Er zijn momenten dat ik mij gelukkig prijs ooit te hebben gekozen voor impressies rond een potje voetbal en mij daarom nimmer heb hoeven bezondigen aan uitgebreide wedstrijdverslagen.
Van de week nog zei een selectiespeler van Bordeauxrood tegen een collega, dat je je bij de stukjes van Dirk eerst door een hele brei voetbal-loze varia moet worstelen om vervolgens toch ook nog iets te ervaren van het wedstrijdgebeuren. Hij had mijn toetsenvruchten niet beter kunnen typeren.
Die keuze betekent namelijk dat ik bij de betere wedstrijden van de Kumar Kids een juichende, een enkel keertje zelfs een lyrisch loftuitende en dus ook iets langere Ode aan de geleverde prestatie kan wijden; en ik mij bij baggerpotjes van mijn chronisch geliefde vrienden kan beperken tot een paar korte maar krachtige zinnetjes over “goedwillend gestuntel”.
En dat laatste was vanmiddag op het Loopveld in ieder geval de tweede helft van de pot tegen de nog laagvliegende Haarlemse tegenstander het geval. Maar daarover straks dus een paar korte maar krachtige zinnetjes. Aangevuld met een kleine ode aan de gasten: het blijkbaar toch immer lastige EDO.
Liever eerst iets over het slot van deze qua voetbal voor AMVJ teleurstellende dag. Twee van de mat gepegeld en het eerste…… nou ja, dat komt zo.
Het werd een dag als de voorspelling van Buienradar: aanvankelijk donker en regenachtig maar later zelfs een zonnetje.
Dit keer zat het venijn dan ook niet in de staart maar eerder op het veld. Het spreekwoordelijke gouden randje werd bewaard tot een uur of vijf in de middag, een tijdstip waarop het voor onze eminente wedstrijdsecretaris en allesdoener, de goede Steef Schelling, meestal opruimen van de wedstrijdtafel geblazen is in een allengs stiller wordende AMVJ kantine.
Maar niet vandaag. Want tegen die tijd bleef het druk in het domein van de immer bedrijvige barmannen Koen en Rodney, met hun volijverige catering crew. Het vuur bleef aan onder de friteuses en de tapkranen persten er nog maar weer eens een paar knoerten van pitchers uit.
Hier en daar ontwaarde je een aantal heel oude bekenden van de club: Jos Pelk, Theo Hooghiemstra, Henny Verburg, Dirk Wepster hadden op dit ongebruikelijke tijdstip de weg naar het clubhuis gevonden. Ook de huidige veteranen hadden het nare potje dat ze net achter de rug hadden tegen oude, zichzelf te kijk zettende oude mannen vliegensvlug van zich af gedoucht. De nagebleven selectie (geen straf overigens), het bestuur en het jeugdbestuur maakten met nog vele andere belangstellenden dat het een drukte van belang bleef.
Het waarom werd snel gegeven toen kersverse voorzitter Lex van Hees het woord nam en in een paar korte en krachtige, maar Ode-achtige zinnen het woord richtte tot onze Steef.
Voor zijn decennialange ongebreidelde inzet als vrijwilliger op vele fronten – een helaas uitstervend ras naar het schijnt – beloonde hij Steef volkomen terecht met het Erelidmaatschap van AMVJ Voetbal. Luid gejuich steeg op als was er toch nog gescoord!
Daarna was het de beurt aan de heer Floris Thoolen – wie kent hem niet als, ook al decennialang, stadionspeaker bij ons aller….. maar vandaag de gewaardeerde representant van de KNVB. Hij was ’s middags al aanwezig bij de wedstrijd van Eén en zogenaamd om tegelijkertijd “shirtjes te ruilen” (een leuk initiatief van de bond om in het bezit te komen van de shirts van alle Nederlandse clubs). Maar zijn eigenlijke missie was om Steef voor de tweede keer deze middag in het zonnetje te zetten, zoals u op bijgaande foto’s dankzij mijn onhandig gedoe met mijn IPhone bij toeval kunt aanschouwen.
Hij bracht in zijn eveneens korte maar krachtige betoog een Ode aan het fenomeen vrijwilliger waarop zijn organisatie terecht zegt “geweldig trots te zijn”. Vrijwilligers uit het hout gesneden zoals Steef. Het was de heer Thoolen dan ook een eer om hem de speld en de oorkonde te overhandigen die hem tot van lid van verdienste van de KNVB “kroonde”.
Een zichtbaar aangedane dubbelgeprezen steun en toeverlaat van onze club poseerde na een kort dankwoord met Floris Thoolen en Lex van Hees met de geruilde shirts van de clubs waarvan hij sinds het eind van deze zon omrande middag tot laureaat was verkozen.
Van de luisterrijke staart terug naar de duistere kant van deze zaterdag. Want zoals ik al betoogde: het venijn zat hem daar. Venijn in de kansloze pot van het toch aardig getalenteerde tweede team, dat zich een slecht verliezer toonde door een aantal schaamteloze en naar zeggen van omstanders clubonwaardige daden te velde.
Venijn in de vorm van lekker gif zat er helaas bij de discipelen van coach Kumar niet in.
De eerste helft van de match tegen het volledig vernieuwde EDO – maar liefst 12 strijders van vorig seizoen verlieten de club – leek het nog een beetje op het mooie vertoon van de week ervoor tegen Arsenal. De door een pingel verkregen voorsprong (1-0) met de rust was nog verdiend te noemen. Maar je kon aan de wegzakkende interesse en het slinkend gif-niveau gedurende het eerst bedrijf al voelen dat dit weer “one of those (lousy) days” kon worden. Met een beetje meer pit in de afronding had de zaak al voor de thee beslist kunnen zijn. Het tweede bedrijf bewees het tranentrekkende tegendeel.
Kleine ode aan het knokkende EDO: met het vorderen van de tijd voelde het team van coach Sven Roomeijer dat er tegen deze weinig geïnspireerd ballende koploper best wat te halen was. Welgeteld één goede pass, één onzorgvuldige dekking en één doelrijpe kans waren er voor nodig om een zeer terecht Haarlems gelijk spel uit het vuur te slepen.
Over de thuisploeg valt weinig meer te vertellen dan dat een forse revanche op zichzelf de volgende week alsnog een cadeautje kan opleveren. Het is niet anders en bewijst maar weer mijn stelling: de ene zaterdag is de andere niet.
Dus mogelijkheden zat om in deze impressie de twee Odes (met een grote O) aan mijn zeer goede en groots gewaardeerde sportvriend Steef Schelling en een ode (met een kleine o) aan het doorzettingsvermogen van de boys van EDO te prefereren boven het karige gedoe van het ondanks alles toch immer geliefde Bordeauxrood van
Dirk
