Dat het Hollandse klimaat nogal wispelturig van karakter is, zal voor doorgewinterde zijlijners en acteurs bij het zaterdag amateurvoetbal geen wereldschokkende vaststelling zijn. Maar al te vaak krijgt men immers van doen met sterk wisselende weersomstandigheden. Mooi weer door de week, K-weer tijdens de zaterdag. (of omgekeerd). Zelfs tijdens de wedstrijden geven de immer speelse Weergoden blijk van een grimmig genoegen om de voetbalmens afwisselend te geselen met ruige regen, wervelende winden en dan weer te strelen met zachtaardige zonnestralen.
Maar zo bont als zij het deze week maakten, heb ik het zelden nog beleefd. Terwijl ik dit stukje in het geheugen van mijn laptop prent, kijk ik via de zonnebril recht in het stralende zonnetje dat de afgelopen dagen zo toepasselijk tot een lekkere zwoele lenteweek promoveerde. Maar de nog nauwelijks ontdooide vingers, die nog moeizamer dan anders hun weg over het toetsenbord ploegen,hielden tegelijkertijd de barre herinnering aan een heftige herfstdepressieve voetbalmiddag op het Loopveld ongeloofwaardig levend.
Het was met andere woorden bar en boos toeven langs de lijn en in het veld. Ging het tijdens de door AMVJ 2 tegen de derde reserves van Swift moeizaam gewonnen pot nog wel enigszins, met het naderen van de aanvangsfluit van Eén tegen het Alkmaarse Jong Holland werd het spookscenario almaar onheilspellender: gierende stormwinden schuindwars over het veld, een duisterend zwerk met voortijlende donkere wolkenmassa’s en niet lang daarna kledingdoordrenkende keihard klaterende regenvlagen. Zelfs de ook al in ijltempo neerdalende Boeings en ander vliegtuig werden en stil van……
Blijkbaar was er van Hogerhand besloten om dit noodweer precies twee keer drie kwartier te laten doorrazen, want terwijl de coaches en officials zich tijdens de nazit van binnen trachtten te ontdooien met warme chocolademelk (echt waar!), lieten de van kou beslagen ramen in de bestuurskamer van AMVJ zich van buiten door een paar aarzelende maar licht cynisch glimlachende zonnestralen alweer opwarmen.
In een volkomen opklaring drentelde ik niet lang daarna op nog kousendoordrenkte schoenen naar de parkeerplaats. Zoekend naar een pakkende titel boven deze kolom. Ik besloot tot de weinig originele maar wel betekenisvolle opening dat Bordeauxrood deze drieste middag in het tweede bedrijf de wind in tweeërlei opzichten mee had. Allereerst werd er na rust letterlijk met de stormwind in de rug gespeeld. En tevens hadden de Schakelboys toen ook figuurlijk de wind mee.
Want na het eindsignaal van alweer, maar nu een andere (zie impressie vorige week) goede en onverstoorbaar professioneel leidende heer Westland werd met een degelijke 3-0 zege de zompig geworden grasmat spoorslags ingeruild voor de warme kleedkamer en een eerste weliswaar dorstlessend maar overigens paradoxaal koel biertje.
Na een wedstrijd die zich zoals beschreven onder schier onmogelijke weerstoestanden diende te voltrekken. In de eerste helft kwam AMVJ te zeer gehinderd door de tegenstorm, de tegenregen en het weer tegenstribbelende veld vrijwel niet aan voetballen toe. Goede bedoelingen genoeg maar dit bleek een potje te zijn waarin strijdlust en collectieve inzetbereidheid volledig de prioriteit opeisten.
En het mag gezegd: daarvan toonde Eén hartverwarmend veel aan de kleumende getrouwen. Kleunend waar het moest en toch af en toe pogend het in het DNA van dit team gecodeerde combinatievoetbal te spelen werden er wel enkele mogelijkheden en kansjes geschapen. Maar teveel hing van het winderige toeval af om van echt voetbalgogme te mogen spreken.
Tegenstander Jong Holland was door de storm gedreven, optisch wel wat meer aan de (te lange) bal maar op een enkele keer na was er van die kant veel te weinig echte dreiging om een (logisch lijkende)voorsprong bij rust te mogen claimen. Bovendien stond de verdediging van AMVJ met het vanmiddag super solide centrale duo Mark Schol en Jimmy Jansen de opponent steeds te hinderlijk in de weg.
Het dubbelblanke evenwicht bij rust sprak daarom meer in het voordeel van Bordeauxrood dan van de Oranje gekleurde jonge Hollanders.
Dat voordeel kwam na de thee ook zowel voetballend als scorend ondubbelzinnig tot uitdrukking. Vanaf de start werd door Eén de druk met veel passie en wind in de rug op de vijandelijke veste opgevoerd. Dat leidde als snel tot enkele hachelijke toestanden voor het Oranje bolwerk.
Toch duurde het nog een minuut of twintig tot de weer onvermoeibare jakkeraar Imke van Moorselaar met een geplaatste schuiver de 1-0 mocht aantekenen. Hoewel Jong Holland daarna direct trachtte de bakens met tegenwind te verzetten en tot een paar door Levien Rocha knap gepareerde tegenstoten besloot, werd de spreekwoordelijke deur dichtgeknald door Jonne Seriese die van grote afstand een vrije trap wind mee en snoeihard in het uiterste hoekje mikte.
Die zelfde scherpschutter kreeg de kans om vanaf zijn geliefde witte stip de score nog verder op te voeren, maar AMVJ’s Penalty King faalde dit keer tot zijn eigen grote balen.
Dat er op het scheiden van de markt toch een doelpunt viel was een lekkere opsteker voor de vlak voor tijd ingewisselde en vaak met bescheiden speelminuten bedeelde Myrisk Azamiah. Met een bekeken half omhaaltje zette deze stille werker de eindstand op het bord.
Al met al een verdiende zege voor AMVJ Eén die met lak aan de bizarre omstandigheden met volle inzet werd behaald. En alleen al daarvoor een zonovergoten compliment verdient van een verkleumde
Dirk
