Toen ik in de loop van de week de lijst van spelers voor de wedstrijd tegen ZOB onder ogen kreeg, zag ik tot mijn verrassing dat het originele keurkorps van coach Maurice plotsklaps als een Feniks uit de eigen as herrezen was. Ook verbaasde navraag bij Kuijpertje leerde mij dat op Wieger Visser na alle pijntjes, forse blessures en vakantiejeuk op slag vrijwel genezen bleken. En met nog twee competitiepotjes en een hele set trainingen te gaan kon dat althans op papier als een tweede beloftevolle oppepper voor de nacompetitie genoteerd worden. Want voor de trouwe lezers van mijn stukjes: de eerste voorzichtig positieve annotatie kon twee weken geleden al worden gelezen in mijn bijdrage over het “ de sleurende restanten van de basis en het jeugdig elan tijdens het zomeravondje uit†tegen Castricum.
“Aardig getraind, maar de groep moet nog wel conditioneel beter in schwung raken en vooral samen weer de nodige speelminuten makenâ€, doseerde coach Kuijper mijn aanvankelijk enthousiasme over de wedergeboorte van zijn selectie voor aanvang van de kamp tegen een nog voor een mogelijk derde periode gemotiveerd ZOB. En dat hij het juist had bleek ook wel nadat de uitstekend fluitende senior van dienst (“ook ouderen doen het nog bestâ€) beide ploegen aan het werk had gezet.
Oppepper nummer drie was dat Bordeauxrood best heel aardig van acquit ging. De eerste vijfentwintig minuten werd er collectief en gedreven geacteerd op de opnieuw in goede conditie verkerende groene thuismat. De combinaties en de pogingen daartoe oogden fris en fruitig maar nog niet altijd even zuiver in de passing. Ook de tactische keuzes waren frequent nog wat bleekjes; en echt veel doelkansen werden er nou ook niet gecreëerd. Het bleef bij wat schotjes van afstand en een enkele vrij gevaarloze soloactie. Maar al met al kon je zien dat de pit die in de derde episode van de competitie zo lang niet zichtbaar was, nu wel degelijk de ploeg begeesterde.
De tegenstander uit het Zuid- Oosten van de Beemster die aanvankelijk weinig constructiefs had in te brengen kwam met het vorderen van de eerste helft wat meer in het stuk voor. Dat kwam ook omdat Eén de strakke teugels blijkbaar moest laten vieren na de intensieve maar niet met een score beloonde start. Bovendien zorgde de Beemster lange haal van achteruit bij tijd en wijle voor de nodige defensieve onrust bij AMVJ. Maar tot levensgrote paniek en/of kansen op een tegentreffer leidde dat niet. Een dubbelblanke score tot aan de rust was derhalve het logisch gevolg van het spelverloop in de eerste acte.
Of het de reeds geleverde energie voor de pauze was of een slecht verteerde pauzethee, maar feit is dat Eén niet goed uit de kleedkamer kwam. De jeu was blijkbaar uit de ploeg weggelekt want er werd behoorlijk slap en chaotisch aan de tweede helft begonnen. Het kon ook zijn dat ZOB het licht had gezien want die ploeg ging wel weer uiterst energiek aan de slag. De dominantie die ten toon werd gespreid was vergelijkbaar met oppepper nummer drie voor AMVJ (zie boven), dat er nu een tikkie down bijliep. Een (afgesproken) snelle wissel in de defensie hielp ook al niet om weer ras orde op zaken te stellen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ZOB al vlot op voorsprong kwam. Balverlies op het Bordeauxrode middenveld en een prima steekbal op de jeugdige spits van de tegenstander werd met een resolute knal op de staander tot de 0-1 gepromoveerd.
Die tegenvaller bleek gelukkig als rake wake-up call voor de mannen van coach Maurice te fungeren. Want zonder tot enigszins briljant spel te geraken werden wel weer de ruggen gerecht en keerde de fighting spirit retour. En dat krachtig elan werd ook beloond met een oppeppende gelijkmaker uit een corner. Droge intikker van captain Bram van der Driest die als beloning meteen plaats mocht maken om de ook weer herstelde Tjerk Veldman de broodnodige minuten te laten maken.
Dat gaf de mannen nog wat meer aanvallende impulsen die op een wel heel bijzondere manier ook nog tot de zege voor de thuisploeg leidden. Want wat na een intense AMVJ aanval door iedereen in en langs het veld met eigen ogen was waargenomen, was de scheids ontgaan: een door de bal bijna bollend net achter de ZOB goalie. En wat lang niet iedereen had gezien maar de leidsman met gedecideerde vingerwijzing naar de stip benadrukte: een penaltywaardige overtreding door een ZOB(B)-er. King Jonne Seriese had daarop geen enkele moeite om zijn ploeg de bejubelde oppepper vier in de vorm van een toch wel iets geflatteerde overwinning te bezorgen.
Maar goed, oppeppers zat te noteren en als de positieve tendens zich in de komende weken voortzet en de ploeg blijft heel, kan het bij het competitietoetje nog wel eens heel aardig worden naar de bescheiden mening van
Dirk
