ABN/AMRO speelt sinds mensenheugenis op waarschijnlijk het meest idyllische sportparkje op deze aardkloot. Midden in het Amsterdamse Bos tussen het veelkleurig groene lover liggen rondom een wat vervallen maar knusgezellig clubhuisje een viertal competitiedruk bespeelde tennisbaantjes en twee voetbalvelden. Nou ja, als je de pech hebt om laat in het seizoen bij deze club op bezoek te moeten is het epitheton “knollentuin” een betere beschrijving van de cakewalk gelijkende grasmat waarop de Hassanhorde deze middag moest proberen de toch onwillekeurig insluipende promotiepressie in drie punten om te zetten.
Want het is duidelijk: sinds vorige week weliswaar weer met vier punten afstand fier aan kop van het peloton, maar één keer een paar puntjes morsen en het is meteen weer bloedspannend in 3b.
NFC weigert immers definitief af te haken zoals na afloop hun monsterscore tegen het toch weer redelijk opgekrabbelde RKAVIC bewees.
Maar dat wisten Eén en het ook bij uitwedstrijden langzaam tot aanmerkelijke proporties aanzwellende supporterslegioen bij aanvang natuurlijk nog niet. En dat begin was tegen het in vergelijking met de heenwedstrijd zeer beheerst optredend en ondanks de wat belegen datum van de meeste spelers toch geslepen opererende ABN, helemaal niet mis.
Langs berg en dal werd er door Eén lekker strak en met redelijk baltempo de eerste twintig minuten fris en fruitig gecombineerd. De 0-1 (uitwedstrijd) na een prima aanval waarin Niels met een handigheidje de bal panklaar op het hoofd van Nemo deponeerde was een logisch gevolg van deze veelbelovende ouverture. Niet gezegd dat het daarna als een plumpudding in elkaar zakte, maar plots was wel weer de frivoliteit en de snelheid verdwenen. Te lang lopen met het leder, moeilijke oplossingen kiezen voor eenvoudige situaties en een beetje mopperen onderling, gaf de knollentuin gelegenheid om de ballen te vaak de verkeerde kant op te sturen.
En wat nog vervelender was, het gedoe gaf de nacompetitie bedreigde tegenstander de indruk dat er deze middag meer te halen was dan louter de complimenten voor de inzet. Een knalhard tegen de kruising geschoten vrije trap als gevolg van een verdedigend labbekakkie vlak voor rust gaf verder voeding aan dat vermoeden en aan de zekerheid dat Eén een beetje aan het knoeien was geslagen. De glasharde analyse van Hassan in de rust vermocht de onrust in het spel van Bordeauxrood daarna echter nauwelijks wegnemen. Het was vanaf mijn kant gezien zowel verdedigend, omschakelend als aanvallend niet altijd even goochem wat Eén afleverde. Gelukkig was het conditioneel wel allemaal in orde en dat was tegen de oudere mannen van ABN in ieder geval een groot pluspunt. Maar voetballend was ook in het tweede bedrijf het grote verschil op de ranglijst niet eens zo merkbaar. Een gelijkmaker was met andere woorden bepaald niet denkbeeldig geweest als ABN over wat schotvaardiger personeel had beschikt Zover kwam het ondanks een paar door de AMVJ defensieven gevaarlijk sullig weggegeven vrije trappen echter niet.
Een kwartier voor tijd kon de goalie van de tegenstander zijn innige genegenheid voor Vissertje niet meer inhouden en dwong de scheidrechter tot het geven van een elf meter wegens ongewenste intimiteiten. Jonne gaf Boertje en de sluitpost geen kans en gooide daarmee de pot in het slot. Vlak voor tijd mocht Nemo alweer met zijn hoofd er nog 0-3 van maken maar dat was meer voor de statistiek en het doelsaldo.
Nog drie (of liever: twee) potjes buffelen en de fantastische klus is geklaard. Liever over de gehele wedstrijd genomen nog wat evenwichtiger overheersend acteren maar uiteindelijk gaat het om nog maar zes puntjes in de tas. Succes (!!) van
Dirk
