De winterstop wilde lange tijd maar niet erg winters worden; het had meer weg van een door storm en regen gedomineerde herfststop.
Tegen het eind daarvan reisde een grote groep van de AMVJ selectie (1 en 2) onder organisatorische impulsen van de onvolprezen AMVJ voorzitter en duvelstoejager Lex van Hees af naar aangenamer oorden. Goed om weer een beetje conditionele bodem en vooral veel sociale cohesie (teamspirit en kameraadschap) te creëren voor de tweede competitiehelft.
Wie Barcelona een beetje kent weet dat het daar meestal onder een lekker zonnetje en dito temperatuurtje, lekker toeven is. Zeker op een trainingsaccommodatie op en nabij de Ramblas. Het deed overigens wel wat overtrokken aan om deze mooie stad uit te kiezen om er een oefenpotje te spelen tegen uitgerekend HBOK. Had ook in Zunderdorp gekund toch?
Maar goed, gezien de foto, zie hieronder, leek deze trip voor de positieve impulsen een topper te zijn.
De terugreis verliep niet geheel volgens het dienstrooster, want een hele bak vertraging zorgde ervoor dat de mannen met een baan na de landing rechtstreeks door konden naar de baas….terwijl de comfortzone van zuidelijke warmte ook nog eens had plaatsgemaakt voor een rillerig onaangename vrieskou. Het leek wel zoiets al een onbedoelde gratis training volgens de methode van “Iceman Wim Hof”.
Nou heb ik in een druistige bui zo’n twee jaar geleden mij ook een tijd onderworpen aan (een deel van) diens voorschriften voor een gezond en vitaal nieuw leven. En ik moet zeggen dat ik mij na een tijdje doorzetten best stoer vond om na heftig ademen voor mijn doen langdurig de adem te kunnen inhouden en in een “alkalische” toestand te geraken. Omdat dit voorschrift van deze illustere man bijvoorbeeld een gezonde bloeddoorstroming ernstig zou stimuleren.
Wat meer moeite had ik eerlijk gezegd wel met deel twee van het proces: na een korte warme douche de kraan eerst kort en later steeds langer op de koudste stand zetten. Letterlijk een schok van jewelste om zo plots uit je comfortzone te worden gemept, maar ja alles voor het goede doel: een gezonder mens te worden.
Ik ben ermee gestopt toen de geneeskunde mij hielp om twee danig verstopte aderen met succes weer open te prikken; en met twee stents open te houden.. Volgens mij een genetische bepaalde kwaal en geen gevolg van de gevolgde lessen van Hof.
Maar ik ben daarna toch maar terug gekeerd naar de behagelijke douche en heb de aanbieding om met mijn naakte toges in een ijsbad te gaan zitten vriendelijk doch beslist afgewezen. Wie weet komt het nog zover, want door de medische ingreep spring ik alweer een poosje over een hek(je).
Terug naar de start van deel twee van deze alweer zeer bijzondere competitie waarin Bordeauxrood de (bijna) eerste helft als koploper afsloot; maar op minieme afstand door veel jagers gevolgd. Onder andere door het sowieso altijd lastig te bestrijden Buitenveldert, dat deze middag te gast was op het Loopveld.
Benieuwd of de door sneeuw en brakke terreinomstandigheden nogal kreupele voorbereiding hier te lande enigermate gevreten had aan de ongetwijfeld in de zon opgedane fitheid; en/of de kou (a la Wiim Hof) de juiste prikkel zou geven om weer lekker met elkaar te gaan presteren. Zoals in fase 1.
Het werd om maar in de vergelijking te blijven een behoorlijk koude douche voor de AMVJ zijlijn. Al na een paar minuten was duidelijk dat dit voor de thuisploeg wel eens een lastig middagje kon worden. De tegenstander klapte er vanaf de start van de goed leidende jongeheer Rook bovenop en maakte het zo de thuisploeg moeilijk om het eigen ritme te vinden.
Tot veler verbazing was het verweer rommelig, ongecoördineerd en veel te traag in de pogingen om op te bouwen en de bal naar voren bij de juiste kleur te krijgen. Bovendien bleek de restverdediging niet in orde wanneer een inspeelpass weer eens mislukte, waardoor de felle spitsen van Buitenveldert herhaaldelijk dreigend konden worden.
Uit een zo’n situatie schoot een van die aanvallers de bal na 15 minuten pardoes door de benen van Ronald Visscher (0-1).
Deze vroege achterstand bleek niet de wake-up call te zijn waarop de zijlijn zat te wachten. Het bleef een beetje “sloom” van AMVJ-zijde en er lukte qua combinatievoetbal niet erg veel.
Kansen? Ik had er meer op mijn briefje van de opponent, zoals een knal van een vrije kop-kans op de lat, dan op het hatelijk wit blijvende deel van het velletje waar “vuur van Eén” had moeten staan.
Toen Buitenveldert ietsje minder dominant werd tegen het eind van het eerste bedrijf was er wel wat meer op hun helft van Bordeauxrood te beleven, maar gevaarlijk werd het eigenlijk nooit. Tot…een paar minuten voor rust een door Jeffrey Bok lekker genomen vrije trap door Jeroen Halsema gedecideerd werd ingekopt (1-1). Eerlijk gezegd: een tikkie tegen de verhouding in.
Hoop op beter in het tweede bedrijf bleek al snel een ijdele. AMVJ bleef zeer matig opereren tegen een sterkere en naar het leek fittere gast. Kansen benutten bleek echter voor dat team vooralsnog ook te lastig en de enkele mogelijkheid die AMVJ kreeg – een vrije trap net naast – leverde ook geen applaus op.
Het moet gezegd dat Buitenveldert loon naar werken kreeg toen zo’n 10 minuten voor tijd een goed lopende counter keurig werd afgemaakt (1-2).
Het resterende open huis door het inwisselen door coach Kumar van verdedigers voor aanvallers had tot effect dat de einduitslag er nog iets troostelozer uitzag (1-3) dan de onverwachte koude douche die het team zichzelf, de coaches en de aanhang deze middag helaas bezorgde.
Hopelijk heeft deze koude start niet alleen in overdrachtelijke zin betekenis. Maar is het de ijskoude prikkel die voor een collectieve doorbloeding van de prestatiedrift zorgt. Een prikkel die hard nodig is voor de volgende cruciale potjes.
Derhalve: een hoopvol en warm pleidooi tot beter na een koude douche voor
Dirk
(Die ook coach Kumar naar zeggen te verwerken kreeg.)
