Uw toch al niet als optimistisch gekwalificeerde verslaggever – door de heren van Eén meute meermaals geëtiketteerd als: “ouwe brombeer†– was ingetogen zorgelijk benieuwd hoe Bordeauxrood de toch enigermate beschamende bekerzeperd van vorige week tegen streekgenoot Roda ’23 had verhapstukt.
“Wellicht goed dat je een keertje zo je neus stoot, lijkt een prima wake-up call, want goed en fel getraind deze weekâ€, was de kortbondige conclusie van coach Hans Schakel van zijn weekje teamervaring na de crash. Een statement vol vertrouwen geuit tijdens de heenrit naar Monnickendam, alwaar door zijn boys tegen de laaggeplaatste club van die naam het bewijs van zijn gelijk geleverd moest worden.
Ik was er nog niet zo gerust op, maar ik had de herstelverrichtingen op het trainingsveld gedurende de week dan ook nauwelijks gade kunnen slaan. In de door Schakel professioneel geënsceneerde nabespreking op de maandag “after the weekend†was eerder nog van ongeloof en berusting sprake dan van een collectieve mental powerlift (“dat nooit meer….â€) Daarbij gevoegd dat mijn ervaring leert dat ballen tegen laaggeklasseerde opponenten nou ook niet een happening is, waar het Schakelteam zijn strijdbaarste tuniek voor uit de kast haalt.
En tenslotte niet te vergeten dat Eén vorig seizoen bij de Monnicken letterlijk en figuurlijk zeer nat ging, moge mijn voorzichtig zorgelijke benadering van deze pot vooraf verklaren.
Dat die zorg achteraf als volledig ongegrond en vergezeld van enig extern hoongelach de vullisbak in kon, is mogelijk voor de niet bij het treffen aanwezige lezers, bij het vernemen van de einduitslag -1-3 voor de AMVJ- een welhaast logische slotsom. (“die ouwe brombeer, toch…..!â€)
Maar geachte afwezigen, de hondstrouwe wel aanwezige Bordeauxrode adepten zullen mij geen ongelijk geven wanneer ik stel dat de drie punten pas na veel Monni(c)kenwerk in de terugtas naar het Loopveld gestopt konden worden.
Voor wie deze wat archaïsch aandoende kreet niets zegt hier, voor de goede orde een verklarende encyclopedische tekst: â€monnikenwerk duidt op een weinig spectaculaire bezigheid die veel zorgvuldigheid en doorzettingsvermogen vergt…..â€
Een omschrijving die naadloos past op de wijze waarop de zege van Eén op deze onverwacht zonnige middag tot stand kwam.
Zeker in de eerste helft was het weinig spectaculair wat Bordeauxrood de zijlijn te bieden had. Daartoe overigens zeer uitgenodigd door de ver op eigen helft terugzakkende Monnicken, die louter met de counter enig gevaar in hun bedoelingen wensten te leggen. Zonder dat dit ook al weinig spectaculaire optreden tot al te veel rumoer voor het doel van Levien Rocha leidde.
Maar een opzet die overigens wel met de nodige zorgvuldigheid en doorzettingsvermogen werd uitgevoerd.
Met veel voorzichtig en hardnekkig- saai Ajax gelijkend – balbezit gerelateerd schuiffie-schuiffie in de breedte, brak ook AMVJ nauwelijks potten. Of het moest uit dooie spelmomenten komen, waarvan er zelfs eentje (corner) na een minuut of twintig door captain Bram van der Driest koppend in een voorsprong voor zijn ploeg werd getransformeerd.
Tot aan de rust gebeurde er, behoudens een enkele vage mogelijkheid om toen al een veilige score op het bord te zetten, eigenlijk niet zoveel meer. Zoals gezegd: weinig spectaculair bordeauxrood monnikenwerk.
Dat zo’n magere 0-1 het vuur op beter in de thuisploeg brandend had gehouden, bleek na direct na rust. Zij kwamen kwieker en alerter uit de kleedkamer dan het wat achteloos ogende AMVJ.
Zeker het eerste kwartier veel balverlies en weinig zorgvuldigheid zorgden voor meer benauwdheid bij Rocha dan in het hele eerste bedrijf.
Toch kon ook hij niet voorkomen dat de thuisploeg slap acteren van de AMVJ-verdediging met een prachtige gelijkmakende treffer van de Monnick of the Match, (Deo ( what’s in a name) Sinduhije (inderdaad!) afstrafte.
Hun dolle vreugde was echter van niet al te lange duur. Blijkbaar beseften de Schakelboys direct na de gelijkmaker dat ze beter vanuit hun eigen kracht konden gaan acteren, dan hun tactische oren blijvend naar de spelopvatting van de tegenstander te laten hangen.
Hoog druk zetten en compacter met hogere balsnelheid spelen, kenmerkten tot groot genoegen van ondergetekende het laatste deel van deze door scheids van dienst van Vliet zonder veel opsmuk, maar ruim voldoende geleide pot.
Dat de ploeg daar beter in is dan het monnikenwerk van breed breien en juist dan tot spectaculair ballen en gevaar stichten komt, bewezen twee treffers van de broeders de Boer.
Eerst prikte broer Rene na goed doorzetten de 1-2 in de touwen.
Daarna was het de beurt aan broer Chris die na een flitsende aanval verwoestend hard uit mocht halen voor de definitieve nekslag voor de dapper voor behoud strijdend Monnickendammers.
Hoewel de score tussendoor en daarna nog verder had kunnen oplopen was het uiteindelijk ook wel mooi zo. De thuisploeg verdiende vanwege het eigen monnikenwerk beslist geen hogere nederlaag.
Het was al met al een leerzaam middagje waarin na veel monnikenwerk toch goed ge-Boerd werd door een ploeg die aantoonde dat de bekersof eenmalig was, maar veel meer nog in het laatste deel bewees waar de ware kracht schuilt. Althans dat is de thans zorgeloze overtuiging van “ouwe brombeerâ€
Dirk
