Zittend in op een berg met uitzicht op het in zon en schoonheid badende Toscaanse land vernam ik verleden week van een opgeluchte coach over de definitieve wederopstanding van zijn pupillen: het tot dan toe nog ongeslagen Monnickendam was volkomen verdiend met een 2-0 nederlaag teruggestuurd naar de boorden van het IJsselmeer.
Deze zaterdag, onder een iets minder warm maar aangenaam nazomerzonnetje kon ik een (E)dam verder zelf aanschouwen dat coach Maurice geen indianenverhalen had doorgekabeld naar het verre Italië.
Met andere woorden: Bordeauxrood heeft de smaak van en het plezier in een lekker potje voetbal gelukkig weer geheel teruggevonden na een beetje stroeve start.
Op het fraaie complex van de vers gepromoveerde, Edammer voetbalgrootmacht EVC was AMVJ over twee keer 45 minuten de beter voetballende en fellere ploeg dan nog naar een tweedeklas vorm zoekende tegenpartij. Verdedigend zat het allemaal heel behoorlijk in elkaar, onder de solide leiding van de ook vandaag weer resoluut ingrijpende en voorop in de strijd acterende captain Bram van der Driest. (oké zo Bram?). Maar ook broer Daan en de beide backs -Dirk van Moorselaar en Jimmy Jansen- waren geconcentreerd en scherp aan de bak.
Het middenveld met een aan “oude glans†herwinnende Chris Boer, een bijna ouderwets rakkerende Imke van Moorselaar en (betrekkelijke) nieuweling Dennis Frijn heerste op alle fronten en gaf voor de tegenstander hemeltergend weinig ruimte weg. De basisspitsen Wieger Visser en Tjerk Veldman speelden te kort om ze echt te prijzen. Beiden moesten al in de eerste helft met respectievelijk een gekraakte enkel en een opkomend hamstringetje naar de kant. Een op het eerste gezicht forse tegenslag, maar hier helpt het genot van een brede selectie. Want hun vervangers deden het naar behoren. Dat gold voor de langzaam weer aan zijn zo alom geprezen niveau aanhakende Jonne Seriese; maar zeker ook voor de debutanten spits in het gezelschap Devery Nico Boldewijn.
Enige makke van dat overigens sterke collectieve optreden van Eén was aanvankelijk toch weer de karige scoringsdrift. Kansen waren er in het eerste bedrijf weer genoeg, maar voor het zelfde geld was de rust toch weer met een achterstand aangebroken. Het was dat de teruggekeerde Levien Rocha ondanks het weinige dat hij te doen kreeg toch bij de les bleef, anders was de thuisploeg uit een standaardsituatie en een (fraaie) kopbal van hun beste man en aanvoerder doeltreffend geweest. Nu tikte Rocha in een gestrekte reflex de bal tegen de binnenkant van de paal waarna de verdedigers konden opruimen.
Rust derhalve dubbelblank.
In de tweede helft een vrijwel identiek spelbeeld; zij het dat AMVJ nog een tandje overwegender was dan daarvoor. EVC kwam voetballend en qua dreiging maar weinig in het stuk voor en moest naarmate de pot vorderde ook steeds meer ruimte weggeven. Blijkbaar werd de druk op een gegeven moment toch te groot want al pressend kreeg Eén steeds meer kansen om de score te openen. De vrees voor falen kon uiteindelijk worden ingeruild voor een bevrijdend indianengehuil, nadat Chris Boer zijn broer René voordeed waartoe die laatste , keihardwerkend als altijd maar toch nog maar moeizaam in slaagt: scoren. B(r)oer Chri (koosnaam) sneakte de bal met een vilein schotje onder de grabbelende EVC goalie voor een verdiende voorsprong in het Edammer net.
Merkwaardigerwijs begon Eén daarna wat zwalkend en onzeker te spelen, maar EVC kon daar geen enkel zinvol gebruik van maken. Wat echter bleef was het snoeiharde (samen)werken voor een optimaal resultaat. De beloning kwam vijf minuten voor tijd toen Devery Boldewijn met een door Imke van Moorselaar magistraal voorbereide intikker zijn maidengoal mocht scoren. Dat EVC in het eindsignaal van een helemaal uit Groningen afgedaalde, maar weer voortreffelijke jeugdige scheids nog een tegenpuntje geschonken kreeg, mocht de pret van weer drie punten in de tas niet meer drukken.
De oplettende lezer zal gemerkt hebben dat, geheel tegen de gewoonte in en na ook het noemen van de laatste wissel (Jeffry Molleman voor Dennis Frijn) in dit verslagje de namen van alle acteurs zijn vereeuwigd.
Dat uitbundige vertoon is vooral ingegeven door de constatering dat er deze voetbalvrolijke middag weer een (h)echt team stond dat ondanks de nog niet geheel uitgewerkte virus van scoringsarmoe onversaagd is blijven strijden voor een prima resultaat. Proficiat Gents! En dat mag de hele rest van de competitie zo blijven van
Dirk
