Soms is het voordeel van het klimmen der jaren dat een niet al te vergeetachtige senior zich liedjes herinnert uit lang vervlogen tijden. En die vervolgens kan benutten om een impressie te frotten rond een potje voetbal in de derde klasse B van het zaterdagvoetbal.
Dat overkwam uw chroniqueur toen hij in het programma zag dat hij zich voor de tweede wedstrijd van Bordeauxrood in deze nog prille competitie deze zaterdagmiddag tijdig diende te vervoegen in Purmerend bij de plaatselijke FC.
In mijn lange, lange queeste door voetballand was ik daar bij mijn weten noch in voetbalplunje noch als toeschouwer en ook niet als toerist ooit geweest. En zeker niet op de step.
Maar hoezo met dit vervoermiddel?
Welnu, een zoektocht naar Purmerend is in de zestiger jaren van de vorige eeuw vereeuwigd in een door de onvergetelijke Wim Sonneveld gezongen en filmisch vertolkt lied tijdens een van de afleveringen van de toen zeer succesvolle serie “Ja zuster, nee zuster”. Gemaakt door Annie M.G Schmidt en haar muzikale weldoener Harry Bannink.
De ouderen onder u zullen zich het gedoe in het Rusthuis van zuster Klivia (Hetty Blok), Boze Buurman Boordevol (Dick Swidde) en de bijdrage van vele andere vaderlandse coryfeeën nog wel voor de geest kunnen halen.
Voor de jeugdiger garde kan het zijn dat ze bij toeval een van de 58 liedjes uit de serie beluisterden. Want de toppers daaruit zoals “In een rijtuigie reden we naar Vinkeveen” (Leen Jongewaard als ome Gerrit) worden nog met enige regelmaat ten gehore gebracht.
En zo ook het lied dat als volgt begint:
“Op de step, op de step
Ik ben zo blij dat ik hem heb
En nou eens even zien
Waar rij ik nou naar toe
Naar Purmerend misschien
Ik weet alleen niet hoe……..”
In de rest van de tekst moest herhaaldelijk de weg worden gevraagd, maar gestept werd er tot een vrachtwagenchauffeur de stepper met step en al een lift gaf naar Purmerend.
Alleen al de gedachte om met een step die tocht naar Purmerend te herhalen kreeg al op voorhand een onverbiddelijk veto van al mijn spieren en botten. Overigens had dat mij niet hoeven af te remmen, want er zijn in deze bizarre tijden steps die zonder bij-steppen een snelheid van meer dan 100 km/uur kunnen halen. (Kijk er Google maar op na.)
En steeds de weg moeten vragen hoeft tegenwoordig ook niet meer. Mijn ingebouwde TomTom brengt me (vrijwel) altijd keurig op de plaats van bestemming.
Dus reed ik, onder het neuriën van dit schone lied, in mijn hybride vriend met rond de 100 km/uur over de snelweg. En werd door de alerte stem in mijn “wegwijzer keurig naar FC. Purmerend” gepiloteerd.
Van Purmerend zelf heb ik weinig tot niets gezien, maar ik ben wel even achter het toetsenbord gekropen om bij Wikipedia te zien dat het al om een middeleeuwse nederzetting gaat, die onder meer ernstig geleden heeft onder de beruchte Hoekse en Kabeljauwse twisten.
Maar dat alles met glans heeft doorstaan en vooral vanaf 1950 tot nu een stormachtige groei heeft doorgemaakt als een moderne “markt-en kermisstad” met ruim 81.000 zielen. En het end is nog niet in zicht.
Met dus ook een zo op het oog mooie club met een riant onderkomen en spelend op een lekkere grasmat (!!).
Daar stond ik samen met super supporter Ton de Vey af te wachten of de Bordeauxrode garde ook op gras uit de voeten zou kunnen.
Onder het motto “never change….” (u kent het wel) had coach Kumar – op de keeper na – hetzelfde team de wei ingestuurd als vorige week tegen Almere. En dat deed het ook nu weer in aanvang beslist niet slecht.
Het gras bleek geen echte handicap op te leveren en “onderuit voetballende combinaties” lukten over het algemeen vrij aardig. Voorop stichtten de twee supersonische vleugelspitsen – Dion en Jeffrey – herhaaldelijk gevaar. En de wat mat gestarte thuisploeg had daar behoorlijk wat moeite mee.
Helaas ontbrak het aan dat tikkie geluk dat nodig is om lekkere aanvallen ook doeltreffend af te ronden. Daarom duurde het 35 minuten voordat een alerte Max Krake via een misser in de defensie van Purmerend een verdiende voorsprong kon intikken (0-1).
Dat had dus best wat meer kunnen zijn. Van de gastheren was tot dan wel veel ijver maar weinig gogme, vooral in de afronding, te zien.
Rust: 0-1
In de tweede helft kabbelde de wedstrijd een beetje voort met een Bordeauxrood dat als team wel geconcentreerd moest blijven ballen om de tegenstander niet in het zadel te helpen. Verdedigend lukte dat goed, aanvallend werden er minder potten gebroken dan in het eerste bedrijf.
Maar alweer geholpen door een aarzelende tegenstander kon Daan van Hees de marge na zo’n 70 minuten verdubbelen.
Daarna moest keep Ronald Visscher nog wel een paar keer excelleren, terwijl er aan de andere kant ook nog wel een paar hadden kunnen vallen; ook al omdat de thuisclub de tent achterin verwaarloosde.
Maar aan beide kanten geen gejuich maar ook geen verdriet meer. En dus gingen er onder luid kleedkamergejoel (zie filmpje) weer drie punten mee in de tas richting “Amsterdam by night. (0-2).
En was Ricky Kumar opnieuw een redelijk tevreden coach.
Er worden “steps” gemaakt en dat zag ook
Dirk
