Mogelijk zult u bij het lezen van de kop boven deze impressie de neiging hebben om het bekende spreekwoord, waarin er eentje van deze vogelsoort een rol speelt, af te maken.
Het zou zelfs zo kunnen zijn dat u ook de afloop van de 2e competitiewedstrijd van Bordeauxrood kunt bevroeden als u weet wie als tegenstander van vanmiddag op het Loopveld neerstreek: juist, Zwaluwen ’30 uit Hoorn.
Voor degenen die de kop combineren met een potje voetbal van AMVJ tegen Zwaluwen, zou ik hier met dit stukje kunnen stoppen. Omdat zowel de afloop als de manier waarop die tot stand is gekomen bekend mag worden verondersteld.
Zij die geen zin hebben om zich het hoofd te breken over mijn ornithologisch gepalaver, hier in vogelvlucht het antwoord: “AMVJ pakte de volle winst op niet één maar een hele formatie aan Zwaluwen. Edoch, gezien het vertoonde spel……” (en dat mag u weer zelf invullen).
Natuurlijk, het was lekker dat na de zeperd tegen OSV van vorige week “de hatelijke nul” in dubbel opzicht van het scorebord verdween: doelpunten scoren en drie punten in de tas. Natuurlijk, het is beter vast één zwaluw in de hand te hebben dan tien in de lucht. Maar uw chroniqueur van de Bordeauxrode avonturen kennende als een – nogal positief kritisch – vogeltje dat zingt zoals hij gebekt is, zullen mijn lezers niet verbaasd zijn dat hij zich (nog) niet blij maakt met wat mogelijk achteraf blijkt toch een dooie mus te zijn geweest.
Immers, mijn eerlijkheid gebiedt te zeggen dat door mijn Bordeauxrode vrienden qua teamverband en voetbal-tactisch vernuft nog wel de nodige vlieguren gemaakt moeten worden. Want daar ontbrak het deze redelijk zonnige zaterdag op een vrij zompige thuismat nog fors aan.
Niet onlogisch met zoveel nieuwe voetbalvogels van verschillende pluimage in de selectie. NB: Over de inzet overigens geen kwaad woord; gestreden werd er tot de laatste seconde van de pot.
En…. na een heel aardige start….
Want na de aanvangsstoot van de scheids van dienst, de vriendelijke maar onverstoorbaar, haast laconiek leidende heer Koning, viel na een gesmeerde aanval en een heuse scrimmage het eerste competitiedoelpunt al na 5 minuten. Thierry van der Kooy deed wat een spits moet doen: scoren (1-0); en aangezien “een goede haan twee keer kraait” knalde hij niet veel later nummer twee achter de vijandelijke goalie (2-0). Een ongekende weelde voor een tot dan toe moeilijk kansen creërend en scorend team.
Maar in het resterende deel van het eerste bedrijf zakte het spelpeil van de thuisploeg danig en kreeg Zwaluwen wat meer te vertellen. Zonder zelf echt gevaarlijk te worden. De lange hijs naar voor werd ook voor Bordeauxrood helaas weer frequent tot handelsmerk verheven in die periode. De tegentreffer van Zwaluwen (2-1) kwam dan ook niet geheel onverwacht als potentiële billenknijper uit het zwerk vallen.
Na een vrij vroege “hamstring-wissel” van Rustbrenger in de AMVJ-defensie (snel herstel gewenst Burak Sitil!) was de verdediging blijkbaar een tikkie de kluts kwijt en mocht een compleet vrijstaande Zwaluw-er een kopbal loslaten, die gedragen door de wind via een onbeschrijfelijke trage boog, zowel keeper Van Ingen als de bal in het net deed verdwijnen.
Een onnodig dompertje volgens de AMVJ-zijlijn. Na rust was er sprake van een behoorlijk pittig maar weinig bekoorlijk spelbeeld. AMVJ ging in dit hanengevecht noodgedwongen defensiever spelen en Zwaluwen probeerde tevergeefs iets goeds te doen met hun redelijk goed voorbereidend middenveldwerk.
En met de lange trap van achteruit lukte het ook al niet de bal doeltreffend onder controle te krijgen. Door de poort open te gooien kreeg een benauwd maar compact verdedigend AMVJ de kans om te counteren. De meeste pogingen leden echter schipbreuk door blindevinkerig wegrammen van de bal of combinatoire onzuiverheid.
En toch kwamen er ook kansen. Zo weigerde spits Thierry zijn hattrick te maken en zo zijn aanspraak op de wedstrijdbal, door een opgelegde kopkans op de paal te laten landen. Maar de 3-1 die toch volgde was eigenlijk niet eens een regelrechte kans. Wel een prachtig snoeihard en voor de toch niet misselijke Zwaluwenkeeper onmogelijk te pareren bananashot in het kruis van Lionell Grootfaam.
Een dikke knuffel van zijn, voor het eerst na een slepende blessure, speelminuten makende broer Melvin was een van de jubelende huldebetuigingen aan zijn adres. Met nog zo’n kleine tien minuutjes voor de boeg werd de zucht van verlichting van alle Bordeauxrode adepten rond het veld wreed verstoord door een voor velen makkelijk aan de tegenstander gegeven pingel (3-2). Het billenknijpen was nu echt hoorbaar niet van de lucht en er werd met een alsnog harde landing van de huisploeg ernstig rekening gehouden. Zeker toen er door de nog immer niet van zijn stuk te krijgen ref. Koning zeker nog zeven á acht minuten overtime werden bijgetrokken.
Maar erger bleef uit en hoewel de meesten geen kip meer konden zeggen was het Kumar stel er, getuige het filmpje, na afloop als de kippen bij om de eerste zege als een kampioensfeest te vieren.
Een zichtbaar opgeluchte coach Kumar gaf trots als een pauw de nodige (soms iets te complimenteuze) complimenten, maar erkende ook wel realistisch dat zijn pupillen nog zoals ganzen in de juiste formatie moeten gaan leren vliegen; hoor maar:
Als dat lukt in de komende tijd zal AMVJ 1, ook al gezien het toegenomen voetballend vermogen in de groep, telkens op het vinkentouw kunnen zitten het om elke tegenstander meer dan lastig te maken. Althans, volgens
Dirk
“ AMVJ Eén op het vinkentouw”
