Allereerst: laat u door de kop boven deze kolom niet op de verkeerde gedachte brengen dat de schrijver dezes zijn weerzin om over nederlagen te berichten wenst af te reageren op het pittoreske plaatsje zelf; laat staan op de plaatselijke voetbalclub van die naam. Noch het een noch het ander is ook maar enigermate aan de orde.
Integendeel, de warme ontvangst door de bestuurders en staf van de club was in tegenstelling tot de bottenkleumende herfstsfeer buiten, zoals altijd weer hartverwarmend amicaal. Maar toen door hen zorgelijke beelden werden voorgespiegeld over de onthechte staat van hun hoofdmacht en de moeizame manier waarop deze competitie voor hen verloopt, kreeg ik een beetje de kriebels.
Moest onwillekeurig toch weer even denken aan alle weerbarstige stoplichten die mijn met zes man, ballenzak, draagbaar magnetisch demobord en een krat met drinkbekers toch al zwaarbeproefde vehikel op de heenweg hadden dwarsgezeten. Bijgeloof het of niet: het zijn soms voortekenen voor een moeilijk potje. (zie eerdere bijdragen)
Aan de andere kant was het ook niet echt voorstelbaar, dat de flow van de laatste twee wedstrijden van AMVJ 1 zomaar door de druilerige windhozen van de Monnickendamse kunstgrasmat zou kunnen worden weggeblazen. Wat dat betreft spraken de heimelijk gelegde kaarten paradoxaal genoeg van een voortdurende schwung van de Schakelboys. Maar blijkbaar had ik moeten begrijpen dat die pas in de tweede helft een beetje zichtbaar zou worden.
Want de eerste helft was van een onherkenbaar draconisch slecht gehalte geweest; van de ploeg die toch bekend staat om zijn gretigheid en inzet.
Zo erg was het, dat “damn†de korte maar krachtige samenvatting moge zijn van de ongewoon harde prediking waarmee coach Hans zijn bedremmelde pupillen de les las tijdens de thee. Niet zozeer ging zijn teleurstelling over het feit dat de bal al een twintigtal seconden na de startfluit van de “gezellige old-timerâ€, maar nog immer zeer ruim voldoende scorende scheids O’Niel en na een door grens Harry niet opgemerkte maar ernstige vorm van buitenspel,in het Bordeauxrode mandje lag. Noch klaagde hij erover dat het na een minuut of zeven 2-0 voor de thuisploeg was, na een scherpe corner die door Dennis Frijn ongelukkigerwijs achter zijn eigen doelman werd geprikt.
Maar zijn welgemeende toorn richtte zich terecht op alle opbouwende lessen en afspraken gedurende het seizoen, die nu in drie kwartier door zijn team lamlendig door het putje werden gespoeld. Dat het na die zeperd van de eerste minuten verder ook niet meezat (kansen genoeg, maar soms door enige pech niet benut) boeide hem matig tot niet. Want eerlijk is eerlijk, de wel fel en gedreven voor lijfsbehoud strijdende Monnickendammers hadden van de vanmiddag wel erg ruimhartige verdedigers van AMVJ tussendoor ook nog een paar open kansen aangereikt gekregen, die een ruststand van 5-2 of erger bepaald geen flatteus aanzien zouden hebben gegeven.
Gelukkig bleek de slotbede van de coach om in het tweede bedrijf de juiste draad weer op te pakken het nodige elan in het team te hebben teruggebracht. Het was nog wel verre van echt genietbaar wat de boys op de mat legden, maar er werd tenminste weer voor een beter resultaat geknokt. De gastheren dienden zich daarom vooral tot tegenhouden te beperken en kwamen nog maar sporadisch tot de zestien meter van hun opponenten.
Toen echter de aansluiting uitbleef gooide coach Schakel alle aanvallende bankzitters alsnog in de strijd. En dat leidde direct na eindelijk eens een prima aanval tot de 2-1 door de koud opgedraafde Tjerk Veltman.
De hoop op meer gloorde, maar die bleek uiteindelijk toch ijdel. Want de poort die gedurende de hele pot al redelijk open had gestaan, ging met het verstrijken van de tijd helemaal uit de hengsels bij Eén; en dat leidde op het scheiden van de markt tot de ietwat geflatteerde, maar uiteindelijk op basis van inzet, ijver en wilskracht verdiende zege voor de thuisploeg.
Al met al een dure les voor AMVJ, dat door een “lichtzinnige†eerste zeven plus wanstaltige resterende minuten in het eerste bedrijf weer verder van een feest is afgeraakt dan waarop vorige week nog mocht worden gehoopt door
Dirk
PS.Maar die treurnis mag alle AMVJ getrouwen niet verhinderen hun stem bij het AD uit te brengen op Steef Schelling voor de titel clubheld van het jaar!! Doen!!!!!
