Het was zo’n week waarin het leven een mens alle kans geeft om lessen te leren.
Ook als je, zoals uw Chroniqueur van Bordeauxrood, toch al meer dan zeven kruisjes achter de kiezen hebt.
Want na “one of these days” in Zandvoort (zie mijn vorige impressie) waarop de Kumar Kids de trouwe supporters op een collectieve offday trakteerden, bleek zelfs ons aller Ajax niet in staat om ondanks een soepel gewonnen potje tegen het aardig tegenspartelende Heracles om mijn humeur met wat enthousiastere millibars op de emotiebarometer op te krikken.
Les: door mij als uiterst vervelend ervaren ervaringen -zoals het prutpotje tegen Zandvoort- blijven nog (steeds) te lang in mijn grijze cellen rondtollen.
Meditatieve massages ten spijt.
Hoewel laat op de avond toch maar nog begonnen aan een impressie, lukte ook dat nog niet erg.
Pas zondagochtend ging dat iets beter en was na een uurtje sportschool (ja, ja) de kater weer op zijn retour.
Hij flakkerde nog even op toen ik de licht verbaasde hoon over de zeperd van een paar oude makkers in de kantine van zondagvierdeklasser NFC slechts met een rondje kon lessen.
Maar daarna was het gelukkig weer “back to normal” in de bovenkamer.
Je hoopt dan dat de nieuwe week weer voldoende positieve energie zal opleveren om het leven van alledag met een glimlach te kunnen vieren.
U weet wel, zo’n fluwelen flow waar je een puntje aan kunt zuigen.
Helaas, dat was niet het plan van de hogere machten die het universum met “hun spel” blijkbaar bestieren.
Er gebeurden nog niet eens echte rampen, hoewel een ongelukje van mijn eega inclusief haar verblijf van een etmaal ziekenhuis op het randje was.
Maar echt een lekker weekje was wel anders.
En dan heb ik het niet over bijvoorbeeld het schandelijke dioxide plusdrama dat onze mooie aarde in toenemende mate bedreigt en het perfide politieke prutsen als zorgwekkend antwoord daarop.
Voer voor de gretige media omringd door pelotons deskundologen, die ook niet blijken te weten waar de klepel zit.
Nee, het gaat over relatief kleine zaken die ergernissen, (lichte) paniek en/of andere emoties opwekken tijdens de dagelijkse doorloop.
Thuis, op straat, in eetgelegenheden, tijdens klusjes als vrijwilliger om maar een paar vluchtwegen te noemen.
Want ik ben als pensionado daardoor weliswaar de leven verstillende geraniums ontvlucht maar daarmee blijkt de kans op mentale ontsporing in feite niet kleiner geworden.
Overal dreigt mijn Ego toch weer net zo heftig in het verweer te moeten komen als in de tijd dat ik tijdens het werkzaam leven de bazen en later als baas de werkers nog met de vinger kon aanwijzen als de oorzaak van mijn malheur.
NB. Tegelijkertijd de drie andere lidmaten die door het gebaar mijn richting op priemden volstrekt negerend…;een les die later gelukkig nog een beetje is ingedaald
Ik zal geen uitvoerige opsomming geven van wat er allemaal mis ging, zoals een mij uit de vingers glippende shampooflacon die een spekglad, bijna niet te stroeven douchevloertje veroorzaakte; een colablikje dat uit een te volle koelkast kwam zetten, dat zich een donkerbruin vlekkerig spetterfestijn tegen een hagelwitte behangetje en lichtkleurige vloerbedekking had beloofd; een al te opdringere automobiliste die een bumperkleef zette om mij tot grotere spoed te manen op een stuk wegdek dat gedrogeerd was door schokbrekende drempels en dito bobbels.
De middelvinger was haar loon. (ik had er onmiddellijk weer spijt van)
De zaktelefoon die plots verdwenen leek en tot onbewust idiote (re)acties leidde terwijl het apparaat feitelijk nog onder handbereik ergens schuilevinkje speelde…en ga zo maar door. Er leek geen einde aan te komen aan deze testweek voor zelfbeheersing.
Ik zal eerlijk zijn: het gemiddelde rapportcijfer was onder de rode streep. Ofwel deze grijze duif vervalt soms nog steeds tot gedrag dat danig aanleiding geeft tot zelf-reflexie.
En terwijl ik dit stukje type is dat proces ook nog in volle hevigheid aan de gang.
Want uiteindelijk schijf ik met deze ontboezemingen toe naar de voetbalzaterdag.
Alwaar mijn vaste hoop lag op eindelijk een beetje aangenamer tijdverdrijf dan het moeten dealen met teleurstellingen die zich de dagen daarvoor ook in achterkamertjes -politieke Amstelveense arena nog voordeden. (nee, we gaan niet klokkenluiden….)
Een revanche van mijn beminde Bordeauxrode vrienden op zichzelf was het vreugdevol vooruitzicht dat mij opgewekt richting het Loopveld deed koersen.
Vandaag zouden hun en mijn spiraal omlaag worden doorbroken.
Tegen de weliswaar altijd lastige en eeuwige tegenstander DVVA, moest en zou het een zege opleveren om een puntje aan te zuigen.
Coach Kumar en zijn staf hadden de basis elf ten opzichte van de week ervoor danig door elkaar gehusseld, maar dat kwam deels ook omdat de elektronische prullenbak nog steeds uitpuilde.
Maar dat euvel bleek ook de tegenstander te hebben. De nieuwe leider van het stel, de sympathieke Lex van der Horst, naast wiens super supporter/moeder ik zo nu en dan wedstrijdjes van SV Ouderkerk meemaakte toen haar zoon daar nog coachte, sprak zelfs van een heel peloton aan afwezigen.
Wat dat betreft was het voor aanvang ook in dat opzicht nog een gelijk spel.
Maar direct na de aanvangstriller van de ook al sympathieke en goed leidende scheids met niet drie maar zelfs vier J’s in de naam, de heer Hajjajji, bleek DVVA daar het minst last van te hebben.
Waren, feller, sterker en voetbalden beter dan de thuisploeg bij wie het niet ontbrak aan goede wil maar wel aan rust en zuiverheid.
Kansen scheppen bleek ook vandaag nog een lastige opgaaf; laat ze staan benutten. Ik telde voor rust met de nodige coulance een drietal pogingen om de bal tussen de palen te krijgen.
Excuusje voor de magerheid van vertoon: de laagstaande en sterk verblindende zon die tegenstond. Positiefje: het laatste kwartier voor rust was er iets meer Sturm und Drang van AMVJ kant.
Bij de gasten ging dat scheppen een stuk soepeler, maar tot de rust kregen ze de bal ook niet in het netje. Ze leken wat dat betreft een klein beet op Lille dat tegen “Ons Aller” best aardig speelde maar leed aan een chronische scoringarmoe.
Rust 0-0.
Met het slot voor ogen hopend dat de boys van Kumar zich het tweede bedrijf snot voor de ogen zouden knokken.
Maar al snel bleek dat dat figuurlijk noch feitelijk het geval was. Er was gewoon te weinig samenhang en te weinig rust om de potten te breken.
Dat breken deed DVVA wel. De score open. Na nota bene een vrije trap bij de hun zestien die zo beroerd terechtkwam en bij het ontbreken van enige restverdediging een van de DVVA spitsen vrij baan gaf om Keeper van Ingen het nakijken te geven. (0-1)
Sein voor Bordeauxrood om alle schroom van zich af te laten glijden en onverhoeds met veelal lange halen het opportunisme een kans te geven; met open huis uiteraard als vervelende polariteit.
Maar omdat DVVA Lille bleef nadoen, bleef het lang bij hun magere voorsprong. Te mager uiteindelijk omdat het Bram van den Driest lukte om in een scrimmage-achtige situatie de gelijkmaker te produceren.
In de slotminuten ook nog (in ieder geval twee open) kansen voor Bordeauxrood om de pot zelfs naar zich toe te trekken. Maar toen de scheids een pingelverdachte ingreep wegwuifde en DVVA zijn ultieme kans opnieuw verprutste was het AMVJ dat aan een pot waar geen puntje aan te zuigen viel, wel nog één puntje overhield.
En we het er met de aardige begeleiding van de bezoekers wel eens moesten zijn dat DVVA dat puntje zuigen wel deed maar in feite zich door Lille te spelen twee punten tekort had gedaan.
Lessen van de middag: de positieve flow met de glimlach is nog niet terug; en het blijkt ( helaas te) lastig om het geworstel van zijn Bordeauxrode vrienden stilzwijgend te moeten blijven aanzien voor
(Sorry boys)
Dirk
