364x gelezen

Nieuwer Ter Aa revisited, maar vraag niet hoe…..

In het seizoen 2016/17 ging Bordeauxrood voor het eerst op bezoek bij o.s.v NITA. Gelukkig acteert de voetbalelite van deze plaatselijke Multi-vereniging nog steeds op het knusse miniparkje in het idyllisch verstilde plekje Nieuwer Ter Aa; een van de 17 kernen in de gemeente Stichtse Vecht. Een door de overheid terecht als “beschermd gezicht” gekoesterd dorpje. Ten bewijze van al dat middeleeuws gelijkende moois, voeg ik graag opnieuw een luchtfoto van het dorp toe.

Destijds heb ik de lofzang op dit monument van rust en stilte in onze toch redelijk dolgedraaide maatschappij al uitvoerig bezongen. Vandaag had ik dezelfde neiging, want na de afslag van de te trage snelweg A2 was er nog steeds diezelfde ervaring op weg naar de centrale pleisterplaats in het dorp voor meer dan alleen de voetbalafdeling.
Beachvolleybal, gymnastiek, trimmen en toneel dragen bv. ook de naam NITA. En het scharnierpunt van al deze en nog andere activiteiten is ‘het Draaipunt’: een knus onderkomen waarin je, als je goed kijkt, achter een voordoek de rekwisieten ontwaart van een heuse toneelvereniging.
Van de 200 leden komt 95% uit het dorp of heeft daar de ‘roots’. En alles wordt gerund door vrijwilligers.
Mijn aardige gastdame en -heren spraken met nauw verholen trots over hun jaarlijkse Beachvolleybalevenement, wanneer de parkeerplaats omgetoverd wordt in een Beacharena voor een toernooi dat ruimte biedt aan een honderdtal (!) teams.
Schuin wegkijkend door de ramen zag ik een stapeltje ‘businesseats’ richting het nog steeds puike kunstgrasveld worden getorst door een bepaald niet fors uit de kluiten gewassen persoon. Het bleek de voorzitter te zijn die even later aan de ontvangsttafel aanschoof: de heer Bram Griffioen. Een vrijwilliger met een onverdachte dubbelfunctie als voorbeeld van de authentieke NITA clubgeest: “weinig opsmuk en alles onbaatzuchtig samen doen alles ten dienste van de gemeenschap”.
Het geeft een goed gevoel dat er nog veel clubs in ons goede landje actief zijn – waaronder gelukkig ook mijn gekoesterde Bordeauxrode AMVJ – met zo’n ‘inborst’.

Maar ja, er moest dus ook nog worden gebald en dan gelden er soms andere wetten en normen.
We hoopten allemaal vooraf op een zelfde sfeer te velde als die in de bestuurskamer; dus een lekker potje voetbal tussen twee ‘beschaafde elftallen’. Maar dat pakte met het vorderen van de eerste terugwedstrijd in de ‘carroussel in 2a’ helaas anders uit.
Dat de thuisclub uit was op revanche voor de 3-1 nederlaag in de aftrap van de competitie en voor de winterstop al driftig puntjes aan het verzamelen was gegaan om onder de rode streep vandaan te komen, mag als een logische motivator worden beschouwd.
En dat de Kumar Kids de nare smaak van de zeperd tegen Zaandam (1-3) van de week ervoor wilden uitwissen, was ook al geen boude veronderstelling. Maar dat het op den duur een ware ‘matpartij’ met een heel stapeltje ‘geel,geel/rood’ zou worden, wekte naast verbazing ook de nodige afschuw.
In het begin ging het allemaal nog wel. AMVJ balde beter dan NITA, zij het een beetje te traag en teveel balletje breed en terug om echt gevaarlijk te worden. Bovendien zakte na een minuut of vijfentwintig de nauwkeurigheid van de passing en de drive zodanig dat de thuisploeg er wel achter moest komen dat bij deze aanzienlijk hoger aangeschreven tegenstander meer te halen was dan de slachtbank. En als de ene partij verslapt en de andere er juist een forse schep scherpte bovenop gooit zul je zien dat er meer clashes volgen dan wanneer er qua inzet sprake is van balans.
Kon je in de eerste helft nog spreken van “onbedoelde ongelukjes”, het met misbaar en pijnvertrokken rollebollen maakt zo’n incident al gauw tot een charge van ongekende omvang. En merkbaar toenemende onderlinge irritatie dan wel vanwege verongelijkheid over een vermeend onterecht toegekende vrije trap en/of een getrokken gele kaart.
Tussen die bedrijven door werd er tot aan de thee niet gescoord (0-0) en was de kwaliteit van hetgeen AMVJ te berde bracht ook geenszins om over naar huis te schrijven. Hetgeen ik dan ook nalaat.
Wellicht dat de harde wind de hoofden van de heren allengs harder op hol bracht, maar het tweede bedrijf was er voetbalmatig helemaal weinig tot niets te genieten. AMVJ volhardde in het onnauwkeurig en met weinig gogme uitgevoerde balletje breed/terug, inclusief  de ‘op hoop van zegen pass’ (met toenemend balverlies). De gastheren hanteerden bijna volledig de lange hijs naar voren om te trachten – en soms ook nog wel dreigend – gevaar te stichten voor het Bordeauxrode doel, maar keeper Maksim van Ingen liet zich twee keer niet verschalken.
Intussen werd het er allemaal nog onvriendelijker op en werden wederzijds treurige tackles en keiharde knackies uitgedeeld.
Uiteindelijk was de rekening van geel en twee keer geel zo dat de ploegen de eindstreep met net ieder 10 man haalden. Het was bizar om opstootjes te moeten zien, zoals bij de dug-out, waar Jan en Alleman inclusief keepers zich mee meenden te moeten bemoeien.
Kortom: het is, zoals gezegd, bepaald geen treffen geworden waar wij, vrienden van de bestuurskamer, vooraf op gehoopt en gerekend hadden.
Dat AMVJ uiteindelijk door wissel Moamar Heerenveen via een droge poeier na eindelijk een betere corner alsnog de drie punten mee mocht nemen was eigenlijk een beetje teveel van het goede (0-1). Een van Turenhoutje (0-0) was voor deze weinig smakelijke vertoning voor de neutrale kijker genoeg geweest.
Gelukkig was er in de nazit geen wanklank over en weer noch waren er de als-dannetjes of welles-nietejes maar gewoon bitterballen (wel een beetje toepasselijk), een colaatje en een vriendelijke handdruk ten afscheid.
En zo hoort het ook, zelfs na een tumultueus winderig middagje rond het Draaipunt: punt!
Dirk