Omdat er in de voetballerij en andere sporten deze week nogal wat opmerkelijke dingen gebeurden en ik daar via beeld maar ook live getuige van mocht zijn, is het al zondagavond wanneer ik dit stukje schrijf.
De schakel in deze opmerkelijke reeks gebeurtenissen was steeds mijn herinnering aan de titel van een al oud (1941) maar beroemd boek. Joris van den Bergh schreef daarin over “mysterieuze krachten in de sport”, waarin hij onder meer zijn fascinatie voor (de psychologische achtergronden van) de grens tussen triomf en tragiek in eenvoudige en heldere taal beschreef.
Wees gerust, ik ga u – als ik dat al zou kunnen – geen exposé geven over de inhoud van ’s mans ideeën. Waar het mij om gaat zijn feiten die in dit verband spreken. Met andere woorden: hoe is het toch mogelijk dat (top)sporters – in teamverband dan wel individueel – tragiek en triomf (verlies en winst) meemaken terwijl de inzet, aanpak en (facilitaire) omstandigheden in aanleg niet veel lijken te verschillen.
Voorbeeld uit de voetballerij: wie ons aller Ajax 1 vorig seizoen heeft zien ploeteren en in feite het aanschouwen niet waard was, (tragiek alom) zal op zijn zachtst gezegd toch lichtelijk verbaasd zijn over de wederopstanding van de toch niet erg ingrijpend gewijzigde selectie die nu (in wisselende formatie) aantreedt. En natuurlijk tot groot enthousiasme van de aanhang weer echt tot de verbeelding sprekend voetbal op de mat wil brengen.
Met het positieve beeld van de pot tegen Feyenoord (0-2) zag ik zaterdagvond met eigen ogen een nieuw voorbeeld van de (triomf) werking van die mysterieuze krachten. Het was dus mogelijk om binnen een paar dagen twee gerenommeerde tegenstanders over de knie te leggen met aansprekend spel, inzet en volharding.
Alle vingers wijzen nu naar de nieuwe trainer en misschien heeft deze van oorsprong filosoof de sleutel gevonden die de deur naar collectieve eenheid heeft opengezet; maar ja, dat had de bewierookte Ten Hag ook destijds (triomf). Maar die heeft het uiteindelijk niet gered bij de Mancunians en moest – met een zakcentje mee als troost – vertrekken (tragiek).
Kort nog een paar voorbeelden: ik las zojuist dat Max een bijna mysterieuze truc heeft uitgehaald door in Brazilië vanaf startpositie 17 bijna een nieuw wereldkampioenschap veilig te stellen door alsnog te triomferen. En dat na een periode waarin misschien zijn machine niet optimaal meedeed, maar hijzelf ook niet echt lekker in zijn vel leek te zitten.
En tot slot: uit New York kwam het toch best sensationele bericht dat Abdi Nageeije de marathon op zijn naam heeft geschreven (triomf). Abdi, die dit jaar ook Rotterdam won (triomf), maar op de Olympics in Parijs onderuit ging (tragiek).
Wat de factoren zijn die triomf of tragiek bepalen, het zullen er ongetwijfeld vele en complexe zijn, maar een mysterie van “de ene keer wel en de ander keer niet” (om het maar eenvoudig te houden) blijft het.
En dat brengt me bij de zaterdagmiddag waar Bordeauxrood moest aantreden tegen een opponent die (met de bus) voor de allereerste keer in hun bestaan naar het Loopveld kwam.
Ik kon mij niet herinneren ooit tegen Kagia te hebben gespeeld en ook andere formaties van AMVJ 1 niet. En dat bleek te kloppen in de nadere kennismaking met aardige mannen (en vrouwen) van een ook al oude maar net als AMVJ nog springlevende vereniging.
Afkomstig uit Lisserbroek; een dorpsachtig plaatsje in de Haarlemmermeer. Ooit aan het moeras (“broek”) onttrokken door turfstekers.
Een ploeg die na een voorzichtige start (drie nederlagen) op stoom bleek te zijn gekomen (twee opeenvolgende zeges).
Voor AMVJ dus een tegenstander om te kijken of er na de tragiek van vorige week (en de weken daarvoor) eindelijk voldoende mysterieuze krachten aan het werk waren geweest om een eerste resultaat (op zich al een triomf) te behalen.
Daar leekt het wel op want uit de eerste de beste flitsende aanval met een fraai getructe assist van Vladimir schoot ons aller “Appie” de bal beheerst in het vijandelijke doel (1-0!).
Een beetje wakker geschrokken waren de Kagia-mannen nu wel, maar nog niet helemaal bij de les, want na een minuut of tien had het zomaar 2-0 kunnen zijn; maar dat vond de lat helaas niet oké.
Intussen was wel gebleken dat de Lisserbroekers niet van plan waren om zich willoos naar de slachtbank te laten leiden. Mat andere woorden, snelle spitsen en beter positiespel stichtten veel gevaar in de Amstelveense zestien meter.
Maar gescoord werd er pas toen onze keeper een te joviale bui kreeg. In de samenvatting die aanstaande dinsdagavond in de “Acht van Amstelveen” is opgenomen (1amstelveen.nl, Ziggo 42) zal er aan die overdreven vriendelijkheid zeker aandacht worden besteed (1-1).
Die domper (tragiek) deed het mysterie uit de beginfase voor de thuisploeg teniet en het inmiddels veel betere Kagia mocht uit een corner nog voor rust een voorsprong intikken (1-2).
De vrees voor een nieuwe afstraffing werd waarschijnlijk in de kleedkamer bestreden door een peptalk van de coach. In het tweede bedrijf was toch weer iets te zien van de strijdlust bij het begin van de pot. Er was zelfs een periode dat de Heeshorde meer dan alleen maar tegenhield. En aan zoiets klamp je je dan toch vast als mogelijke opmaat naar een gelijkmaker. Die werd ook gemaakt, maar helaas werd die op het vlagsignaal van de grens van de bezoekers door de overigens goed leidende scheids van dienst, de heer Wagtelenberg, afgekeurd. Opnieuw een domper met een terugval als gevolg. Het lijkt wel of dan de spirit dooft met dito slechtere performance.
Vooral verdedigend ging het licht een beetje uit. Gevolg: na 76 minuten een nieuwe tik op de neus (1-3).
Even nog gloorde er weer een beetje hoop toen de scheids de bal op de stip legde en Vladimir degelijk voor de aansluiting zorgde (2-3).
Maar het leed (tragiek) was snel weer compleet toen er na het laatste fluitsignaal zelfs een 2-5 op het elektronisch scorebord stond.
Resultaat in harde cijfers: AMVJ: 6 gespeeld, 0 punten, laatste plek (tragiek).
In het (Lisserbroekse) moeras gezakt? Volgens de feiten wel (tragiek).
Maar er waren ook in de andere potjes tot nu toe momenten en periodes die hoop geven dat er met hard trainen en door vooral samen met trainer en staf lekker aan de slag te blijven, ook iets van die mysterieuze krachten over dit nog onervaren team vaardig zullen worden.
Coach Daan van Hees ziet de huidige tragiek, maar gaat zeker nog voor de triomf.
En dat doet ook “mysterieman”
Dirk
