Omdat Twee en tegenstander na een minuut of vijftien tot eigen schade en schande tot de ontdekking waren gekomen dat er toch geen scheidsrechter was komen opdagen, was er voor ondergetekende ampel tijd om in afwachting van het optreden van Eén onder een mild voorjaarszonnetje een tikje verweesd te mediteren over de verwording van onze samenleving (of wat daar tegenwoordig nog aan armzalig artefact van over is). De vullingen vielen nog net niet uit mijn kiezen en gelukkig was voor de directe omgeving de broek ook niet geheel tot de enkels afgezakt, maar het onfrisse drama in één kort bedrijfje dat zich zojuist nog aan mijn oog onttrokken had tart elke cynicus tot een schofferend expose over de verloedering van de sport door zwaar verloederde frustraten.
Cryptisch? Zeker, maar vraag het degenen maar die erbij waren, Ik ben er helemaal klaar mee (mits het bestuur maatregelen neemt).
Gelukkig was de compensatie die de Hassan horde bood voor de zojuist door mij vagelijk beschreven sociale wanvertoning van Twee om behoorlijk van bij te komen. Nadat de bordeauxrode coach uit voorzorg een check op alle pasfoto’s had laten uitvoeren en Kiepie enige minuten na aanvang met een knappe safe aan zijn verdedigende maatjes had laten weten dat het potje tegen de Dijk toch al beduidend aan de gang was, nam Een het heft voorgoed in handen. En scoorde vier keer in totaal met de regelmaat van de een precisieklok. Twee maal voor en twee maal na rust. Maar van mij en menig ander langs het lijntje had die regelmaat tegen deze wel enigszins maar toch niet erg dreigend tegenspartelende tegenstander best nog wat regelmatiger mogen en kunnen zijn. De 4-0 eindstand was bepaald niet geflatteerd en had aanzienlijk hoger kunnen uitvallen als er wat minder laks met de vele mogelijkheden en kansen was omgesprongen.
Maar goed, om te voorkomen dat deze chroniqueur door Captain Driest ook digitaal als Ouwe mopperkont wordt geboekstaafd, bagatelliseer ik de relatief magere eindscore hier maar tot een uiting van ingetogen mildheid tegenover een mindere tegenstander en niet als een schrijnend gebrek aan overvloedige scoringsdrift.
Want eerlijk is eerlijk verder was er, op de inmiddels overbekende concentratiedip na een vrij gemakkelijk verkregen voorsprong na, op de performance van de boys weinig aan te merken. Over het geheel genomen is de collectieve driepunten passie weer geheel terug in het team. De drive die na drie weken slampamper sores vorige week tegen Ouderkerk weer ten toon werd gespreid was gezien het vertoonde spel op deze lekkere lentemiddag derhalve geen eenmalig oprisping. Een straalt echt het plan uit om geen punt meer te verspelen in de resterende wedstrijden. Zelfs vakanties, schorsingen, blessures en andere vormen van afwezigheid (Imke, Sander, Chri, Boesoe en Kris) van toch niet de minsten van het span kan het team niet deren. Zeker nu blijkt dat nieuwelingen waarvan Joffrey Molleman en Oscar van der Wiele vandaag hun eerste speelminuten in Eén mochten verorberen, het hogere niveau aardig kunnen bijsloffen. Dat geldt zeker voor Pieter die zijn wekelijks groeiend zelfvertrouwen als basisspeler een eerste bekroning gaf door uit een gaaf genomen vrije trap Een fraai aan de leiding te brengen.
Ook Daan van broer Driest verving de hele tweede helft de gekwetste Neelie naar behoren. Met die vertrouwenwekkende luxe en de weer hardnekkig teruggekeerde “wil om te winnen” kan de goede Hassan voor de vier nog resterende potjes in ieder geval net als ik de komende weken lekker rustig gaan slapen.
Ook als NFC de door de bond eerder afgepakte strafpunten alsnog terugkrijgt blijft Een, met een dankbaar schouderklopje richting Ouderkerk gewoon aan kop. Zoniet dan is de kloof met de concurrent sinds vanmiddag weer vier hele puntjes. En dat kwam naast Pieter mede dankzij goals van Vissertje (2x) en jawel hoor men zal het volgende week ongetwijfeld weer van alle daken horen: ook de “machine himself” krikte het enigermate geschonden Torinstinct via een onberispelijke pingel hopelijk weer naar een tikkie hogere alertheid.
Nog maar twaalf punten te gaan en Hassan krijgt het afscheidscadeau waar Maurice zijn jonge maar bekwaam gretige handen ongetwijfeld vol aan zal krijgen. Succes! Dirk
