AMSTERDAM, 15 november 2014 – Op deze sombere, grijze zaterdagochtend moest het weer gaan gebeuren voor onze E1. Thuis tegen Fortius E5. Lekker vroeg om 09.30 uur op het kunstgrasveld. Halverwege de warming-up was onze tegenstander nog in geen velden-of-wegen te bekennen. Hadden zij een afslag gemist? Waren de wekkers van de Fortianen niet gezet of door een storing van KPN misschien niet of te laat afgegaan? Onder leiding van Dick werd in de tussentijd door onze jongens geconcentreerd gepasst, en strak op doel afgewerkt. Gelukkig was Fortius net op tijd aan komen waaien en even na 09.30 uur kon de wedstrijd beginnen. Er was niet veel tijd voor de Fortianen om op adem te komen, want AMVJ ging direct in de aanval. Driehoekjes, veld breed maken, de vrije man zoeken. Het was een genot om naar te kijken. Dick had veel geleerd van de verloren oefenwedstrijd van Oranje tegen Mexico en daar zijn tactiek op aangepast! Want bij de E1 kwamen er wel voorzetten van de flanken en dat zorgde al snel voor de 1-0 door Raúl, na een listige voorzet van Aimane. Niet veel later werd een voorzet van onze doelpuntenmaker, vanaf de linkerkant, net naast getikt door Vince. De 2-0 kon echter niet lang op zich laten wachten: tussen drie man schoot Aimane de bal met een venijnig schot in de lange hoek.
De E1 maakte zich op voor een doelpuntenfestijn, maar daar had Fortius even geen zin in. Na een aanval over links maakte Fortius de aansluitingstreffer: 2-1. Zou deze treffer de wedstrijd doen kantelen? In de dugout begonnen enkele ouders somber te kijken. Maar daar was gelukkig geen reden toe. Ook verdedigend zat het goed. Een vlammend schot van Fortius werd na een snelle aanval prachtig geblokt door David. Weg kans. In de eerste de beste aanval die daarop volgde dribbelde Roni naar de achterlijn en zag dat zijn voorzet – met een beetje fortuin – achter de keeper het doel in ging: 3-1. De dugout fleurde weer een beetje op. Door al deze loopacties op het veld waren veel veters van onze E1 en van de Fortianen losgeraakt. En dus werd er na 20 minuten even collectief veters gestrikt, waarna de wedstrijd weer verder ging. Deze korte rustpauze had ons kennelijk goed gedaan, want Vince scoorde met een droog schot in de lage hoek 4-1. Rust.
De tweede helft werd het gaspedaal stevig ingedrukt. Jip O. schoot de bal door de benen van de keeper, nadat hij op de achterlijn twee Fortianen het bos had ingestuurd: 5-1. Vervolgens maakte Raúl 6-1. En had onze verdediging nog iets te doen? Jazeker. Onze keeper in de tweede helft, Jip T., redde op fantastische wijze een onhoudbaar schot van Fortius. Veel verder kwamen de Fortianen niet. Abel schoot de bal snoeihard op de paal, en speelde de bal uit een corner naar Raúl, die inmiddels achteloos en zonder nadenken de bal met buitenkant links intikte: 7-1. In de dugout – waar alle zitplaatsen door moeders van onze E1 werden bezet – begon men aan dubbele cijfers te denken. En dat zou niet lang meer duren. Met rechts schoot Beau de 8-1 in, de keeper van Fortius dook onder een voorzet van Raúl door (9-1) en na een voorzet van Beau schoot een van de Fortianen de bal tot overmaat van ramp ook nog in zijn eigen doel: 10-1. Die zelf vervolgens de 11-1 en 12-1 maakte. De wedstrijd eindigde met een kanonskogel van Jip O., waarop de arme keeper van Fortius helaas geen antwoord had: 13-1. Manou blies het laatste fluitsignaal. Op weg naar het kampioenschap. Wie houdt ons nog tegen?
Jeroen Groot
vader Abel
