De wens van coach Maurice om zijn paasweekend met zes punten op te sieren ging niet in vervulling.
Het (te) laag staande maar toch zeer enthousiast montere OSV slaagde erin de tweede helft van deze eerder met een 0-1 stand ingesneeuwde partij met 1-0 te winnen. Met welgeteld één welgemikt schot op en ook nog in het net achter Levien Rocha, bleek deze ploeg vele malen effectiever dan het ongetwijfeld best goedwillende maar toch onmachtig opererende Bordeauxrood. En die goal kwam ook nog tot stand na een reeks ongeconcentreerde defensieve foutjes op een rij. Voor de rest was het soms een klein beetje dreigend wat de thuisploeg op de Oostzaanse kunstgrasmat legde, maar allemaal verre van gevaarlijk. Maar dat was toch meer dan in dit verkorte potje van AMVJ kant kon worden waargenomen. Of de paaseieren te zwaar op de maag lagen dan wel ander fysiek of geestelijk ongemak het team kwelde, het wilde maar niet lukken voor enige doelgerichte opwinding te zorgen.
Tot een minuut voor tijd had de OSV goalie dan ook een makkie. De anders zo aardig indraaiende corners werden schijnbaar achteloos tot doeltrap gepromoveerd; de spitsvondig strakke vrije trap veranderde in een verre lob over of naast. En op een echt fatsoenlijke aanval met een mogelijkheid laat staan een echte kans tot gevolg, vermochten de AMVJ getrouwen op de zonovergoten windstille tribune helaas niet te worden getrakteerd. En dan zul je zien dat ook de scheids van dienst niet meehelpt, door tot twee keer toe een zeer kansrijke counter met vrij uitzicht op het vijandelijke doel af te fluiten voor een vrije trap “mee”. Het uitdelen van een gele kaart voor een tegenstander was blijkbaar voor deze onpartijdige belangrijker dan het toepassen van de toch overbekende en tegenwoordig prioriteit genietende voordeelregel. En als het tegenzit en niks lukt, rest alleen nog het middel van de lange hijs voor de pot. Maar ook die waren vanmiddag niet zuiver genoeg om de vijandelijke verdediging echt te verontrusten. Over de anders zo aardige corners had ik al, maar in de laatste minuut leek het wonder voor Eén dan toch nog te geschieden. De allerlaatste en nu eens ouderwets genomen hoekschop bracht voor het OSV doel een helse scrimmage teweeg die voor een verwegstaander als ondergetekende en met mij vele AMVJ getrouwen tot een alsnog opluchtende winnende treffer leidde. Ook voor de scheids, die op een paar meter van de plek des (on)heils in de zestien stond toen het gastherendoel alsnog werd doorboord. En had hij “de grenzen” van beide partijen voor aanvang niet uitdrukkelijk meegegeven dat al het gedoe in dit gebied voor zijn rekening en verantwoording zou komen? En dat vlaggen dus geen zin zou hebben.
Welnu, dat bleek een loze kreet te zijn geweest want de OSV lijnmanager wist de leidsman te velde ervan te overtuigen dat zijn tot goedkeuring neigende waarneming wegens voorafgaand hands van de AMVJ spits faliekant verkeerd was geweest. En hoewel dat volgens velen ( en ook de betrokkene) inderdaad het geval schijnt te zijn geweest, werden de druiven voor AMVJ door het annuleren van de goal nog eens extra zuur. Maar eerlijk is eerlijk: het zou mooi, maar ook wel heel veel van het goede zijn geweest. Daarvoor was het optreden van de Mauricemeute in deze inhaler toch te weinig doortastend geweest. Jammer, maar de revanches liggen alsnog voor het oprapen.
En in de wetenschap dat de ploeg tegen toppers over het algemeen wel de pannen van het dak kan acteren, aan het eind van het seizoen meestal aan de beterende hand is na een magere periode, kunnen de boys in het restant van de competitie tegen DVVA (2x), WVenzovoort en Aalsmeer bewijzen dat ze wel degelijk in de nacompetitie thuishoren. Mits dan ook de potjes tegen wat minder geklasseerde broeders als een finale worden gespeeld. Anders gaat de kaars toch nog in de nacht uit. En dat zou heel erg jammer zijn voor jullie zelf maar ook voor de trouwe zijlijn; en heel in het bijzonder voor jullie immer bevlogen coach. Maar zelfs voor een als aartsmopperaar geafficheerde (maar jullie allen immer liefhebbende) Dirk
