide mannen lopen nogal uiteen.
Dat maakt het lastig oordelen. We zullen zien hoe het -hopelijk met een sisser- afloopt.
Aangezien het, zoals gemeld toch al een zaterdag was met onvoorziene verassingen kon deze laatste er ook nog wel bij voor uw chroniqueur met het vlagje
Dirk
