“Daar zijn we weer!”, om maar eens met een platte, aan Jan des Bouvrie, klevende tekst van wal te steken.
Want enige jaren geleden was deze binnenhuishervormer met een bepaald niet door armoe geteisterde klantenkring, niet van de buis en entertainmentpagina’s te branden. En zo werd hij vanwege zijn veelvuldige – “ik ben zo eenvoudig gebleven”- performance een tikje de riseé van menig cabaretesk draakstekend programma; waarvan er eentje de keurig getalenteerde schnabbelaar steevast met hilarisch kirrende stem met bovenstaande tekst begroette.
Die kreet hechtte zich aan mijn grijze cellen, zo aan het begin van alweer een nieuw seizoen van de nog immer met “Kumar Kids” te betitelen hoofdmacht van Bordeauxrood.
Uw als zichzelf benoemde chroniqueur realiseerde zich thuisgekomen dat de vele seizoenen dat hij nu al palavert over zijn gedachtenkronkels rond voetbalwedstrijdjes van zijn gekoesterde bordeauxrode vrienden, bij de lezers daarvan zo langzamerhand best eens een geeuwend cynisch : “daar heb je die vlagjes-loze toetsenlikker ook weer….!” aan de omheining der tanden kan zijn ontsnapt.
Ik begrijp dat best want door het stapeltje jaargangen heen scrollend moet ik toegeven dat er in al die impressies al heel wat thema’s zijn verwerkt die niks met het edele spelletje van doen hebben.
En dat moet je elke keer maar willen verteren, terwijl je toch liever een heus wedstijdverslag wilt consumeren.
Dat laatste lukt mij niet en dat zal ook dit seizoen- voor het laatst- ook niet gebeuren.
Nog even volhouden dus, als u toch geïnteresseerd bent in de handel en wandel van AMVJ Eén. Want in ieder geval wordt de uitslag per wedstrijd altijd wel gememoreerd.
Dat was ook het geval toen Bordeauxrood in het seizoen 2016/17 op bezoek ging bij NITA.
Daar werd met 1-4 gewonnen op het knusse miniparkje in het idyllisch verstilde plekje Nieuwer Ter Aar. Ten bewijze van al dat middeleeuws gelijkende moois, voeg ik graag de luchtfoto van weleer toe.
Daarna verdween de club uit het tweede klassedomein. Tot vandaag.
Alsof er Niet Iets Totaal Anders gebeurd was, presenteerde het weer gepromoveerde NITA zich als de eerste tegenstander in opnieuw 2A van het zaterdagvoetbal (dank KNVB!).
Het was een weerzien met bekenden alsof de tijd had stilgestaan.
En dat er inderdaad “niet iets totaal anders” was, meldde de schier onverslijtbare en nog immer enthousiaste verhalenverteller heer Beudeker, zich als goede oude bekende op het Loopveld om de aftrap van het seizoen met de fluit en op zijn bekende geroutineerde wijze te begeleiden.
En trouwens, ook bij Bordeauxrood leek alles bij het oude gebleven. Een hele forse selectie, waarin onder meer en tot mijn grote plezier Lionel Grootfaam en Teddy Mijnals na een kort avontuur elders, weer als voetbalvrienden zijn opgenomen.
Naar goede gewoonte was de voorbereiding op zijn zachtst gezegd ook nu weer aardig rommelig. In de drie oefenpotjes voor de beker werd traditiegetrouw een schamel resultaat opgehaald; en was de bezetting ook alweer zoals het wezen moest: schamel.
Als bewijs dat er “niet iets totaal anders” was, mocht ik als een van mijn taakjes voorafgaand aan de pot de prullenmand bij het elektronische KNVB wedstrijdformulier bijna tot de nok toe vullen met een enkele verlate vakantievierder en een heel cohort aan
kort-, minder kort- en langduriger gekwetsten.
Ook al niks nieuws voor de hardnekkige lezers van mijn stukjes…maar wel een tikkie zorgelijk dat het er 14 bij elkaar waren.
En tot slot: niet alleen vanwege de verlate zomer, maar gewoon omdat ze fan zijn van Eén: ze waren er ook nu weer in vol zomers gestemd ornaat, de hondstrouwe bordeauxrode zijlijn.
Toch benieuwd hoe het de veertien Kumar Kids, die coach Ricky en zijn assistenten, Nick en Mark ter beschikking hadden, in hun eerste potje verging?
Na twintig minuten prima voetbal en een 2-0 voorsprong juichte het vanbinnen: “hartstikke lekker begin, nog gauw eentje erbij en het is kat in het bakkie! Doelpunten van Sep Jansen en (een hele fraaie) van Tim Wulffraat.
De veelal robuust uit de kluiten gewassen gasten hadden weinig tot niets in te brengen tegen een gretig Bordeauxrood.
Maar met het vorderen van de eerste helft luwde de geestdrift behoorlijk en zakte het kwaliteitsniveau aanzienlijk.
Rust 2-0 omdat NITA nog steeds geen potten kon breken.
Gevolgd door een tweede bedrijf dat ieder bordeauxrood hart een verzakking moet hebben bezorgd. Uw immer kritische chroniqueur zakte net niet door zijn gammele zitje.
Weg schwung, weg overleg, losse verbanden en bakken onnodig balverlies.
Zo help je ook een ploeg die zich tot dan toe niet had laten zien, in het zadel.
En dat gebeurde ook door de gasten: met de lange peer naar voren, die in toenemende mate voor veel defensief billenknijpen bij AMVJ zorgde.
De aansluiting (2-1) niet lang voor tijd was dan ook een logisch gevolg van het warrig chaotische gedoe bij de gastheren.
Een bijna gelijkmaker schroeide nog de paal, voordat Moamar Heerenveen de pot via “het open huis” bij het toch manmoedige NITA met een fraaie treffer definitief in het slot gooide.
Typering voor de tweede helft: gauw goed analyseren en dan gauw vergeten
Desalniettemin toch een driepuntenstart, die als bovenliggende partij op het beneden terras uitbundig werd gevierd, terwijl de aardige NITA mannen een etage hoger nog puntloos een biertje nuttigden.
Dat was nu eens wel iets anders dan voorheen, want in de thuis pot bij AMVJ zag ik dat het destijds een schamel gelijkspel (1-1) was geworden.
Het kan dus toch verkeren, maar dan moet het wel een tikkie beter dan vandaag.
Dirk
