De met een benepen “dank je wel” ontvangen k-kado’s kunnen weer rap bij de elektronische winkels worden ingeruild voor hebzuchtiger producten.
Zijn de “ontzettend leuke surprises” en de bijbehorende, met een grimlach voorgelezen, gedichten – of wat daar voor door moet gaan – schielijk in de juiste afvalbak aan hun leutig einde gekomen.
En is Godzijdank de Pietenprietpraat weer voor een tijdje naar de achterkamertjes van de fanatieke voor- en tegenstanders verbannen. Grimmige voorbereidingen treffend door een volgende veeg-roeten ontlading op de surpriselijst voor 2020 te verzinnen.
Kortom: Sinterklaas is weer voorbij.
Althans, zo leek het toen de dag na het vertrek van de Goedheiligman de ballen van Santa Claus alweer sprankelend lagen te pronken in menig etalage en op de obligate kerstmarkten.
Maar dat was slechts schijn, want de Sint had zijn colonne medewerkers – voorheen veilig en zonder direct voor racist te worden uitgemaakt nog te duiden als “zwarte Pieten”- blijkbaar opdracht gegeven om zijn collega weldoener nog een beetje te dwarsbomen door via zijn dwaas getinte allegaartje nog hier en daar wat nagekomen surprises in de uitverkoop te doen.
“En doe het vooral in de voetbalwereld“, had de als fan van het spelletje bekend staande Grijsaard zijn gekleurde trawanten nog op het hart gedrukt. Terwijl hij zelf nog even binnenwipte bij de jongens van Veronica Inside om aan Johan Derksen en consorten, vergezeld van schalkse teksten, nog een paar melige en nauwelijks verrassende surprises uit te reiken.
Die verrassingen had zijn gevolg wel degelijk in petto. Zo werden zij als helden vereerd in Tilburg toen zij ervoor zorgden dat bij de plots “heel gewone mannetjes van vlees en bloed”, zoals ons aller Daley B. zichzelf en zijn kornuiten ter excuus afficheerde, de letters van banket en ander lekkers blijkbaar collectief waren samengeklonterd tot een obstipatieve offday; op de thuisbasis nog wel.
Prettig voor de fans met een zachte “G” , ronduit een onverwacht onthutsend onplezierige surprise voor de aanhangers van ons (nu even ) aller….Ajakkes. Ook wanneer je er zoals ondergetekende niet bij was, was het resultaat toch best een beetje om even te janken.
Hopelijk zijn de roet besmeurde daders van dit leed aanstaande dinsdag klaar met roet in het eten gooien van Onana en Co. Want dan wil ik op de tribune graag weer “een potje Juichen”, zoals ome Louis van G. dat eertijds zo overtrokken voordeed.
Stilletjes hoopte ik dat de Kumar Kids mij en de andere trouwe fans op zaterdag ook weer eens aanleiding tot juichen zouden geven. Het werd wel weer eens tijd, want de afgelopen weken waren niet alleen het resultaat maar ook het vertoonde spel eerder van een niveau om een beetje bij te janken.
Tegelijkertijd had ik gezien de waslijst aan afwezigen – al dan niet vanwege een verlate Sinterklaas- of ernstig vervroegde kerstmanifestatie – vooraf best een tikkie compassie met de kleine gedrongen coach van Bordeauxrood. Hij kreeg immers een ingewikkelde puzzel voor de kiezen om een team te formeren dat de nare nasmaak van het vele puntenverlies in de afgelopen weken zou kunnen omturnen in het zoet der zege.
En tegen het bepaald niet lullige OSV van de kundige en aardige coach Ron van de Velde zou dat een surprise van belang zijn. Ik kan u alvast verklappen dat het een middagje werd van vele surprises.
Er werden bijvoorbeeld onderling -uiteraard niet om bewust alsnog voor Sinterklaas te willen spelen – verrassende cadeautjes uitgedeeld in de vorm van maar liefst drie eigen doelpunten.
Verrassend was ook dat al na een paar minuten scheids van dienst, de deze middag in blakende maar ook gestrenge vorm stekende heer van Waveren alweer na het midden moest wijzen omdat een fel gestart AMVJ blijkbaar zoveel druk op de OSV defensie uitoefende dat een Oostzaner de bal pardoes achter zijn verbouwereerde goalie deponeerde (1-0 eerste E.D).
De vreugde over het met gretigheid uitgepakte cadeautje was echter van korte duur. Na 11 minuten stond de 1-1 alweer op het elektronische scorebord, na een half presentje van slecht uitverdedigende arbeid door de gastheren.
Zittend om mijn “Business Seat” met naast mij de gezellige Telegraafjournalist René (lees die man!), zag ik tot mijn vreugdevolle surprise dat mijn Bordeauxrode vrienden gedreven ballend de overhand hielden. Van een terugval was geen sprake. Tegen het toch wat moeite met gewoon gras etalerende OSV werden er meermalen aardige aanvallen opgezet en kansen gecreëerd.
Maar het moest tot opslag van rust duren vooraleer Teddy Mijnals het netje wist te vinden en zo de thee verdiend nog lekkerder deed smaken (2-1).
Na rust ging het gewoon door: het regende surprises in een overigens heel lekker potje voetbal tussen twee teams die beiden hard streden voor de zege.
AMVJ bleef aanvankelijk de bovenliggende partij, maar er moest toch weer een ongelukkige verrassing aan te pas komen door een eigen doelpunt van Jimmy Jansen om zo weer van nul af aan te moeten beginnen (2-2 tweede E.D.).
Diezelfde Jimmy maakte zijn verantwoordelijkheid als aanvoerder echter meer dan waar door na zijn sores er hoogstpersoonlijk voor te zorgen dat zijn maatjes weer heel hard konden juichen. Eerst trok hij de bal na een lange rush langs het lijntje nog zo hard en scherp voor dat de verdediging van OSV hem daarvoor ook hoogstpersoonlijk complimenteerde door ten tweede male hun eigen net te laten bollen (3-2, 3e E.D.).
Lekkere verrassing die zijn team nog meer vleugels gaf.
Maar nog in geen enkel opzicht te vergelijken met de absolute verrassing die hij alles wat AMVJ was -trotse ouders Jansen voorop – bereidde door met “zijn chocoladebeen” (rechts) van toch gauw een metertje 30 een poeier af te leveren die als een scudraket in het vijandelijke kruis insloeg (4-2).
Nu al ongetwijfeld de surprise-goal van het (Bordeauxrode) jaar! Logisch en terecht dat de grote grijns niet meer van zijn gezicht was af te poetsen, zoals de foto bewijst.
Maar nog was de koek voor AMVJ niet op en lag er nog een gard voor de gasten te wachten.
Spits “Boertje”(René) mocht na een slopende wereldreis en een slepende knieblessure aan het prille begin van dit seizoen tot zijn surprise de laatste vijftien minuten van zijn coach weer zijn gretige opwachting maken in het team. Bij wijze van bedankje kegelde hij niet lang voor tijd de bal voor de eindstand (5-2) in de touwen. Welcome back, Boertje!
Kortom: de dagen na Sinterklaas en deze surprisemiddag op het Loopveld in het bijzonder leverden opnieuw bewijs dat voetbal een onvoorspelbaar spelletje is en dat positieve maar ook negatieve surprises de dienst uitmaken.
Vandaag getuige geweest van een positief verrassend team dat met goed voetbal de voorspelling bespotte dat het wel weer naatje zou worden.
Zo ballend kunnen er nog mooie en verrassende dingen gebeuren. Ongeacht de omvang van de prullenbak; want wetend dat door “inzet en samen” de wel beschikbare manschappen tot verrassende surprises in staat blijken.
En dat was best een pichtertje voor de kanjers van vandaag waard van
Dirk
