Na een toch niet al te florissante ouverture van dit met hoge verwachtingen omfloerste nieuwe seizoen (2 uit 2) moest het er op bezoek bij het oudere broertje van Bordeauxrood maar eens van komen: de volle drie puntjes wel te verstaan.
Nu zijn er niet erg veel clubs die bejaarder zijn dan AMVJ voetbal, maar voor het Haarlemse EDO uit 1897 was de puberteit allang voorbij toen de huidige Loopveldbewoner nog in de couveuse lag.
Altijd fijn om op het naar voetballegendes geurende complex aan de Meester Jan Gerritzlaan een opnieuw zonovergoten middagje te mogen vertoeven. Met pal daarachter ook nog het nostalgisch stadionresidu van wat eens het thuishonk was van het roemruchte HFC Haarlem.
Hartelijke ontvangst en nazit als altijd door de immer jeugdige assistent Frank Verdonkschot en bestuurder Pieter Duinkerken en zijn mensen.
Daartussendoor een als altijd behoorlijk lastig potje voetbal voor de Kumar Kids tegen de kerels van coach Sven Roomeijer.
Want dat was tot nu altijd het geval. Denk nog maar eens aan de verloren bordeauxrode zeperd in combinatie met het meest bizarre eigen doelpunt ooit uit vorig seizoen… (ter vriendelijke intimidatie nog even prikkelend door de gastheer uit het pijnlijke geheugenarchief gehaald).
Wellicht had coach Kumar ook daarom gekozen voor een onvervalste 4-4-2.
Maar evenals tegen Buitenveldert had het opnieuw smetteloos witte uittenue aanvankelijk een veeleer verlammende dan een vurig verfrissende impact op het team.
Mode-technisch en qua air werd de toets met de Koninklijke uit Madrid glansrijk doorstaan; maar qua voetbal zag het er echt weer niet uit.
Ondergetekende pleit vast bij voorbaat voor een andere meer (bordeaux)rood getinte dracht op verplaatsing.
Mogelijk wordt dan niet gewacht tot een achterstand of erger de meute wakker doet schieten, de mouwen collectief worden opgestroopt en kunstgrasstrepen de broeken en kousen sieren.
Tegen stugge en geroutineerd geslepen ploegen als EDO (en alle andere tegenstanders) is het een must dat er vanaf acquit volop in wordt gekletst (en niet onderling gekletst over wie wat beter moet).
Gelukkig was ook de tegenstander deze middag ook niet echt in goeden doen, zodat een voortkabbelend potje sommige toeschouwers tot indommelen noodde.
Tot het moment dat AMVJ het tijd vond worden om weer eens een voorsprong aan de ander weg te geven.
Begonnen met een simpele weggeefbal halverwege de eigen helft, was er geen defensief in de buurt van EDO kopper Kemper om zich na een eenvoudige knik door zijn maatjes te laten knuffelen (1-0)
Uit niets bleek na deze vrijgevigheid dat het verbale coachgeweld van Kumar aan de zijlijn de lethargie bij zijn pupillen ook maar een beetje had kunnen verminderen.
Het bleef onsamenhangend traag in de opbouw en vrij ideeën-loos. EDO kreeg ook nog ruimhartig de gelegenheid om de score op te voeren; maar was ook niet bij machte om die presentjes in klinkende munt om te zetten.
Kortom het bleef een matige vertoning met een vooral naar zichzelf zoekend AMVJ.
En toch bleek het tot ontzetting bij de thuisploeg en verwonderde opluchting aan AMVJ-zijde bij rust plots en “out of the blue” 1-2 voor de gasten te staan.
De eerste de beste aanvalsopzet die er een beetje op leek, resulteerde in een ietwat gemankeerde voorzet van rechts (Dennis Frijn) waarbij de bal al hobbelend en wel zijn weg vond naar René Boer, die het leder vervolgens magnifiek naar de linkerbovenhoek omgekrulde tot gelijkmaker. (1-1)
Vlak voor de limonade kreeg een lange hijs naar voor een stuiter die door een EDO-defensief zo moeilijk werd terug gekopt dat de alerte Thijs de Graaff met een leep stuitertje over de goalie voor een “alleszins merkwaardige voorsprong uit het niets”…. Voor zijn kornuiten kon zorgen. Een opsteker van jewelste na een weinig smetteloos eerste bedrijf van Bordeauxrood.
En na afloop stond die stand nog steeds op het (niet functionerende) scorebord.
Na een tweede helft die de vijftig minuten ruimschoots overschreed en die werd gekenmerkt door een grotere dosis energie van beide kanten.
EDO probeerde de druk op het doel van Levien Rocha allengs te verhogen. En dat lukte ook met als gevolg veel corners en een hoop dreiging maar toch heel weinig echte kansen.
En dat kwam vooral door een nu klaarwakker en agressief verdedigend Kumar-collectief dat met het vorderen van de tijd een haast onneembare onverzettelijkheid ten toon spreidde, die de warmte van de zon haast te boven ging. (Waarom daar niet mee wordt gestart is wellicht voer voor psychologen, maar het zou wel lekker wakker houden)
Het was voetballend nog allesbehalve fraai en gepolijst, maar de wil om een goed resultaat te halen was in alle inzet overtuigend merkbaar. Dat alles begeleid door regisseur Ricky die er aan de kant ongetwijfeld een schorre avond aan over heeft gehouden.
En oh ja, met een beetje meer trefzekerheid had de 1-2 die na het laatste fluitsignaal van de ook hier bij aanvang met applaus begroette scheids van dienst, de heer Westland op de sheet stond nog wel wat hoger kunnen uitvallen.
Maar mijn antwoord daarop zou “out of the blue” zijn geweest: “vraag niet hoe, maar 1-2 vond ik na dit vreemd enerverende middagje tegen EDO al mooi genoeg”.
Dirk
