Na vandaag kan er voortaan in ieder geval een streep door de weersvoorspellingen. Ondanks alle wetenschappelijk meteorologische noties omtrent circulaties, hoge-en lagedrukbewegingen en overige weersinvloeden in de atmosfeer zitten de Pietje Paulusma’s van deze wereld er toch met enige regelmaat behoorlijk naast met hun computermodelmatig ondersteunde glazen bollen.
Maar goed ook, want zo’n mispeer rond het weer toont maar weer eens aan dat Moeder Natuur niet met zich laat sollen door welke weerkundige nitwit dan ook. Maar wel vervelend wanneer je voorspellings-technisch mag rekenen op een redelijk mild herfstachtige zaterdag, terwijl de feiten je een tot op het bot doordrenkte plunje bezorgen.
Want mijn hemel, wat een pokkenweer was het op de dag dat er voor twee tegen elkaar strijdende partijen een periodetitel te verdienen was. In plaats van de voorspelde “mogelijke enkele druppeltjes hier en daar” hadden de weergoden blijkbaar last een overvolle blaas, want al bij het wakker worden zeek het pijpenstelen.
Priemende regenvlagen aangewakkerd door een bries die bij tijd en wijle meer iets had van een fiks najaarsstormpje, verwaterden ‘s morgens onder een loodgrijs wolkendek de toch al niet als zonnig ervaren wekelijkse missie naar de plaatselijke grootgrutter tot een naargeestig stemmende expeditie en het verlangen naar warme koffie, de open haard en een föhn.
Enige houvast voor iets van optimisme: “het zou in de middag droog en zelfs zonnig worden….”, aldus de Buienradar, die waarschijnlijk als enige onder de weerapps zijn naam aanvankelijk met de nodige trots mocht dragen. Maar die later op de dag enigszins besmuikt heeft moeten toegeven dat hij er, wat betreft “de doorbrekende zon”, net zo naast zat als zijn betwaterige broers en zusjes.
Want ook nadat hij drie bordeauxrode gladiatoren via een tussenstop bij station RAI had opgepikt, leek mijn karretje tijdens het ritje naar Purmerend meer op een duikklare duikboot dan op een half hybride zuinig zoevende ZOAB-verslinder. (Noot: ZOAB staat voor “zeer open asfaltbeton” de deklaag van veel rijkswegen die aquaplaning en slipgevaar bij nat weer drastisch moet verminderen; N.B. maar bij vorst al vrij snel tot een glijbaan kunnen verworden…) Maar daarom nog niet getreurd: het was nog pril in de middag en dan zou na de regen……toch?
Vergeet het maar: ook het op zich fraai geoutilleerde Sportpark van tegenstander Purmersteijn hulde zich bij aankomst aldaar nog steeds in een somber druipnatte mise-en-scene.
Na regen …….bleef de regen. Goed dat er op prima waterdoorlatend kunstgras gespeeld diende te worden en dat de accommodatie beschikt over een knus maar voor deze gelegenheid ook zeer droog onderkomen voor de supporters. En die waren er van Bordeauxrode zijde in relatief groten getale: het waren, inclusief de opa en grote fan van Zep Fransen, 18.
Er moet wel bij worden gezegd dat daarvan een 7-koppig cohort van 6 (van de in totaal 8) geblesseerden en één geschorste van de Kumar selectie op de gereserveerde stoeltjes van het tribuun hadden plaatsgenomen. De foto die ik ten bewijze had gemaakt is helaas verdronken in een plas water.
Het kiekje zou slechts een ondersteuning zijn geweest van de feiten rond de selectie van Eén (er waren er trouwens ook nog twee “aan het werk”) en volstrekt niet gediend hebben als een excuus voor de prestatie van Bordeauxrood. Deze middag helaas even regenachtig en somber als het weer. En dat terwijl de voorspellingen voor dit treffen tegen de mede-periodetitelkandidaat van een behoorlijk hoog zonneklaar en optimistisch gehalte waren. Je ziet: ook bij een potje voetbal is niets zo onvoorspelbaar als de werkelijkheid.
Want vooral de eerste helft klopte er bij de Kumar Kids geen jota van alle ongetwijfeld goed gemeende goede voornemens.
Het leek wel alsof de diepe depressie die zich boven Purmerend genesteld bleek te hebben, ook in de koppies en lijven van het Bordeauxrode team was ingedaald.
Collectieve focus totaal foetsie, afstand tussen de linies afgrijselijk ruim, kort dekken: ho maar en een gros aan grove mispasses accentueerden het druilerige gedoe van een team, dat hopeloos op zoek was naar zichzelf. Want dat ze op zich heel aardig kunnen ballen is dit seizoen ook al duidelijk geworden.
Zo niet het team van het 112 jaar oude, in 1907 opgerichte maar nog uiterst kwiek en zeer bij de tijd ogende Purmersteijn.
In twee jaar van klasse vier naar 2a doorgestoomd trok het ook vanmiddag fris van de lever en vrolijk gebruikmakend van het slappe verweer van AMVJ ten strijde. En dat ging ze zo goed af dat de rust met een verdiende 2-0 voorsprong door de gastheren werd afgesloten.
Lekker warm koppie thee om weer een beetje warm te worden gaf nog enige warme gevoelens dat het mogelijkerwijs toch nog wat beter zou gaan in het tweede bedrijf.
U leest de voorwaardelijke wenselijkheid die opgesloten zit in de vorige zin goed, want aan de eerste vijfenveertig minuten afgemeten zou een administratieve afdoening van de pot een logischer conclusie zijn geweest.
Maar het moet gezegd: het weer werd er nog steeds niet beter op, maar de motivatie bij AMVJ was wel een behoorlijk aantal millibar gestegen. Er werd in ieder geval gestreden; niet fraai maar wel vele malen veel scherper dan voor de thee.
Het hanteren van “de lange haal naar voren” is nou niet bepaald een handelsmerk van de Kumar discipelen, maar ten opzichte van het passieve tikkie-terug-gedoe was het wel een verademing om te zien dat dit ongebruikelijke systeem, mede dankzij de als tweede spits ingebrachte boomlange Bram van der Driest, behoorlijk druk zette op het vijandelijke doel.
Enige nervositeit leek zich van de aanvankelijk zo zelfbewuste gastheer te hebben meester gemaakt.
Dat het vanwege het bewust “ontresten” van de restverdediging ook twee enorme, maar gemiste kansen voor de thuisploeg opleverde mocht de pret van de opleving bij AMVJ niet drukken.
En dat werd nog leuker toen de vijandelijk kiep een beginnersfoutje maakte waardoor boomlange Bram de kans kreeg de aansluittreffer te produceren (2-1).
In de resterende tijd werd er voluit geknokt om ook nog de gelijkmaker te produceren. Maar toen vlak voor het scheiden van de markt de prima spits van Purmersteijn een ruw weggepoeierde peer uit zijn eigen strafschopgebied oppikte en van een metertje of vijftig (!) fraai in het verlaten AMVJ doel kegelde (3-1), bleek de regen uitgeregend, was de periode voor de thuisploeg en bleef voor AMVJ de leegte van de handen… en zitten met de vraag hoe het toch mogelijk was om zo slecht te beginnen en relatief gezien toch nog weer redelijk opgekrabbeld te eindigen. Tja…..
En dat allemaal na een middag die gezien de inzet in de tweede helft toch een sprankje van een virtueel zonnestraaltje voor het vervolg van deze competitie opleverde.
En oh ja, ook nog een echt uniek moment: het door de scheids van dienst bij een temperatuurtje van een graadje of tien, een minuutje of tien voor tijd inlassen van een persoonlijke drinkpauze…. Ik hoop overigens van harte dat het louter voor de dorst was en geen nare gevolgen voor hem heeft gehad.
Dirk
