In 1998 vertrok ASV Arsenal met zijn hele voetbal hebben en houwen van het Loopveld, na daar zo’n 20 jaar te hebben gebivakkeerd.
Om er vandaag als kersverse promovendus naar de tweede klasse zaterdag weer voor een paar uurtjes terug te keren. Nu als tegenstander van de goede oude buur van destijds: AMVJ
Uw chroniqueur hoopte stilletjes dat niet alleen het eerste zaterdagteam met technische aanhang van de ASV de thuisbasis van Bordeauxrood zou aandoen. Een weerzien met de enige echte clubicoon van de tegenstander zou zijn voetbalmiddag pas echt tot een hoog plezierniveau tillen.
En ik werd niet teleurgesteld.
Niks veranderd in doen en laten, maar wel een paar jaartjes strammer beende zo’n half uurtje voor aanvang van de pot good old Wim Teuling zich met zijn gevolg een weg naar de bestuurskamer in het hockey-, tennis- en voetbaldrukke clubhuis van zijn gastheren.
Nog altijd druk in de weer voor zijn cluppie, van voorzitter tot teammanager van doener tot nog meer doener.
Zo ging hij tussendoor nog even vrolijk twee keer de trap op en af om de scheidrechter de juiste nummers van zijn spelers te kunnen afleveren.
Aan tafel nog even druk als vroeger al gesticulerend pratend over het Loopveldverleden, de overgang van zijn Arsenal naar het IJsbaan pad onder de geur van het historisch Olympisch stadion tegen het eind van de vorige eeuw; en over de periode daarna.
In gepaste bescheidenheid melding makend van een reeks aan maatschappelijke trofeeën die hij onder meer binnen zijn club en namens de gemeente Amsterdam in een lange reeks van jaren mocht ontvangen. En terecht. Mensen zoals deze clubicoon zijn van onschatbare waarde voor de sport.
Met nog immer grote betrokkenheid bij de prestaties van zijn topteams liet hij ons tussen neus en lippen ook nog even fijntjes weten dat ouverture in de hogere klasse -een het 1-7 verlies tegen BOL- absoluut geen afdroogpartij was geweest. Integendeel ook de tegenstander uit de Broek en de Langedijk had erkend dat er zelfs sprake was van een uiterst geflatteerde eindstand. Zijn matadoren waren naar zeggen langere tijd zelfs de betere ploeg geweest……
Waar wellicht bij de neutrale toehoorders nog wat smilend sprake was van een mogelijk iets te kleurrijke voorstelling van zaken, het optreden van de nieuwkomer te velde bleek, terwijl de middag voortschreed de woorden van hun preses wel degelijk te onderstrepen.
Het ware te wensen geweest dat het keurkorps van Kumar zich vooraf van de waarheid van de Teuling’s woorden bewust was geweest.
Dan zou de start wellicht minder belabberd zijn geweest dan het vertoon dat zijn ploeg zich dacht te kunnen veroorloven nadat scheids van dienst, de puik fluitende jongeheer Jesse Knetsch, de partij van acquit had gefloten.
Wat er in de eerste vijfentwintig minuten aan Bordeauxrode kant (vooral niet) gebeurde deed zeer aan de ogen van de lichtverbijsterde getrouwen.
Het leken wel een stel losverband vrijwilligers, zo weinig cohesie was er tussen de linies. Van enige druk waar dan ook op het veld was geen sprake; en slome slapte kenmerkte de wijze waarop verdedigend (vooral niet of te laat) werd ingegrepen.
De gasten die wel trek bleken te hebben in een lekker stevig potje voetbal kletsten er met vertoon van kracht en macht bovenop en brachten het dolende AMVJ telkens in groter verlegenheid.
Dat het povere gedoe van de gastheren, zij het met een van richting veranderd schotje, werd afgestraft (0-1) wekte langs de kant allang geen verwondering meer.
Wat nu echter al enkele keren het geval was, leek zich ook vandaag weer te herhalen: een tegengoal als wake-up call voor tot dan toe slaapwandelaars.
Plots wist men wel weer meer van wanten, werd er fanatieker gestreden, zonder groots te ballen overigens.
Maar er kwam meer druk op het Arsenal doel en er waren een paar kwaliteitsreddingen van hun sluitpost voor nodig om de gelijkmaker te voorkomen.
Die kwam er toch maar door een ongelukkige eigen kop-goal van hun boomlange nummer 4.
Er kwamen meer kansen voor AMVJ maar toen iedereen dacht dat dat de tijd rijp was om toch nog met een voorsprong de rust in te gaan, werd een slecht verwerkte vrije trap de Kumar kids toch weer noodlottig. Opnieuw een cadeautje voor de promovendus derhalve. (1-2)
In het tweede bedrijf probeerde de thuisploeg er in ieder geval al strijdend nog wat van te bakken.
De hoop op beter voetbal werd echter al weer snel in de kiem gesmoord door vele mislukte passes, onnodig postbode voetbal en onvoldoende gogme.
Coach Kumar die al in de rust aan zijn wissel-carrousel was begonnen, paste met het vorderen van de negentig minuten nog twee keer een vers bloedtransfusie toe.
Dat leverde zelfs nog een paar levensgrote kansen op, maar pas op het eind van de rit slaagde super sub René Boer er met een gave kopbal in alsnog de gelijkmaker aan te tekenen. Verder kwam het echter niet. En toen ook het fitte en kloeke Arsenal dat ook (sportief) bleef knokken voor een optimaal resultaat in the dying seconds nog een dot van een kans miste werden de puntjes uiteindelijk broederlijk verdeeld.
Beide coaches natuurlijk niet tevreden (en Kenneth ook niet ware hij er geweest), maar ondergetekende en zijn luisterrijke buurman uit vroeger tijden konden in de gezellige en van anekdotes doorspekte nazit goed leven met het eindresultaat.
Conclusie: het was een meer spannende dan goede, maar faire pot voetbal, met een Bordeauxrood dat vanaf nu vanaf het begin echt aan de bak zal moeten en tot het welbekende gaatje gaan.
Anders wordt het aanstaande zaterdag weinig LOL bij BOL voor
Dirk
