Wie het gebabbel in de diverse sportrubrieken op radio en tv enigermate volgt, zal ongetwijfeld zijn opgevallen dat er met de regelmaat van de klok ook gepalaverd wordt over het verschil tussen het spelen op echt groen gras of op al dan niet met die vermaledijde bandenkorrels afgevuld kunstgras
Zo nog op deze zaterdagochtend in het befaamde NH-sportcafé van radio Noord-Holland.
Good old “IJzeren” Rinus Israël sprak zich in de hem zo eigen spreekstijl onomwonden en voor zijn doen gloedvol uit voor de terugkeer van gewoon gras in alle stadions van het topvoetbal. In Nederland en de rest van de wereld. Weg dus met het ook nog eens competitie vervalsende kunstgras.
Nou kan men wel een tikje meewarig het hoofd schudden over zo’n conservatief statement van een belegen oud voetbalcoryfee, uw ook al in jaren redelijk gevorderde “chroniqueur met het vlagje” moet de goede Rinus gelijk geven als hij het ballen op gewoon gras compleet van een andere orde vindt dan op kunstvezels.
Zonder mij ook maar een fractie in de slagschaduw te willen stellen van deze defensieve geweldenaar, wij delen tot op de dag van vandaag de voorkeur voor gewoon voetbalgras met zijn specifiek natuurlijke en onvoorspelbare eigenschappen en lekkere geur.
De gladgepolijste hobbel-loze kunstmatten die bovendien bij een beetje temperatuur een verhitte rubberstank produceren, maakt het toch mogelijk dat ook techniekgeslepen zaalvoetballers tot matadoren onder de blote hemel kunnen uitgroeien.
Met andere woorden: kunstgras degradeert “het echte voetbal” tot een sterk op zaalvoetbal gelijkend, dus gans ander spelletje.
Niks ten nadele van die sport maar wat mij betreft dat toch maar het liefst binnen blijven doen.
Ik weet wel dat economisch/financiële aspecten, duurbestendigheid, bijna nooit afgelast worden en ideaal voor trainingsdoeleinden allemaal argumenten zijn die ten gunste van de artificiële mat uitpakken, maar het haalt niet bij de heroïek van de strijd op het groene natuurgras.
Logischerwijs zullen de zojuist opgesomde voordelen het winnen van de hunkering naar het groene gras, maar als er ooit een regeringscoalitie met daarin Groen Links, weet je het maar nooit……
Om de onvergelijkbare verschillen nog wat te accentueren valt het volgende mij steeds vaker op.
Zonder de kreet: “competitievervalsing” uit de toetsen te willen perse, ook in lagere regionen dan de top is het opmerkelijk dat teams die hun (trainingsarbeid en) thuiswedstrijden op een kg-mat afwerken meestal minder in de melk te brokkelen hebben, wanneer bij een uitwedstrijd de groene graskicksen uit het vet gehaald moeten worden.
En omgekeerd evenredig geldt vaak hetzelfde voor teams die hun thuiswedstrijdjes op natuurgras afwerken, maar uit tegen kunstgras ervaren opponenten moeten opboksen.
Zo ook in 2B van het zaterdagvoetbal, waar de meeste tegenstanders van Bordeauxrood over zo’n kunstveld beschikken.
U zult mij niet zien schrijven dat die omstandigheid de absolute oorzaak is van een tot nu toe niet zo vlekkeloos verlopen seizoen voor de Schakelboys. Vakanties, blessures en gestopte basismannen zijn niet achteloos terzijde te schuiven als beoordelingsfactoren voor een onverwacht te matig opereren van het team.
Maar het is wel een feit dat vlakke ondergrond gewende tegenstanders het op het pollerige natuurgras van het Loopveld vaak niet zo makkelijk hebben als de stand op de ranglijst hen wellicht had doen vermoeden.
Veensche Boys kwam daar drie weken geleden al achter toen AMVJ de 5-0 nederlaag in Nijkerkerveen met een 4-0 zege thuis wegpoetste.
Op het kunstgras van CSW ging het vorige week echter weer mis.
En vandaag stonden de hoog op de ladder prijkende mannen uit de Bilt als tegenstander op het enigszins rafelig groene tapijt van de thuisploeg om te bewijzen dat zij ook op die ondergrond goed uit de voeten kunnen. (NB Eén had in de Bilt bij uitzondering het kunstgras getrotseerd en trots met 2-1 gewonnen)
Ze hadden van het KNMI in ieder geval lekker lenteweer meegekregen, zodat het uitzicht op een aangenaam zonnig omlijst voetbalmiddagje geen illusie hoefde te zijn.
Tel daarbij op dat de leiding vanmiddag in handen was gelegd van een naar tijdens de match bleek uitstekende ref, de heer Jeroen Noordhoek en ook een lekker potje voetbal lag wel degelijk in het verschiet.
Een mineur was wellicht dat coach Schakel slechts over 12 man van zijn uitgedunde selectie kon beschikken. (zie boven voor oorzaken) De aanvulling tot drie bankzitters moest komen van Tim en Michiel van Twee, die even daarvoor hun wedstrijd tegen AFC 2 winnend hadden afgerond (grote dank mannen! ook al kon je lekker blijven zitten uitrusten)
En het werd voor Bordeauxrood, zij het op de valreep een aangenaam middagje met drie punten in de tas. De lichtgeblesseerde Bram Owusu die in de tweede helft de ook al niet okselfrisse maar manhaftig en aardig spelende Serranio Austin kwam vervangen smaakte het spitsengenoegen om kort voor tijd de winnende voor zijn team te scoren (1-0)
Na een wedstrijd waarin AMVJ er blijk van gaf voetballend beter met de natuurlijke omstandigheden te kunnen omgaan dan het kunstgrasverwende de Bilt.
Dat het heel lang 0-0 bleef was weer meer te wijten aan het “zestienmetersyndroom” van Eén dan dat er echt evenwicht in de partij zat.
Het enige wapentje van de gasten was de poging tot snelle counters gelardeerd met vlagen van de lange haal naar voren. Maar behoudens een paar kleine mogelijkheden en een balletje op de buitenkant van de paal in de tweede helft bleef het voor hen bij zachtjes blaffen maar niet bijten.
De gretigheid van AMVJ om snel de bal weer te veroveren was in grote delen van de strijd een ware crime voor de onzeker opererende opponent. Die ook zichtbaar moeite had met de voor hen te weerbarstige ondergrond.
Eén daarentegen bewees weer eens heel aardig, constructief en goed gegroepeerd op gras te kunnen ballen. De moeilijkheden ontstonden ook vanmiddag weer rond “de zestien” in combinatie met het geringe vermogen om de paar kansen die er komen in doelpunten om te zetten.
Mijn ode aan het natuurgras werd echter toch nog kracht bijgezet door een opluchtende driepunter, waarmee “de twaalf van Schakel” terecht en verdiend loon naar hard werken kregen naar het oordeel van groengrasadept
Dirk
