Uw chroniqueur van de voetbaldaden van Bordeauxrood dirigeert zijn karretje naar zijn gevoel al jaar en dag één keer per seizoen met plezier naar het landelijke Broek op Langedijk. Een tuinbouwdorpje in het vlakke land achter Alkmaar, redelijk beroemd om de teelt van witte kool (zie foto) en deel uitmakend van “het rijk der duizend eilanden” (een ingenieus staaltje van voor quarantaine doeleinden geschapen eilandvorming uit de dertiende eeuw; tot stand gebracht om de om zich heen grijpende varkenspest tot staan te brengen.
Maar het dorp herbergt ook de thuishaven van de gelijknamige, zij het in BOL- vorm gegoten plaatselijke voetbalclub.
Het eerste van BOL is momenteel met een straatlengte voorsprong de trotse lijstaanvoervoerder in 2a van de zaterdagcompetitie. Een stevig elftal met karakter, maar daarover straks nog iets meer.
Maar dat niet alleen: BOL is ook een vereniging waar een voetbalvrijwilliger als ondergetekende graag een middagje vertoeft.
Vanwege de sfeer, of het nou stortregent en stormt of lekker lenteweer is zoals deze windstille strakblauwe wintermiddag.
Het natuurgrascomplex ademt en geurt authentiek voetbal en het eenvoudige schier aan het landelijk karakter aangepaste onderkomen heeft elke keer weer iets van de gastvrije boerenhoeve waar een mens voor “een bakkie” altijd welkom is en bij hoosweer lekker kan schuilen.
En geheel in die gastvrije stijl is de ontvangst er al die jaren ook onveranderd kameraadschappelijk.
Lekker informeel, wederkerig hartelijke handshakes tussen goede sportvrienden.
Ook vanmiddag was dat niet anders, ondanks de wellicht stijgende kampioenskoorts bij de thuisploeg en ondanks de immer -zij het gezonde- rivaliteit tussen BOL en Bordeauxrood te velde.
Maar daar blijft het dan ook bij want in de boezem zijn beide verenigingen “gewone cluppies” gebleven, zonder de “profgriep” die ook in deze contreien van het zaterdagvoetbal hier en daar al welig schijnt te tieren.
Het “halen van spelers” is, zo werd mij verzekerd is ook bij de thuisclub een volstrekt onbekende term en van betalen gruwelt men hier even erg als op het Loopveld.
De vereniging CSV BOL is sinds enige tijd de trotse eigenaar van hun complex. Maar dat geeft ook heel wat extra zorg qua onderhoud van velden en andere noodzakelijk “eigenaarsklussen”. Zo vertelde mij een van de onvolprezen vrijwilligers die hun hart aan BOL hebben verpand.
Met hem, Render Scheltema (de man in het blauwe jack op de foto van de genoeglijke nazit) had ik het uitvoerig over de ”bedrijfsvoering” zijn club.
Niet over het voetbal zelf, want dat boeide deze BOL-leboos in feite minder dan het heil en gezond voortbestaan van zijn club. Gelukkig dat er nog van die mensen zijn in verenigingen zoals de onze waar onbaatzuchtig dienstbetoon de boventoon voert.
En dan werd er natuurlijk ook nog gevoetbald tussen BOL en AMVJ
En dat is ook een reden waarom ik graag naar Broek op enz. tuf.
Het zijn niet alleen altijd lekkere stevige maar sportieve potjes maar het is er vooral goed toeven omdat AMVJ er tot op de dag van vandaag nog nooit heeft verloren.
En die traditie bleef ook deze in alle opzichten milde zaterdag in stand.
Het einde van deze door de heer Bos behoorlijk strak geleide pot kwam met een bedrieglijk ogend “van Turenhoutje”
De NUL-NUL die na 90 en nog wat minuten op het scorebord prijkte, had namelijk niets van de gezapigheid waarmee de goede Frits van toen zo’n uitslag verbaliseerde.
Van het begin af aan ontspon zich op het “heerlijk” hobbelige gras een waar voetbalgevecht tussen twee ploegen die met veel inzet en wilskracht probeerden de drie punten binnen te halen.
BOL om tevens de schroom van de nederlaag vorige week tegen ZOB van zich af te spelen en de koppositie nog verder te verstevigen; de discipelen van R&N (zie vorige bijdrages) om de traditie in stand te houden en liefst met drie punten in de tas Amsterdam by night onveilig te gaan maken.
Het was en bleef spannend van het eerste tot het laatste fluitsignaal.
Misschien was de thuisploeg wel wat dreigender en had het ook wel wat meer kansen maar Bordeauxrood versaagde geen moment en bleef bewonderenswaardig knokken voor het beste resultaat.
Vooral in de tweede helft kreeg BOL de beste kansen, anderzijds had het netje ook aan de andere kant nog best een keertje kunnen “bollen” (om maar eens een op zeker niet voor de eerste keer gebruikte woordspeling te spuien). Dat laatste zou harstikke leuk zijn geweest maar ook wel wat te veel van het goede.
Dus werd na een energiek en collectief gestreden prima pot van het inmiddels via Telegraaf en HAV met het epitheton: “vechtmachine” getooide Kumar cohort de geschiedeis uit tegen BOL opnieuw herhaald, dus niet verloren en een kostbaar annex beloftevol punt aan het totaal van AMVJ Eén toegevoegd.
En na een stevige handdruk met BOL-coryfee Kees Koedijk, voorzitter Jan Alex Brandsma en de andere gastheren en-mevrouw werd de terugreis na een zonnig middagje naar Mokum een pleziertochtje voor
Dirk
