In deze turbulente tijden viert het Ego hoogtij. Het eigen ik(je) komt, zo lijkt het, op de eerste, tweede en derde plaats.
“Als ik maar krijg wat ik wil en kan doen wat ik wil is het oké. Pas als dat allemaal naar mijn zin is en gelukt is en mijn overvolle agenda het toelaat is er ruimte om voor anderen iets te betekenen…..”
En omdat een dergelijke – op zijn zachtst gezegd: egocentrische – houding van “ikke eerst” meer en meer gemeengoed is geworden in onze gecompliceerde samenleving, leidt dat eerder tot verwijdering tussen mensen dan tot de zo te pas en te onpas gepredikte “onderlinge verbinding en gevoel van verbondenheid”.
Met alle narigheid van dien.
Want als “halen en nemen” steeds meer de plaats innemen van “brengen en geven”, zijn op welke manier en in welke vorm dan ook onenigheid en strijd de onvermijdelijke, vaak rampzalige, gevolgen.
Kijk maar in je naaste omgeving, waar mensen koste wat kost hun gelijk willen halen. Kijk maar naar de botsende Ego’s van rivaliserende groepen, zoals de zich als supporters misdragende meute. Kijk maar TV en zie tot welke wreedheden de Ego’s van twee egocentrische volkeren in staat zijn om te krijgen wat ze willen hebben.
Kortom, op heel veel niveaus is het hommeles en dat alles leidt tot zwarte bespiegelingen van deskundigen over het teloorgaan van de mensheid.
In een sombere bui, chroniqueur van het zo ego- en puntloos opererende Bordeauxrood?
In genen dele(!), waarde lezer van mijn impressies. Maar van enige realiteit is het bovenstaande naar mijn bescheiden mening toch niet geheel ontdaan.
Dood en verderf zijn natuurlijk van alle eeuwen sinds mensen de egoïstisch georiënteerde voortbrengselen van hun verstand ontdekten en gingen praktiseren.
Maar nu door de supersnelle technische middelen de ellende supersnel tot in alle uithoeken zichtbaar wordt gaat het wel supersnel de verkeerde kant op, op heel veel terreinen.
Te veel om hier verder op in te gaan, maar u kunt ze ook zelf zien en beoordelen.
Naar ik van hele wijze mensen heb geleerd is er maar één remedie tegen deze bizarre zelfzuchtige wandaden. En die heet: “het wordt tijd dat we met z’n allen wakker worden”; wakker in de zin van: “bewust zijn dat het ook anders kan”. Hoe?
Ik mag gelukkig vaststellen, dat er tegenwoordig bij velen sprake is van een positievere benadering van het leven op ons briljantje in het heelal; waar geven voor ontvangen gaat, gelijkwaardigheid geen zweverige kreet is maar geaccepteerde werkelijkheid, en het vertrouwen dat “het goed komt” leidraad is voor doen en laten.
Een samenleving waar “liefdevolle vriendelijkheid”, zoals de Dalai Lama “zijn vak” noemt, overheerst en mededogen/ compassie een belangrijke maatstaf is.
Luchtfietserij? Dacht ik heel lang ook, maar als je er op bedacht bent gebeuren er soms kleine wondertjes die dat vertrouwen in de goede afloop alleen maar sterken. Ook in het op zich egocentrisch doordesemde voetbal.
En dat gebeurde mij vanmiddag na afloop van de “derby” tussen AMVJ en Amstelveen Heemraad.
Eerst nog iets over wedstijd van de sluitpost tegen de fiere koploper.
Het zal u raar in ogen schijnen, maar wanneer ik hier schrijf dat het vanmiddag een van de betere optredens was van de rode lantaarndrager, dan zal de uitslag van 1-6 waarschijnlijk eerder een bijdrage leveren aan uw twijfels over mijn verstand dan aan de juistheid van mijn bevinding.
Natuurlijk was ook op gras de kunstgras minnende tegenstander beter en werd door de ploeg van de aardige coach Norbert Alblas direct veel druk gezet op de niet als erg solide bekend staande defensie van AMVJ.
Maar aanvankelijk hield de gegroepeerd opererende thuisploeg redelijk stand. En Heemraad had het lastig om de bal in het netje te krijgen.
Het was dan ook jammer dat de bal na een kwartiertje op de stip ging na een naar veler mening makkelijk gegeven pingel wegens vermeend hands (0-1).
Drie minuten later en na 26 minuten werd het pleit in feite al beslecht omdat de gasten werden geholpen aan twee vrije trappen, die erg slecht werden verdedigd (0-3).
Het pleit voor het team van Daan van Hees dat het bijltje er niet bij neer werd gegooid en zelfs tot aanvallen kwam.
Een open kans werd jammerlijk gemist, twee redelijk open kopkansen kregen geen gevolg, maar toen ook AMVJ een (echte) strafschop kreeg scoorde Vladimir Arkhipov gedecideerd de 1-3. Dat werd ook de ruststand. (Maar als….dan….had het ook 3-3 kunnen staan, dacht ik…)
Na rust hoop op een vervolg van de energie en wilskracht die Bordeauxrood in het tweede deel van deel één kon opbrengen. Op zich waren die ingrediënten ook aanwezig, maar toen in minuut 48 een vlagsignaal voor duidelijk buitenspel van onze grens op afstand werd genegeerd liep de stand alweer op (1-4). Een verdedigende blunder gaf Heemraad vrije doortocht naar 1-5; en in de laatste 10 minuten werd in feite de enige echt mooie goal van de gasten gescoord. Eindstand dus 1-6.
Ik zeg absoluut niet dat het na rust ook anders had kunnen lopen of zelfs over de hele pot, maar het bleek maar weer eens dat een tobbende ploeg eerder tikkies krijgt dan topguys.
Terug naar het thema van deze impressie.
Dat AMVJ en Amstelveen Heemraad geen vreemden voor elkaar zijn is een waarheid als een koe. Ikzelf voetbalde al tegen die club in de jeugd en later met het eerste. En ik ben niet meer zo piep, zoals u ongetwijfeld hebt gemerkt.
In al die jaren daarna waren er in verschillende klassen wedstijden tussen ons. Soms op het scherpst van de snede, soms tot droefenis van de een of de ander; maar nooit liep het uit op blijvende schade in de relatie tussen de twee clubs, spelers, begeleiding enz.
Vanmiddag vond in de kantine de nastaat (want niemand zat) ook weer in alle gemoedelijkheid plaats.
Extra emotioneel gelukpuntje voor mij was de gemeende compassie, het mededogen met de periode die de club en vooral AMVJ 1 in deze competitie meemaakt.
Er was begrip voor het feit dat een vertrek van liefst 21 selectiespelers er in hakt en dat zoiets niet 1,2,3 is te compenseren. Goede wensen tot herstel te over.
Gemeende vriendelijkheid en vriendschap waar het Ego geen rol in speelt. Zo’n moment met een lange historie geeft me simpel een bewijs dat het toch nog goed kan komen met de mensheid.
Tot slot terug naar de pot waar ik beide trainers na afloop vroeg naar hun ervaring.
De compassie met zijn team van Daan van Hees en de haast bescheiden gehouden bijdrage van Norbert Alblas waren ondanks het verschil in sterkte, tekenend voor de goede verhoudingen voor
Dirk
