De kop is eraf in 2B van de zaterdagcompetitie!
En meteen met de enige plaatselijke derby die in deze Utrechts georiënteerde klasse mogelijk is.
Op het program stond namelijk de toch met enige gerivaliseerde spanning tegemoetgeziene pot tussen het op dit niveau redelijk ervaren en vrijwel ongewijzigde AMVJ en het weer vers gepromoveerde en danig ververste Amstelveen Heemraad. (uit vriendelijk commerciële overwegingen verder te noemen: Heemraad)
Twee seizoenen geleden ook al de aftrap van een nieuw seizoen op het Loopveld, toen afgesloten met een forse 5-1 winst van Bordeauxrood.
Dat ze dat aan de Sportlaan bepaald nog niet waren vergeten was goed af te lezen aan de voorzichtige start waarmee de immer gedreven coach Rashid de Haan zijn in het uit-zwart gestoken “groen -witte leeuwen†het gras had opgestuurd.
De Schakelboys werd alle ruimte gegund om het initiatief te nemen in het eerste bedrijf. En daar werd gretig gebruik van gemaakt. Met andere woorden: zeker het eerste half uur waren captain Bram van de Driest en zijn maatjes de baas te velde. Met aanvaardbaar tot goed geproportioneerd voetbal.
Hoge druk zettend en temporiserend waar nodig. Het was dan ook volkomen verdiend dat er na een minuut of vijftien/twintig een voorsprong werd genomen.
Beetje zuur voor de bezoekers dat het na een vlijmscherpe vrije trap van Jimmy Jansen via het been van een Heemraad verdediger moest gebeuren. (jammer voor Bram Owusu, maar het wedstrijdformulier was onverbiddelijk over de echte scorer)
Gelegenheid daarna genoeg om de score verder uit te bouwen en al voor rust de drie punten in de tas te hebben. De scorings-makkes die ook vorig seizoen de ploeg bij tijd en wijle plaagde leek vandaag ook weer de kop op te steken.
Bovendien schudde de tegenstander in het laatste kwartier voor rust al een beetje schroom van zich af, zodat er optisch in ieder geval van wat meer evenwicht sprake was.
De 1-0 bij rust was al met al een tikje teleurstellend voor AMVJ en op zich nog hoopgevend voor de gasten.
Vanaf de herstart door scheids van dienst de Waard ontspon in feite pas een echte strijd om de punten.
Heemraad knokte door een offensievere aanpak met het vorderen van de match steeds opzichtiger richting de zestien meter van AMVJ. En Levien Rocha moest nu regelmatig handelend optreden om de gelijkmaker te voorkomen.
Maar het moet gezegd: tussen de meer defensieve bedrijven door kreeg Bordeauxrood nog een paar kansen om van te watertanden, maar de makkes van zo-even was ook nu weer paraat.
Daaraan onmiddellijk toevoegend dat het bepaald niet onverklaarbaar vreemd zou zijn geweest als Heemraad enig moment ook een doelpuntje had weten te maken. Rocha moest een keer al zijn lengte en talent uit de kast halen om “een gekromde strakke” van de captain van Heemraad (een bepaald nog springlevende Zwaan) uit de hoek te tikken.
Maar als ondanks alle inspanning scoren niet lukt dan heeft de scheids het al gauw gedaan in de ogen van de zich misdeeld voelende partij.
Zo was het ongenoegen over een niet toegekende pingel de druppel die de emotionele emmer bij de zijlijn van de zwart-groen-witten luidkeels deed overlopen. De “herhaling†na afloop in de vorm van instemmend knikjes bij de Bordeauxroden over het vermeend aangedane onrecht was weliswaar evident, maar smaakte na afloop nog lang als bittere mosterd na de maaltijd voor Heemraad.
Ook al omdat even daarvoor een van hun verdedigers met geel werd bestraft voor een aan de kant door vriend en vijand waargenomen struikelpartij op de bal van de AMVJ spits. (die overigens zonder verdere score malheur bleef).
NB. Dat gedoe bij andere spelmomenten voor de thuisploeg wat gunstiger hadden kunnen uitpakken, maar niet steeds luidkeels werden beklemtoond, vermag door de verliezende partij dan over het hoofd worden gezien, maar die waren er ook wel in het tweede bedrijf.
Terug naar waar het all-in the game toch werkelijk om gaat: de afloop van de strijd.
Toen Heemraad alles op de aanval gooide om nog een punt (of zelfs meer) te redden, lukte het Bordeauxrood na een paar mislukte countertjes en “een -lat- en -paaltje†toch nog om via een intikker van Dennis Frijn de bevrijdende winnende in het netje te deponeren.
Een gezien de tweede helft toch behoorlijk opluchtende narrow escape voor de Schakelboys en een verdrietige tros zure druiven voor Heemraad dat zich een betere start had gewenst.
Dat ondergetekende na afloop en plein bestuurskamerpubliek de scheids vroeg om alsnog zijn beslissing over de gele kaart (zie boven) voor Heemraad te herzien was beslist goed bedoeld maar achteraf gezien bepaald niet handig.
Een herhaald excuus aan de goede heer de Waard nogmaals waard. (sorry!)
De les voor Eén is evenals dat voor de bekerpot van vorige week al gold: een wedstrijdje bestaat uit twee helften die met gelijke intensiteit gestreden moeten kunnen worden. Zeker bij een liefhebbers aansprekende maar energievretende collectieve speelstijl die het Schakelteam erop na west te houden.
Het ging nu net goed maar het kan (conditioneel) nog wel een paar tikkies beter.
Positief slot: qua scorebordjournalistiek een honderd procent betere start dan vorig seizoen. Houen zo vrienden!
Dirk
