Sommige aardige mensen zie je niet vaak in levenden lijve in het dagelijks leven; hooguit één keertje per soms meerdere seizoenen.
Anderen – ook best een goedertieren duo – hoop je alleen op de hun toebedachte feestdag tegen te komen; en vooral niet voortijdig, laat staan: meerdere malen.
En als het toeval wil dat vertegenwoordigers uit zowel de eerste als de tweede categorie op dezelfde dag op Het Loopveld verschijnen en elkaar op het hobbel hoofdveld van AMVJ “virtueel” ontmoeten, is er weer een impressie geboren rond mijn – ook na vandaag nog (!) – immer dierbare Bordeauxrode vrienden.
Uw chroniqueur van de zijns inziens steeds schrieler wordende manifestaties van het Kumar Cohort voegt daar wel aan toe blij te zijn met dit toeval, omdat dat ook het weerzien was met Bram uit categorie 1 (zie boven).
De andere twee (Klaas en Piet) hadden wat mij betreft niet ten derden male langs hoeven komen vóór 5 december. Een keertje bij Arsenal en daarna – oh gruwel van 5 tegengoals in 13 minuten – tegen AFC waren echt meer dan genoeg voor de trouwe Bordeauxrode zijlijners.
Maar daarover straks verder.
Trouwe lezers weten dat ik over de scheidsen van dienst meestal summier ben in mijn impressies. Zij die in mijn ogen lekker bezig zijn geweest krijgen een bemoedigende pluim; anderen die dat niet zo vlekkeloos deden, zoeken tevergeefs naar hun performance. Maar af en toe krijgt een ref die gerekend mag worden tot “oude bekende” of zomaar een nadere kennismaking verdient (en mits voldoende gefloten), wat meer aandacht.
Paar voorbeelden: Ferit Akkaya, de fluitende buschauffeur; Julio Barrales, praatgrage scheids met boeiende verhalen; en recent de nog maar 24 jaar jonge Bryan de Groot, volgens vriend en vijand een prima leidsman, die zijn fluit aan de wilgen hing in het Ego-tuintje van scheidsrechtercommissies en rapporteurs.
In deze, in de loop der jaren nog wel wat langere galerij, neemt scheids Bram van den Bogaard – “de Twitterscheids” – wel een bijzonder plekje in.
Jaren geleden tijdens een uitwedstrijd kennis gemaakt in zijn kleedkamer. Omdat ik mij buiten het nerveuze gewoel in de spelerscabine (toen nog als “uw chroniqueur met het vlagje”) rustig in mijn grenskloffie wilde hijsen en bij deze boeiende man onderdak kreeg.
Want wie begint er na zijn veertigste nog met fluiten en stoomt vervolgens moeiteloos in een paar jaar door naar hogere klassen? (Ik weet zeker: door niet in het zojuist genoemde Ego-tuintje te gaan wieden en schoffelen, maar gewoon door goed te fluiten.)
Boeiend ook omdat ons gesprek destijds niet beperkt bleef tot scheidsrechtelijk onderwijs hoe je een vlagje moest hanteren. Maar aanhaakte aan wat ons als gewone stervelingen in die tijd bezig hield.
Bram heeft meerdere keren daarna een potje van Bordeauxrood tot een goed einde gebracht. En vandaag was er na een redelijk lange tijd opnieuw een uiterst plezierig weerzien met een inmiddels 54-jarige afgetrainde man, die aantoonde wedstrijden op het tweede (en naar zeggen ook eerste) klasse niveau nog op een professionele manier te kunnen managen. Dat bleek ook door de complimenten van de strijdende partijen na afloop.
Daarna was het ouderwets bijpraten over hetgeen twee wat ouder geworden maar nog steeds gewone stervelingen zittend op een campingbank in de kantine heden ten dage bezig houdt.
Op de inhoud van ons palaver ga ik verder niet in, behalve dan dat de wedstrijd tussen AMVJ en Zandvoort betrekkelijk weinig ruimte innam in Brams aandeel in onze dialoog: “Zeer matige pot, wel sportief, redelijk goede sfeer onderling in het veld en daardoor niet moeilijk om te leiden”, was het bescheiden commentaar van de scheids van dienst.
Eigenlijk zou ondergetekende het hierbij ook kunnen laten, want zijn analyse klopte.
Maar was anderzijds niet volledig, want Klaas en Piet zijn nog niet ten tonele gevoerd.
En hun geest waarde ook vandaag weer rond op Het Loopveld. Blijkbaar doet het team van Kumar aan speed-cadeautjes voor de tegenstanders.
Na vanmiddag zijn ze daar in ieder geval periodekampioen in geworden.
Bordeauxrood schoot dermate slap en ongeconcentreerd uit de startblokken dat er na een minuutje spelen alweer tegen een achterstand werd aangekeken (0-1).
Klaas glunderde stilletjes bij het zien van zo’n ruimhartige goedgeefsheid, maar genderneutrale Piet kon toch niet nalaten de aanstichter van het leed met zijn gard een roetveeg uit de pan te geven.
En nee, we noemen geen namen, want wat volgde was ook slechts een artefact van wat een strijdvaardige teamprestatie had moeten zijn: namelijk in plaats van diep ademhalen en samen terug knokken, was het haast aandoenlijk om te zien met hoe weinig gogme en overleg er werd gebald. Het kostte in toenemende mate moeite om een bal bij dezelfde kleur te krijgen en de doelman van Zandvoort kende grotendeels een rustig middagje. Hij had, zeker de eerste helft, een verrekijker nodig om een Bordeauxrode aanvaller te kunnen spotten.
Zandvoort, dat wel iets meer gemeenschappelijk venijn en werklust op de mat legde, koesterde het geschenk van de snelle goal met zorg en kwam er zo nu en dan met een niet ongevaarlijk countertje uit; en zo niet, dan werd ze met hulp van de tegenstander wel de weg naar het vijandelijke doel gewezen. Maar verder scoren bleef ook bij hen uit (rust 0-1).
De tweede helft was tot zo’n vijftien minuten voor tijd een getrouwe kopie van het eerste bedrijf. Een machteloos naar vorm zoekend AMVJ en een feller, scherper en door de gogme van een oudgediende prof goed geregisseerd Zandvoort. Met va banque wissels van de bank werd geprobeerd het tij alsnog te keren en tenminste een puntje te verdienen. En jawel, toen kreeg ook de kiep van de gasten het af en toe een tikkie benauwd (balletje tegen de lat, balletje net over en een scrimmage waarin de bal net niet over de lijn wilde).
En omdat Zandvoort ook geen raad wist met de geboden ruimte, Klaas en Piet – hopelijk definitief – uit beeld waren gestapt, floot scheids Bram van de Boogaard na bijna 95 minuten AMVJ weer dieper de zorgen in, na een miniem ogende maar keiharde nederlaag (0-1) die al vlak na het begin was weggeschonken aan een niet grootse maar wel wilskrachtiger mede-laagvlieger.
Een zichtbaar teleurgestelde coach Kumar zei er na afloop het volgende over:
En daar is niks mee miszegt en ook niet dat er heel veel werk aan de winkel is.
Dat laatste is zeker “een zekerheidje” voor
Dirk
Met de hartelijke groeten overigens aan Bram, Klaas en Piet.
