Een mild voorjaarzonnetje en een niet onaangenaam aandoend temperatuurtje hadden het hoofdveld van AMVJ goed gedaan. Omdat in de polder de naweeën van de koning Winter blijkbaar wat langer aanhouden dan in gebieden boven NAP, duurde het even voor de vorst uit de grond was. Maar als dank voor het geduld had moeder natuur (met forse hulp van de onvolprezen onderhoudsmannen van het stadsdeel) gelukkig weer een super bespeelbare mat tevoorschijn getoverd.
Prachtige omstandigheden voor een lekker potje topvoetbal derhalve. Want met de niet geringe prestaties van de eerste competitiehelft in de tas, mocht de wedstrijd tussen de
Maurice meute( voor niet insiders: een koosnaam voor het eerste team van AMVJ) en Castricum als een heuse topper in de tweedeklasse worden geafficheerd.
Met een vertrouwenwekkende winst in een doordeweeks oefenpotje tegen het hogere DVVA in the pocket en met de zoete herinnering van een bijna winst in het eerste treffen tegen deze opponent waren de verwachtingen voor Bordeauxrood ( voor niet insiders: een synoniem voor het eerste team van AMVJ) behoorlijk positief. Die euforische vooruitblik werd overigens best wat vertroebeld door het feit dat Jonne Seriese de Amstel zo nodig voor een hele tijd wenste te verroebelen voor de Wolga, en Tjerk Veltman de wapperende dollars uit the Big Apple niet kon weerstaan, waardoor hij minstens een week of zes zijn sexy six pack aan de andere kant van de oceaan ten toon dient te stellen.
Voeg daaraan toe dat de vliezen van Vissertje ( voor niet insiders: koosnaam voor spits Wieger Visser) nog steeds niet geheeld zijn (zijn trommelvliezen wel te verstaan) dan wordt het ook voor een kundig optimistische coach als Mau (voor niet insiders: koosnaam van het team voor coach Maurice Kuiper) ondanks een redelijke brede selectie toch best een beetje puzzelen.
Overigens was in de eerste tien minuten van het duel van enige schroom of terughoudendheid niets te merken. Eén (voor niet insiders: nog een synoniem voor het eerste elftal van AMVJ) schoot lekker uit de starblokken en met enig geluk hadden er toen al snel één of twee in het mandje van de vijandelijke goalie kunnen liggen. Zo had Nemo (voor niet insiders: zo heet die jongen echt!) Schnek (en ook dit is zijn heuse naam!) meer dan een mogelijkheid om de knuffels van zijn maatjes in ontvangst te mogen nemen, maar de bal wilde er net niet in.
Echter, die splijtende opening kreeg helaas niet het gevolg waar de zijlijn verlekkerd op stond te hopen. Het was ijverig wat Bordeauxrood op de mat legde, dat wel, maar ook rommelig en behoorlijk slordig. Tactisch was er ook wel het een en ander te verhapstukken tegen een tegenstander die ook al erg ijverig over het veld draafde maar aanvankelijk eveneens weinig potten vermocht te breken. Toch was allengs te zien dat de aanvallende driften van Castricum iets dreigender potentie hadden dan die van Boertje (voor niet insiders: een van de koosnamen van spits René Boer) en zijn vooruitgeschoven kompanen. En dat leidde na een half uurtje wat bleek de enige goal van deze pot te zijn geweest. Aan die treffer van de Castricum spits gingen overigens een paar fikse verdedigende missers vooraf, maar eerlijk is eerlijk: die werden bijna professioneel afgestraft. Tot de rust bleef het rommelig aan AMVJ kant met verder zorgelijk weinig mogelijkheden laat staan kansen om de score gelijk te trekken.
In tegenstelling tot eerdere potjes bracht de thee niet de broodnodige rust in het team. Bleef aanvoerder Mark Schol met een duizelende bol in de kleedkamer achter en was ook van een wassend surplus aan conditioneel voordeel in het tweede bedrijf eveneens weinig te merken. Er kwam bij tijd en wijle wel weer wat meer druk naar voren, maar gevaarlijk werd het tot een kwartiertje voor tijd nauwelijks voor het doel van de Castricumse opponent. Pas toen werd alle schroom afgegooid (en de tent achter open), werd er volop met het hart gestreden en was er voor de AMVJ getrouwen aanleiding om het team geestdriftig naar tenminste nog een punt te juichen. En omdat de Castricummers een wat al te overtrokken idee van mededogen bleken te hebben en verzuimden om het open huis van Driest (voor niet insiders: koosnaam voor Bram van der Driest, broer van de ook al in de basis opererende Daan) en zijn makkers definitief te slopen bleef het tot het laatste signaal van een wat eenzijdig fluitende scheids niet fraai maar wel spannend.
Maar zoals al eerder gemeld: gescoord werd er niet meer, zodat Eén voor de tweede keer dit seizoen met lege handen stond. Kan gebeuren, maar daarom niet getreurd. De grote winst is immers al gepakt in de vorige potjes. En met de vertrokken expats, het voller lopen van het blessurehuis (Mark/Jimmy) + op te nemen verlofdagen door een skilustige familie ( Driesten neem een airbag mee boys!!) wordt het er ogenschijnlijk niet simpeler op om de fraaie status als eerstejaars topper in de tweede klasse te handhaven. Maar let op vrienden van Bordeauxrood: schijn bedriegt, want in de spelonken van dit jeugdige gezelschap schuilen bij de resterende families (de broertjes van Moorselaar, respectievelijk de Boer) en eenlingen nog meer dan voldoende power om de komende tegenstanders een poepie te laten ruiken. Mark the words of
Dirk ! (bijnaam voor een AMVJ-er)
