Een miezerig gevoel. Zoiets van: een beetje triestig, treurig en bedrukt met neiging tot lichte somberheid.
Ook al is het alweer lente en komt de natuur, ondanks alle stikstof producerende praatjes, gewoon weer tot bloei. Er valt dus geen blaadje van de bomen, want dan zou het “normaler” zijn om slechtgehumeurd te zijn. Heeft u dat nou ook wel eens in de lente?
Uw chroniqueur van het zo langzamerhand door verlies van klasse-behoud bedreigde Kumar Cohort, bekroop dat gevoel toen hij, na het laatste fluitsignaal van de ruim voldoende scorende scheids van dienst de heer Hemkes, terugreed uit Zandvoort.
Niet voor de eerste keer in zo’n mistroostige mood overigens, want de archieven wijzen uit dat het op dat hele grote en mooie kunstgrasveld in Zandvoort maar lastig puntjes scoren is tegen een contra AMVJ altijd tot de tanden gewapende thuisploeg.
Ik kan me zelfs geen enkel puntje herinneren; dit in tegenstelling tot coach Kumar – zie en hoor het filmpje hierna – die repte van een vroeger behaald gelijk spel.
Hoe dan ook, meestal gaan nederlagen -en soms forse – mee terug in de tas met vuile spullen. En dat maakt op zich al niet echt vrolijk, kan ik u verzekeren.
Het lijkt wel of in die toch als vrolijk mondain te boek staande badplaats veel betekenissen van het woord “miezerig” (of nog erger leed) samenspannen om het verblijf van Bordeauxrood er telkens tot een zo schraal (- miezerig) mogelijke aangelegenheid te maken.
Bijvoorbeeld door de omstandigheden waaronder geacteerd moet worden. In de duinpan aan de Duintjesveldweg is het vrijwel altijd geen weer om een ansicht over naar huis te schrijven. Of het waait er “alle ballen op het dak” of het giet er pijpenstelen, dan wel is het een combinatie van die miezerigheid bevorderende elementen.
Vanochtend kon de wekelijkse AH-Erlebnis nog onder een kil mild zonnetje worden afgewerkt, maar toen het tijd werd om richting zee te gaan, werd het zwerk grauwer en grauwer en moesten al ras ook de ruitenwissers op full speed.
Aangekomen in het home van Zandvoort s.v. zag ik door de ramen van de bestuurskamer een regenrijke warming up in een sombere herfstentourage. Gelukkig was de wind geen echte hoofdrolspeler, maar nochtans ging elke vergelijking met een “lazy afternoon on a sunny beach” ook vandaag weer volslagen nat.
De bestuurskamer zelf deelde in die stemming. Dat lag beslist niet aan de twee aardige mensen die de ontvangst verzorgden, maar in vroeger tijden gonsde het er vaak van de drukte. Nu is dat – zoals in menig bestuurskamer – ook in Zandvoort voorbij. Veelal wordt alleen nog de scheidsrechter opgevangen en komt er zelden nog iets mee met de bezoekers. Nou ben ik wel vrij fors maar in mijn uppie een bestuurskamer vullen…….het is niet anders.
Gelukkig kon de plu dicht blijven tijdens de wedstrijd, want Zandvoort beschikt over een riante vochtvrije tribune. Met nog een paar oer-getrouwe supporters waren we benieuwd of het Kumar team vandaag voor de verandering virtueel de zon voor ons een keer zou laten schijnen. Want eerlijk is eerlijk: tijdens de afgelopen potjes waren we van de prestaties te velde niet echt warm geworden.
En warempel, daar leek het de eerste vijftien minuten hoopvol op. Met een beetje mazzel had het toen al 0-2 kunnen staan, na een paar prima scherpe aanvallen met dito voorzetten. Beiden voor het inkeilen om zo te zeggen, maar helaas beiden ook om zeep geholpen.
Daarna verdween de gezonde agressie langzaamaan weer als sneeuw voor de zon, aangekondigd door een foutenfestival aan verkeerde of niet begrepen passes over afstand.
De thuisploeg kon daar, behoudens veel gekrakeel om strafschoppen en een enkele mogelijkheid, ook weinig constructiefs tegenover stellen, zodat het met het vorderen van de eerste helft een beetje een weergelijkend miezerige vertoning werd. AMVJ viel helaas te veel terug op weinig geslaagd kick and rush, terwijl Zandvoort daar een even doelloos patroon tegenoverstelde.
Logische ruststand: dubbelblank.
De hoop op een intensiever tweede bedrijf leek te worden bewaarheid. In ieder geval sloten de linies bij Bordeauxrood aanvankelijk wat meer aan, maar er ging ook daarbij weer het nodige mis.
Van de kant af leek het wel of de angst voor verlies het won van de drive om de pot te winnen. Ik zal niet beweren dat de kantjes ervan af werden gelopen, maar het spel was en bleef een tikkie chaotisch en bovendien erg slordig.
Vooral met de schaarse kansen die zich ook de tweede helft aandienden. Een bal op de lat en een grote, slechts een sliding vereisende kans gaven niet de gewenste beloning.
Daarnaast leidde onnodig veel balverlies bij sommige spelers er zelfs toe dat een ook niet bijster briljant spelende opponent af en toe toch dreigend kon worden. Ook nadat een van hun spelers met nog een kwartiertje op de klok met direct rood mocht vetrekken was er van overwicht door AMVJ nauwelijks iets te merken.
Vlak voor tijd was de grootste kans op drie punten zelfs voor Zandvoort, maar ook dat buitenkansje ging er niet in. En dus stond er uiteindelijk een heuse van Turenhout op het scorebord (0-0) na een in vele opzichten miezerige middag qua weer en vertier in Zandvoort.
Overigens was het wel weer droog geworden en maak ik deze impressie terwijl de zonnestralen mijn tikkamertje verwarmen.
Het lijkt wel of de weergoden het erom doen om……. Nou ja, het is nog niet allemaal verloren en met enig optimisme kan dit ene puntje uit een miezerig Zandvoort toch van onschatbare waarde blijken te zijn bij de eindafrekening van dit seizoen.
Coach Kumar is het niet met mijn wedstrijdbeeld eens, maar heeft wel beloofd dat het goedkomt aan
Dirk
Kijk maar…..
