Gedurende de week kreeg ik van verschillende kanten opmerkingen over het ontbreken van een impressie van de eerste pot tegen Woudenberg in de nacompetitie. Nu het mijn ego hogelijk streelt dat mijn frutsels toch door enkelen worden gemist, ben ik hen tenminste een verklaring schuldig voor mijn absentie op de AMVJ site. Die is heel eenvoudig: ik was die dag helemaal niet in het vast zeer pittoreske Woudenberg, maar vertoefde mijlen ver daarvandaan in het Brabantse. Niet om Guus Meeuwis of ander provinciaal talent te horen kwelen in een of ander morbide stadion, maar om voor het eerst van mijn leven bij onder meer het uiterst fraaie gezang van tanige Trappistenbroeders de nodige verse energie te tappen (niet te verwarren met het edele vocht dat de broeders daar behoorlijk succesvol produceren, hoor….)
Denk niet dat ik in opperste zorg over het door mijn Bordeauxrode garde te boeken resultaat in de nacompetitie in een stil bezielende retraite was gevlucht. Mijn misrekening bij het vastleggen van die afspraak met een aantal soulmates was destijds dat ik het kampioenschap dan al beslecht achtte in het voordeel van de Schakelboys. Helaas liep dat anders en moest ik dus in de stilte van de hogelijk verticaal georiënteerde kloosterlingen via de profane horizontale verbindingen van de wereldse Iphone vernemen dat AMVJ op de valreep een redelijk verdiende overwinning omgebogen zag tot een schlemielig gelijkspel (als ik de reacties van de Bordeauxrode zijlijn tenminste mocht geloven).
Maar met het thuisvoordeel nog te komen was de stemming onder het Bordeauxrode volkje de voorbije week desalniettemin bepaald positief over het behalen van de volgende ronde. Wellicht wel iets te rooskleurig op de roze wolk gezeten…. Zeker toen het thuisvoordeel nog eens een behoorlijk mentale lift kreeg toen bleek dat de Cricketers van ACC al bezit hadden genomen van het hoofdveld van de thuisclub. Die daarom noodgedwongen maar niet geheel tegen de zin moest uitwijken naar het professionele biljartlaken van buurman RAP. (Jean Bollen en collega’s hierbij nogmaals dank voor de voortreffelijke gastvrijheid!) Want nu kon er, in tegenstelling tot de hotseknots waar de hobbelige thuismat te veel toe noopte, weer eens lekker gecombineerd worden; was de verwachting van het team…..
Maar dat pakte heel anders uit na het beginsignaal van de goede scheids van dienst Vriesenga die samen met zijn collega’s Bax en Boon aan de zijlijn een dikke voldoende voor deze overigens nooit buitensporige pot scoorden. Want in plaats van wat mocht worden verwacht ( AMVJ aan de rol) werd er door de gasten direct zoveel druk gezet, dat het leek alsof het bij de nerveuze Schakelboys toch een tikkie te dun door de broek liep.
Veel onzuiverheid, zomaar weggeroeide ballen, onnodig weggegeven corners tekenden de eerste onzekere minuten in deze laatste vlakke etappe naar de volgende ronde. Het was dan ook bepaald niet vreemd dat verdedigend geknoei de tegenstander al na een minuut of vier/vijf een vroeg doelpunt bij wijze van spreken in de schoot wierp. Knullig, maar nog meer dan voldoende tijd om deze suffe schade te herstellen, hoorde je coach Schakel stilletjes denken.
En dat was ook zo. Heel erg wakker geschrokken boog Eén direct daarna het initiatief naar zich toe. Stukje bij beetje werd de tegenstander teruggedrongen richting eigen zestien. Bij het doel van Levien Rocha, die na een terechte verlichting van zijn aanvankelijk te zware straf weer onder de Bordeauxrode lat was geposteerd, waren ze nauwelijks meer te vinden, de geelgetooide mannen uit Woudenberg.
De makke bij AMVJ was echter ook nu weer de weinige doelgerichtheid van de soms weer heel aardige combinaties en acties. De afronding was met andere woorden te mager om echt doeltreffend genoemd te mogen worden. Dat deed het tot de rust dan ook niet, ondanks de volle inzet en werklust van de ploeg bij steeds hogere zonovergoten temperaturen.
Nog geen man overboord, want nog volle vijfenveertig minuten om de zeperd van het begin te corrigeren.
Maar wat er ook het tweede bedrijf werd geprobeerd en verzonnen, het wilde deze oenig begonnen pot niet meer lukken. Wel spijkerhard gewerkt, maar niet altijd even slim omgesprongen met de ruimtes die met het verstrijken van de tijd aanmerkelijk groter werden. En toen ook de mooiste kans niet aan de ploeg besteed was om tenminste nog een verlenging uit het vuur te slepen, was plots duidelijk dat het seizoen al na krap vijf minuten na het begin van deze teleurstellende apotheose voorbij was; en dat het Schakelteam helaas dus ongepromoveerd op vakantie kan.
Spijtig, na een bizar gek/ leuke competitie waarin vanaf een briljant begin steeds in de top werd meegedraaid; waarvan het kampioenschap op een haar na werd gemist en de nacompetitie niet dat bracht wat er toch vol branie van werd aangenomen.
Teleurstelling is begrijpelijk maar voor ondergetekende beslist geen aanleiding om maar meteen weer een midweekje stille retraite bij de Trappisten te boeken. Want daarvoor is het seizoen toch veel te mooi geweest.
Dus met grote dank aan de coach Schakel en alle spelers voor het absurd hoge vermakelijkheidsgehalte dat jullie mij en ongetwijfeld ook de hondstrouwe Bordeauxrode zijlijn hebben geboden: “ ga lekker los en daarna uitermate uitgerust op weg naar nog grootser daden in een volgend eerste klas avontuur in de tweede klasse†dat is toast waarop van harte een Trappistje wordt geheven door
Dirk
PS En aan alle lezers: dank voor jullie uithoudingsvermogen, maar dit was toch echt de laatste van dit seizoen!
